Απ’ το μηδέν στην …Αναγέννηση!...

ΕΙΝΑΙ παραμονή Χριστουγέννων…Ακούω ραδιόφωνο, ΜΟΥΣΙΚΟ ραδιόφωνο και προσπαθώ να γράψω το κείμενο αυτό, αλλά νοιώθω ότι δεν έχω να προσθέσω τίποτα καινούργιο στα όσα έχουν ειπωθεί ή γραφεί αυτό τον καιρό…Η κρίση δεν μας αφήνει να σκεφθούμε κάτι άλλο, πέρα απ’ αυτή και τις επιπτώσεις της…Με αισιοδοξία ή με απαισιοδοξία, όλα κινούνται γύρω απ’ αυτή: τα μηνύματα των πολιτικών για τα Χριστούγεννα, οι ευχές των πολιτών, τα κείμενα των δημοσιογράφων, οι αναλύσεις των αναλυτών, τα ευχετήρια μηνύματα των εκκλησιαστικών ηγετών, οι προβλέψεις των αστρολόγων για τη νέα χρονιά…Η κρίση κυριαρχεί!
Η ΜΟΝΗ διέξοδος είναι να σταματήσεις να διαβάζεις εφημερίδες, ν’ ακούς δελτία ειδήσεων στο ραδιόφωνο ή να τα παρακολουθείς στην τηλεόραση…Ν’ αποφεύγεις τις ευχές που έγιναν μίζερες κι αυτές όμως, δεν γίνεται…Ούτε να κλείνεις τ’ αυτιά στο οικογενειακό τραπέζι που δεν έχει πλέον σε τίποτα να ζηλέψει από το δελτίο του ALTER: ο μπαμπάς υποδύεται τον Τράγκα, η μαμά τη Μακρή, ο γιος παρακολουθεί ατάραχος σαν τον Παυλόπουλο κι η γιαγιά επιχειρεί να συγκρατήσει τους αντιπαρατιθέμενους σαν άλλος Χατζηνικολάου για να μην της βγει η γαλοπούλα από τη μύτη…Συνεπώς, είσαι υποχρεωμένος να ζήσεις με την κρίση!...Συμφιλιώσου επιτέλους με την ιδέα…
Η ΚΡΙΣΗ όμως είναι μια ιδέα με την οποία δεν είναι εύκολο να συμφιλιωθείς…Γιατί δεν περιέχει μόνο «ήπιες προσαρμογές» τύπου «περικοπή δώρων» ή «επιδόματος», αλλά και δραματικές αλλαγές: απολύσεις, ανεργία, χρεοκοπίες, λουκέτα, ολ’ αυτά που κατά κόρον ακούμε τους τελευταίους μήνες και μας μαυρίζουν την καρδιά…Τα οποία παράγουν τόσο δυνατά συναισθήματα που οποιαδήποτε άλλη εικόνα επιχειρεί να σου αποσπάσει την προσοχή συναντά την απόλυτη αδιαφορία…
ΞΕΦΥΛΛΙΖΑ πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο τα κυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων και στάθηκα στα αφιερώματα μερικών απ’ αυτές στη χρονιά που φεύγει…Ε, λοιπόν είχα ξεχάσει ότι το 2010 η ενεργοποίηση του ηφαιστείου της Ισλανδίας είχε κλείσει όλα τα αεροδρόμια της Ευρώπης για μια ολόκληρη εβδομάδα!...Είχα ξεχάσει ότι έπεσε αεροσκάφος που μετέφερε την Πολωνική ηγεσία για τις εκδηλώσεις της σφαγής του Κατίν!...Ή μάλλον, είχαν χωθεί τόσο βαθιά στη μνήμη μου που αναρωτιόμουν «αλήθεια, συνέβησαν αυτά το 2010 ή πολλά χρόνια πριν;»
ΕΙΝΑΙ προφανές ότι το 2010 θα το θυμόμαστε του λοιπού ΜΟΝΟΝ για την κρίση…Όπως οι γονείς μας το 1940 μόνο για την έναρξη του πολέμου το θυμούνται ή το 1967 μόνον για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου…Όλα τ’ άλλα, μπροστά στο μείζον φαντάζουν ασήμαντες λεπτομέρειες ακόμη κι αν είχαν όλα τα εχέγγυα ώστε να εγγραφούν στο σκληρό δίσκο της μνήμης μας!...
ΣΥΝΕΠΩΣ τι μας μένει; Να διαχειριστούμε όσο το δυνατόν πιο λογικά μπορούμε την υπάρχουσα κατάσταση, ελπίζοντας ότι δεν θα ξαναπεράσουμε αυτά που περνάμε…Βοηθάει η μουσική, ιδίως αυτή που συνδέθηκε με δυνατές συγκινήσεις του παρελθόντος μας και μας «ταξιδεύει» σε όμορφα βιώματά μας…Βοηθάει ένα βιβλίο που σε παίρνει από το ζοφερό παρόν και σε ταξιδεύει σε άγνωστους κόσμους που θα θέλαμε να ζούμε…Βοηθάει η φλόγα του τζακιού, το (χαλαρωτικό) μαγείρεμα, το τζόκινγκ…Όλ’ αυτά δηλαδή, που συνιστούσαν τα bonus της ζωής πριν γίνουμε νεόπλουτοι και καταναλωτικά όντα…Θα μου πείτε: αν έχεις απολυθεί απαντούν όλα στον πόνο σου; Όχι βέβαια, αