ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΖΩΗΣ

ΤΩΡΑ που η υπόθεση SIEMENS λειτουργεί ως καταλύτης της πολιτικής ζωής του τόπου, καλό είναι να θυμηθούμε ότι αυτός που ανέδειξε τη δυσοσμία του σκανδάλου ήταν ο Τύπος. Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε, καθώς τον καταγγέλλουμε για μύρια όσα και τον θεωρούμε υπαίτιο για ό,τι στραβό και σάπιο χαρακτηρίζει τον δημόσιο βίο της χώρας (χωρίς να έχουμε πάντα άδικο). Πλην όμως, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι, όταν μόνο οι Γερμανοί ασχολούνταν με το σκάνδαλο (πριν από δύο χρόνια) δύο δημοσιογράφοι, δύο διαφορετικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, η Αριστέα Μπουγάτσου της «Ελευθεροτυπίας» και ο Τάσος Τέλογλου του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ και της «Καθημερινής» με την ενθάρρυνση των εκδοτών τους ασχολούνταν επισταμένα με αυτό μόνο το θέμα και κατάφεραν να το καταστήσουν κυρίαρχο της πολιτικής μας ζωής!.. Όπως δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι οφείλουμε την αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίου σε ένα άλλο ΜΜΕ, τον ALPHA που (ανεξαρτήτως των κινήτρων για τα οποία το έκανε) έψαξε εκεί όπου κανείς δεν τολμούσε κι ανέδειξε ένα θέμα που δεν θα το παίρναμε καν είδηση χωρίς τη δημοσιογραφική έρευνα…
Η ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ γίνεται για να υπογραμμισθεί το γεγονός ότι οι γενικεύσεις που μηδενίζουν κάθε επαινετική προσπάθεια σε αυτόν τον τόπο δεν βοηθούν στην ορθή «ανάγνωση» της πραγματικότητας. Υπάρχουν και ΜΜΕ που λειτουργούν πέραν του πλαισίου της λεγόμενης διαπλοκής. Υπάρχουν και δημοσιογράφοι που «δεν κρύβουν λόγια»… Υπάρχουν και μηντιάρχες που και ενθαρρύνουν τη δημοσιογραφική έρευνα και τη χρηματοδοτούν: «είμαι τυχερός γιατί σχεδόν δύο χρόνια τώρα το Μέσο στο οποίο δουλεύω μου έδωσε τη δυνατότητα να ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με την υπόθεση SIEMENS» μας έλεγε τις προάλλες ο Τάσος Τέλογλου.
ΜΕ ΤΗΝ ίδια γενναιοδωρία οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που σέβονται τη δουλειά τους, εφοριακοί που δεν χρηματίζονται, καθηγητές που τιμούν το λειτούργημα τους, αστυνομικοί που σέβονται τα δικαιώματα του πολίτη, πολιτικοί που δεν είναι Μαντέληδες και γιατροί για τους οποίους θα ήταν περήφανος ο Ιπποκράτης. Ειδικά οι τελευταίοι (οι γιατροί δηλαδή) και η σχέση τους με την κοινωνία (μια σχέση αγάπης – μίσους) είναι το καλύτερο παράδειγμα για να αναζητήσει κανείς το πώς διαμορφώνονται οι σχέσεις ανάμεσα σε ορισμένες επαγγελματικές κατηγορίες και τους πολίτες. Κι αυτό γιατί καθημερινά ο Τύπος δημοσιεύει δεκάδες (επί πληρωμή μάλιστα) «ευχαριστήρια» που απευθύνονται σε γιατρούς δημοσίων νοσοκομείων και νοσηλευτικό προσωπικό, χρειάζεται μια μόνο καταγγελία για φακελάκι ώστε να γείρει τη ζυγαριά των εντυπώσεων προς την αρνητική πλευρά.
ΚΑΤΙ ανάλογο συμβαίνει και με τη δημοσιογραφία. Ο καθένας από εμάς γνωρίζει ότι ενώ στον Τύπο κατά βάση οφείλεται η αποκάλυψη των κρυφών και δύσοσμων πλευρών της πολιτικής μας ζωής, (από την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά μέχρι σήμερα) την ίδια στιγμή, αυτός, ο ίδιος Τύπος «χρεώνεται» τη δήθεν συγκάλυψη της διαπλοκής εξ αιτίας της συμμετοχής του σε αυτή… Το διαπιστώνει κανείς βλέποντας την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου που «αποδελτιώνει» επιλεκτικά τα σχόλια και τα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών δελτίων και εκπομπών: Δείχνει πχ πρώτα ένα απόσπασμα από τηλεοπτικό ρεπορτάζ του Τέλογλου για τη SIEMENS που αποκαλύπτει την κλεψιά και στη συνέχεια κάποιον σχολιαστή άλλου καναλιού που προσπαθεί να υποβαθμίσει την αξία της κλεψιάς ή να τη συμψηφίσει με άλλη… Κι αντί να συμπεράνει ο εθνικός μας σατυρικός καλλιτέχνης ότι το πρώτο απόσπασμα είναι δείγμα καλής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας και το δεύτερο δείγμα κακής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας καταλήγει στον αφορισμό: «τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι μας τα κρύβουν κυρία μου»…!!!
ΔΕΝ τολμώ να ισχυριστώ ότι στην πλειοψηφία τους ΜΜΕ και δημοσιογράφοι κάνουν καλά τη δουλειά τους (αν είχε άδικο ο Λαζόπουλος δεν θα τον τιμούσαμε με τέτοια τηλεθέαση) αλλά, ότι πιο δίκαιο είναι βλέπουμε την καλή και την κακή πλευρά της δημοσιογραφίας που συνυπάρχει σε μια γενικώς κακή τηλεόραση ή σε έναν γενικώς αναξιόπιστο Τύπο… Κι αυτό γιατί, στο «σημείο μηδέν» που βρισκόμαστε έχουμε ανάγκη την ελπίδα αν θέλουμε να πιστεύουμε σε ένα καλύτερο αύριο… Κι όπως έδειξε η αποκάλυψη της υπόθεσης SIEMENS από τον Τύπο, η ελπίδα δεν εξέλειπε τελείως…

ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΑ προχθές το βιβλίο «Μικρό λεξικό του Ευρώ», που το 1998 συνέγραψαν ο άλλοτε «κόκκινος Ντάνυ» του Γαλλικού Μάη, δηλαδή ο γνωστός ευρωβουλευτής Ντανιελ Κον Μπεντίτ και ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης Ολιβιέ Ντυαμέλ, ώστε να διατρέξω αντίστροφα πλέον τη διαδρομή από την σημερινή εποχή της οικονομικής κρίσης στην εποχή του οράματος για τη δημιουργία ενός ισχυρού ευρωπαϊκού νομίσματος… Του ευρώ. Και πέρα από τη διαπίστωση ότι τα οράματα επιβεβαιώνονται ή διαψεύδονται στο διάβα του χρόνου κι αφού «δοκιμαστούν» σκληρά, είχα την ευκαιρία να θυμηθώ καταστάσεις που η μνήμη περιθωριοποίησε. Όπως πχ ότι η ιδέα του κοινού νομίσματος και της οικονομικής νομισματικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν όχι μόνο δεξιάς αλλά και αριστερής απόχρωσης (ο Φρανσουά Μιτεράν υπήρξε ένας από τους πατέρες του ευρώ καθώς «η Ευρώπη αποτέλεσε την πιο σταθερή από τις πεποιθήσεις του» τη μόνη προσθέτουν οι επικριτές του). Κι ακόμη, να θυμηθώ τις διενέξεις γύρω από την ονομασία του νέου νομίσματος που θα έκανε όλους εμάς τους ευρωπαίους να ξεχάσουμε νομίσματα με ιστορική σημασία όπως η πένα, η δραχμή, η λιρέτα, το μάρκο, η πεσέτα, το σελίνι, το εσκούδο, το φράγκο, η κορόνα… Το εκιού που προηγήθηκε του ευρώ επέζησε λίγο. γιατί λέτε; Γιατί, στη γλώσσα του Γκαίτε η φράση «ein Eku» («ένα εκιού» στα γερμανικά) θα μπορούσε στον προφορικό λόγο να μπερδευτεί με τη φράση «eine Kuh» που σημαίνει «μια αγελάδα»! Κάτι τέτοιο στις αρχές του 2000 θεωρήθηκε επικίνδυνο καθότι στην επικαιρότητα την εποχή εκείνη βρίσκονταν η νόσος των τρελών αγελάδων… Ωστόσο, δέκα χρόνια μετά, σήμερα, κανείς δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό των Γερμανών την αγελάδα στην οποία παρέπεμπε η μετάβαση στην οικονομική και νομισματική ένωση της Ευρώπης, καθώς νοιώθουν ότι τους αρμέγουν όσοι μετέχουν του ευρώ χωρίς να το αξίζουν, όπως πχ εμείς οι Έλληνες…


ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ
ΣΤΟ ΙΔΙΟ αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο, η έννοια της «κοινοτικής αλληλεγγύης» απουσιάζει… Ίσως γιατί δεν αφορά το κεφάλαιο της νομισματικής ενοποίησης, αλλά της πολιτικής τοιαύτης… Κρίμα… Διότι, σε μια Ένωση με καθαρά οικονομικά (όπως όλοι σχεδόν ομολογούν) χαρακτηριστικά, η «κοινοτική αλληλεγγύη» μόνον όταν αδειάζουν τα ταμεία μιας χώρας έρχεται στην επικαιρότητα… Όπως στην περίπτωση της Ελλάδας που έκανε «σημαία» την κοινοτική αλληλεγγύη, όταν είδε την απροθυμία των Γερμανών να παριστάνουν την αγελάδα την οποία αρμέγουν οι αδύναμοι…

ΟΙ ΜΑΛΤΕΖΟΙ
ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ της «κοινοτικής αλληλεγγύης» λοιπόν, καλούμαστε να το γράψουμε οι Έλληνες τώρα που καταλάβαμε πόση αξία έχει η υπεράσπιση ενός αδύναμου μέλους στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής οικογένειας… Υποθέτω ότι, αν αύριο στη θέση μας βρεθεί η Μάλτα, όλοι οι Έλληνες θα δεχτούμε αγόγγυστα να μας φορολογήσουν με ένα επιπλέον 10 - 15% για να σώσουμε τους Μαλτέζους από μια πιθανή χρεοκοπία!... Θα είναι πολύ άσχημο να μιμηθούμε τους Γερμανούς και να κάνουμε στους Μαλτέζους ότι έκαναν οι Γερμανοί σε εμάς όλο αυτό το διάστημα που εμείς είχαμε ανακαλύψει την «κοινοτική αλληλεγγύη» κι αυτοί αμύνονταν περί… πάρτης …

ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ
ΤΟ ΧΡΗΜΑ εν κατακλείδι, είτε ευρώ λέγεται, είτε δραχμή, είτε οπωσδήποτε αλλιώς «δοκιμάζει» τον χαρακτήρα των ανθρώπων… Αυτό προφανώς δεν έλαβαν υπ’ όψιν τους οι εμπνευστές του ενιαίου νομίσματος.

Η θετική εμπειρία της Τουρκίας

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ του κ Ερντογάν στη χώρα μας, πέρα από την ενεργοποίηση των εθνικών μας ανακλαστικών ως προς την αγνότητα των προθέσεων του, μας προσέφερε μια ακόμη ευκαιρία: να αναζητήσουμε σε βάθος τα αίτια του «οικονομικού θαύματος» που συντελείται στη γειτονική χώρα και να διαπιστώσουμε ότι στη βάση της έντονα αναπτυξιακής πορείας της Τουρκίας βρίσκεται η δεκαετής σχεδόν παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου! Ναι, αυτό το «καταραμένο» Ταμείο «ευθύνεται» εν πολλοίς για το γεγονός ότι η Τουρκία χαρακτηρίζεται από έναν φρενήρη ρυθμό ανάπτυξης, που την κατατάσσει μεταξύ των υποψηφίων χωρών οι οποίες θα μπορούσαν να γίνουν παγκόσμιοι οικονομικοί ηγέτες μετά τη Βραζιλία, τη Ρωσία, την Ινδία και την Κίνα! Η διατήρηση ενός ρυθμού ανάπτυξης κατά μέσο όρο 6% θα μπορούσε να βάλει την οικονομία της Τουρκίας, ύψους 620 δις δολαρίων, μπροστά από τη Γερμανία μέχρι το 2050, σύμφωνα με τη γνωστή μας Goldman Sachs!..
ΑΛΛΑ ακόμη κι αν διαψευστούν οι προβλέψεις της αμαρτωλής εταιρίας, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το παρόν. Με κέρδη 70% τον τελευταίο χρόνο και τους ξένους επενδυτές να συρρέουν στο Χρηματιστήριο της Κωνσταντινούπολης αγοράζοντας τουρκικές μετοχές και ομόλογα σε επίπεδα ρεκόρ η οικονομική ισχύς της Τουρκίας είναι αναμφισβήτητη. Οι εξαγωγές της χώρας έχουν τριπλασιαστεί από το 2002 φθάνοντας στα 102 δις δολάρια, ενώ το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε με ετήσιο ρυθμό 6% κατά το τέταρτο τρίμηνο του 2009, μένοντας πίσω μόνο από την Κίνα από τις χώρες του G20, των είκοσι δηλαδή πλουσιοτέρων χωρών του κόσμου! (στοιχεία από το Blooberg)
ΑΥΤΟ που μας αφορά, είναι ότι η Τουρκία βρίσκεται σ αυτή την ευχάριστη θέση καθώς κλείνει ο κύκλος της παρουσίας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στα οικονομικά της και από τη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Από το 1999 που μπήκε στη ζωή της γειτονικής χώρας το ΔΝΤ η Τουρκία πήρε δάνεια ύψους 46 δις δολαρίων και «ήπιε το πικρό φάρμακο» που ετοιμαζόμαστε να πιούμε τώρα εμείς σε αντάλλαγμα. Τι περιείχε το εν λόγω «πικρό φάρμακο»; Δραματική μείωση των δημοσίων δαπανών, πώληση κρατικών επιχειρήσεων αξίας 30 δις δολαρίων, ενίσχυση των χρηματοοικονομικών ρυθμιστικών Αρχών, αυστηρότερο θεσμικό πλαίσιο για τις τράπεζες, εκδημοκρατισμό της δημόσιας ζωής. Πάγωμα μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, μείωση εταιρικών φόρων, αύξηση άλλων φόρων, μείωση της γραφειοκρατίας, προσέλκυση επενδυτών…
ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ «υπάρχει ελπίδα μετά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;» η απάντηση που μας έρχεται είναι ένα ηχηρό «Ναι». Κι έρχεται από δίπλα μας, από μια χώρα που το 2001 (όταν εμείς ζούσαμε την ευφορία της εισδοχής στην Ευρωζώνη) η οικονομία της κατέρρεε με ύφεση 5,7%, πληθωρισμό 55% και τη λίρα να υποτιμάται κατά 51%!!! Αν αυτό είναι ο «πάτος του βαρελιού» επιβεβαιώθηκε ότι το «μετά» δεν είναι να συνεχίσει μια χώρα να ξύνει αυτόν τον πάτο, αλλά να βρεί το κουράγιο να σηκωθεί. Έχει πολιτικό κόστος μια τέτοια επιλογή για εκείνους που θα πάρουν την δύσκολη απόφαση, αλλά η χώρα θα της είναι ευγνώμων δέκα – δεκαπέντε χρόνια μετά… Οι Τούρκοι δεν είναι πιο έξυπνοι από μας… Απλά ένοιωσαν νωρίτερα την απειλή του θανάτου κι αντέδρασαν με την λογική του υγιούς οργανισμού… Ας ελπίσουμε ότι σε μια δεκαετία το ίδιο ευχάριστα με αυτούς θα θυμόμαστε τη δυσάρεστη περιπέτεια που εμείς περνάμε τώρα…

ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ!

ΠΡΙΝ δυό χρόνια στο μάτς του Ολυμπιακού Πειραιώς με τον Πανσεραϊκό, όταν τα μεγάφωνα του σταδίου Καραϊσκάκη μετέδιδαν ότι ο τερματοφύλακας της ομάδος των Σερρών ονομάζεται Κηπουρός, οι οπαδοί του Ολυμπιακού αντέδρασαν με σκωπτικό τρόπο, φωνάζοντας ρυθμικά: «Άλ-λος εί-ναι ο Κη-που-ρός, άλ-λος εί-ναι ο Κη-που-ρός»!...
Το σύνθημα δεν είχε να κάνει με τον ποδοσφαιρικό αγώνα που επρόκειτο να διεξαχθεί καθώς ανακοινώθηκαν οι συνθέσεις των ομάδων αλλά με την επικαιρότητα εκείνων των ημερών που ήθελε τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού και της εθνικής μας ομάδας Αντώνη Νικοπολίδη να επιδιώκει τον διορισμό του ως κηπουρού στον Δήμο Κηφισιάς!....
O ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ…
ΔΥΟ χρόνια αργότερα, σήμερα δηλαδή που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ζητάει από την ελληνική κυβέρνηση τη λήψη σκληρών μέτρων για να τη στηρίξει οικονομικά, το παράδειγμα του Νικοπολίδη μπορεί να εξηγήσει κάλλιστα το πώς φτάσαμε ως εδώ…Άλλωστε, έχουμε όλοι λίγο ως πολύ αποδεχθεί ότι οι πολιτικοί μας φταίνε επειδή διορίζοντάς μας στο δημόσιο εξαγόραζαν την ψήφο μας και κέρδιζαν πολιτικό χρόνο…Όμως, αυτή είναι η μισή αλήθεια…Η άλλη μισή είναι ότι ο Νικοπολίδης πρέπει να αποτελέσει το πρότυπο για να ανεγερθεί το μνημείο της ελληνικής ιδιοτέλειας και να τοποθετηθεί δίπλα στον «άγνωστο στρατιώτη», για να θυμίζει στους απογόνους μας τον «άγνωστο ψηφοφόρο»…
Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ…
ΓΙΑΤΙ όμως ο Νικοπολίδης κι όχι τα υπόλοιπα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων που ζούμε με το όνειρο ενός (ό,τι νάναι) διορισμού στο Δημόσιο; Γιατί, το να ζητάει να διορισθεί στο Δημόσιο ένας νέος που γαλουχήθηκε από την οικογένεια του ότι «δεν έχει στον ήλιο μοίρα», αν δεν καταφέρει να «τρουπώσει» στο Δημόσιο είναι λογικοφανές…Αλλά το να ζητάει ένας δισεκατομμυριούχος ποδοσφαιριστής να διοριστεί …κηπουρός για να εισπράττει χίλια ευρώ το μήνα, είναι η επιτομή της νεοελληνικής παθολογίας…«Παθολογίας» και όχι «απληστίας» όπως ενδεχομένως υπεραπλουστευτικά συμπεράνουν κάποιοι…Γιατί, ο Νικοπολίδης δεν διεκδίκησε το επιπλέον χιλιάρικο για να αυξήσει το εισόδημα του (πιθανότατα ο κηπουρός που απασχολεί στη βίλλα του να του στοιχίζει ακριβότερα), αλλά γιατί μεγάλωσε – όπως οι περισσότεροι από εμάς άλλωστε – σ’ ένα περιβάλλον που μας βομβάρδιζε με την ιδέα της σταθερότητας του δημοσίου! Τόσο ίσως, που ούτε ο παχυλός τραπεζικός του λογαριασμός μπορούσε να αντιδικήσει με την νοοτροπία που απέκτησε…
Ο ΚΑΝΟΝΑΣ…
Ο ΝΙΚΟΠΟΛΙΔΗΣ δεν είναι η εξαίρεση…Είναι ο κανόνας σ’ αυτό τον τόπο…Αφορά όλους εμάς που προτιμούμε το σταθερό χιλιάρικο του δημοσίου από το ρίσκο του να γίνουμε ελεύθεροι επαγγελματίες (π.χ. προπονητής, στην περίπτωση Νικοπολίδη) ακόμη κι όταν μια ενδεχόμενη επιτυχία στη risky επιλογή σημαίνει πολύ περισσότερα χρήματα! Ούτε μας νοιάζει αν από αφίσα στα δωμάτια των εφήβων όλης της χώρας (ο έλληνας Κλούνεϊ) καταντήσουμε να κουρεύουμε το γρασίδι στα παρκάκια της Κηφισιάς!...




●●● ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ…
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αυτή μας την ανάγκη «κάλυψαν» οι πολιτικοί μας και τώρα τους βρίζουμε γιατί εκμεταλλεύτηκαν την αδυναμία μας και δεν μας είπαν «όχι» πριν φτάσουμε ως εδώ…Πριν τους καταδικάσουμε, ας θυμηθούμε όσους εξ αυτών (ελάχιστοι) τόλμησαν να μας πουν ευθέως ότι «δεν κάνουν ρουσφέτια»…Και τότε θα διαπιστώσουμε ότι δεν φταίνε μόνον όσοι εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις, αλλά κι όσοι τους επιβραβεύουν…


Ο ΙΟΣ

Καλύτερα «ατιμώρητοι» παρά στη φυλακή….

ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι ο λαός έχει θυμώσει για τα σκληρά μέτρα, όχι γιατί δεν θεωρεί αναγκαίο το να ανακάμψει η οικονομία μας, αλλά γιατί μένουν στο απυρόβλητο όσοι ευθύνονται για το σημερινό μας χάλι. «Nα πληρώσουν οι υπεύθυνοι» είναι η συνήθης επωδός, που συμπληρώνεται από την απαίτηση «να μπει έστω ένας πολιτικός στη φυλακή»… Το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» είναι άλλωστε, βασικό στοιχείο του δημόσιου διαλόγου, αφ ότου η πολιτική ηγεσία ζήτησε από τον λαό να αποδεχθεί μια σκληρή περίοδο λιτότητας για να μην φτάσουμε στη χρεωκοπία…
ΕΙΝΑΙ προφανές ότι όταν ένας λαός ζητάει «να μπει έστω κι ένας πολιτικός στη φυλακή» δεν καταλογίζει μόνον πολιτικές ευθύνες στο πολιτικό προσωπικό της χώρας… Καταλογίζει ποινικές ευθύνες, αφού ευθέως μιλάει για «κλεμμένα» και όχι για κακοδιαχείριση… Το ερώτημα είναι αν προτίθεται αυτός ο λαός να υπερβεί τα στερεότυπα της πολιτικής του συμπεριφοράς και να επικροτήσει «εν τοις πράγμασιν» μια απόπειρα «ποινικοποίησης» της πολιτικής ζωής της χώρας… Η ιστορική εμπειρία πάντως, δεν συνηγορεί υπέρ ενός τέτοιου ενδεχομένου… Κι αυτό γιατί, μια φορά στη σύγχρονη μεταπολιτευτική μας ιστορία πολιτικός αντιμετώπισε τον κίνδυνο να βρεθεί στη φυλακή και το 40% του ελληνικού λαού προέταξε τα στήθη του αποφασιστικά για να μη συμβεί κάτι τέτοιο! Αναφέρομαι φυσικά στην περίπτωση του πρώην πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου που με τη στήριξη της μισής σχεδόν ελληνικής κοινωνίας τότε, δεν καταδέχτηκε ούτε καν στο εδώλιο του κατηγορουμένου να καθίσει, ώστε να δηλώσει εμπιστοσύνη στους θεσμούς! Υπήρξε θύμα της εκδικητικής μανίας των πολιτικών του αντιπάλων; Πιθανότατα… Ούτε ο πρώτος ήταν όμως, ούτε ο τελευταίος… Χιλιάδες ανώνυμοι και επώνυμοι δημοκρατικοί πολίτες σύρθηκαν στα δικαστήρια την περίοδο πριν κατά τη διάρκεια και μετά τη χούντα. Κάθισαν στο εδώλιο ακόμη κι όταν ήξεραν ότι οι δίκες ήταν στημένες και μερικοί πλήρωσαν με τη ζωή τους… Όλα αυτά όμως σε ανώμαλες πολιτικές περιόδους, όχι στη περίοδο της πλέον δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας όταν η εγγύηση μιας δίκαιης δίκης παρείχε τη δυνατότητα στον οποιονδήποτε να αμυνθεί έναντι κάθε κακοπροαίρετης κατηγορίας…
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της δικαστικής περιπέτειας του 89 ήταν ότι οι κατηγορούμενοι πολιτικοί όχι απλώς αθωώθηκαν, αλλά δοξάστηκαν κιόλας από την ελληνική κοινωνία: ο Παπανδρέου ξανάγινε πρωθυπουργός, ο Τσοβόλας αρχηγός κόμματος με υψηλά για την δυσκολία του εγχειρήματος του εκλογικά ποσοστά κι ο Πέτσος προβεβλημένο στέλεχος της …Νέας Δημοκρατίας στην Πέλλα!!!
ΘΑ πουν κάποιοι ότι το εκλογικό σώμα αντέδρασε στην στοχοποίηση των Α. Παπανδρέου, Δημ. Τσοβόλα και τους ψήφισε μετά την αθώωση τους…Δεν είναι αλήθεια…Τους υποστήριξε από την πρώτη στιγμή της διατύπωσης των εναντίον τους κατηγοριών κι έσπευσε να χαρακτηρίσει σκευωρούς όλους τους άλλους: εκδότες, πολιτικούς των άλλων κομμάτων, δημοσιογράφους, δικαστές…Ακόμη κι όταν τα υπέρ του πρώην πρωθυπουργού επιχειρήματα ήταν εξόφθαλμα γελοία («δανείστηκε» για τη βίλλα της Αγράμπελης από τον σημερινό πρόεδρο της Δημοκρατίας Καρ. Παπούλια και πέντε – έξι ακόμα υπουργούς του) βρέθηκε ένα 40% του ελληνικού λαού πρόθυμο να τα «καταπιεί»…
ΕΙΝΑΙ συνεπώς ειλικρινής ο ελληνικός λαός όταν ζητάει «να μπει έστω ένας πολιτικός στην φυλακή;». Πιθανότατα όχι, γιατί το άλλο μισό του λαού που υποστήριξε στον Α. Παπανδρέου το 1989, «δόξασε» πριν από τρεις μήνες τον Αντώνη Σαμαρά κι από εκεί που τον θεωρούσε πρωταγωνιστή της διαπλοκής, που «πληρώθηκε» από τον Κόκκαλη για να ρίξει την κυβέρνηση της Ν.Δ, (όπως έλεγαν τότε όλοι οι Νεοδημοκράτες) τον εξέλεξε πανηγυρικά πρόεδρο του κόμματος! Έτσι μετά τον Α. Παπανδρέου και τον Δ. Τσοβόλα, έγινε ο τρίτος των «διαπλεκόμενων» που πήρε προαγωγή μετά το «ανάθεμα»!...
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ, επειδή η ελληνική κοινωνία έχει αποδείξει ότι την διαδρομή απ’ το «σταύρωσον αυτόν» στο «ευλογημένος ο ερχόμενος» την έχει κάνει σαλόνι – υπνοδωμάτιο, καλό είναι να μην παίρνουμε και πολύ τοις μετρητοίς, αυτό το «να μπει έστω ένας πολιτικός στην φυλακή»…Γιατί, είναι πολύ πιθανόν ο σημερινός αποδιοπομπαίος να είναι ο αυριανός μεσσίας κι αυτό θα είναι χειρότερο από την ατιμωρησία….

Από τον μίκυ στον Μίκη…

ΟΤΑΝ ο καπνιστής (που επί σειρά ετών αδιαφορούσε για τις προειδοποιήσεις του υπ. Υγείας πάνω στο πακέτο) μαθαίνει ότι έχει καρκίνο, δεν κατηγορεί τις καπνοβιομηχανίες που παρήγαγαν και διέθεταν στην αγορά αυτό το βλαβερό προϊόν. Ούτε το υπουργείο Υγείας που δεν το απαγόρευσε ολοκληρωτικώς. Οικτίρει απλώς, τον εαυτό του που δεν μπορούσε να το «κόψει» και ρίσκαρε την υγεία του, αγνοώντας όσους του έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου…Μετά, ρωτάει τον γιατρό αν χωράει θεραπεία και «πλακώνεται» αγόγγυστα στις χημειοθεραπείες μπας και τα καταφέρει να επιβιώσει…Η μόνιμη επωδός σ’ αυτή την επώδυνη διαδικασία συνήθως είναι η περίφημη φράση «στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα»…
ΟΤΑΝ το πρόβλημα δεν είναι το τσιγάρο που οδηγεί στον καρκίνο, αλλά η σπατάλη που οδηγεί στην χρεοκοπία τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Τότε φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εκείνον που αγνοώντας τις προειδοποιήσεις έκανε καταχρήσεις: φταίνε οι πολιτικοί, γιατί του έμαθαν να ζει με δανεικά…Φταίνε οι ξένοι γιατί δεν του δίνουν δανεικά…Φταίει το ΔΝΤ γιατί ζητάει τομές που θα «ματώσουν» την ελληνική κοινωνία…Φταίει ο καπιταλισμός που δημιουργεί περιττές ανάγκες και τις χρηματοδοτεί με το αζημίωτο…
ΑΝ εφαρμόσουμε την λογική της διάχυσης των ευθυνών για το οικονομικό μας χάλι, στην αναζήτηση των ευθυνών που οδήγησαν τον καπνιστή στον καρκίνο θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι:
• Το «φταίνε οι πολιτικοί που μας έμαθαν να ζούμε με δανεικά» παραπέμπει στο «φταίνε οι φίλοι μου που μ’ έμαθαν το τσιγάρο»…
• Το «φταίνε οι ξένοι που δεν μου δίνουν δανεικά» παραπέμπει στο «φταίνε οι γιατροί που δεν μου δίνουν τα πνευμόνια τους, τώρα που καταστράφηκαν τα δικά μου»…
• Το «φταίει το ΔΝΤ γιατί ζητάει τομές που θα ματώσουν την ελληνική κοινωνία» ισοδυναμεί με το «φταίει ο γιατρός που μου ζητάει εγχείριση και χημειοθεραπείες»…Και
• Το «φταίει ο καπιταλισμός που δημιουργεί περιττές ανάγκες και τις χρηματοδοτεί με το αζημίωτο» ισοδυναμεί με το «φταίνε οι φαρμακοβιομηχανίες που μας εθίζουν στα τσιγάρα κι οι περιπτεράδες που τα πουλάνε με το αζημίωτο»…
ΑΝ ο καπνιστής που έφτασε στον καρκίνο επικαλεστεί τις παραπάνω δικαιολογίες θα τον θεωρήσουμε από γελοίο ως ανώριμο…Αν τις επικαλεστεί κάποιος που θέλει να εξηγήσει πως έφθασε στο «αμήν» η οικονομία της χώρας μας, το πιθανότερο είναι να τον εκλέξουμε βουλευτή ή αν τον αναδείξουμε σταρ της τηλε-ενημέρωσης…Αν στις παραπάνω δικαιολογίες προσθέσει κάποιος ότι «οι καπνοβιομηχανίες εφηύραν το τσιγάρο και το πουλάνε στην Ελλάδα γιατί συνωμοτούν εναντίον της «άγνωστα κέντρα» που θέλουν να «αρρωστήσουν» το λαό της» τότε μπορεί να θεωρηθεί λαμπρός εκπρόσωπος του πνευματικού κόσμου της χώρας κι η επιστολή του να δημοσιευθεί στο «τρωκτικό» και να διαβαστεί στην εκπομπή του Λαζόπουλου!...
Η ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ μας δοκιμάζεται αυτές τις μέρες δυστυχώς περισσότερο από την οικονομία μας…Ο τρόπος με τον οποίο αναλύεται είτε το πώς φθάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο, είτε το πώς θα βγούμε απ’ αυτό δεν αρμόζει σε μια ενήλικη κοινωνία…Πόσο μάλλον, όταν τα επιχειρήματα που ακούγονται από την πνευματική ελίτ της χώρας και υιοθετούνται άκριτα από τους opinion makers και μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης πείθουν ότι δεν είναι δα και μεγάλη η απόσταση από την ήρωα της παιδικής μας ηλικίας «μίκυ» στον συνονόματό του ήρωα της ωριμότητας μας...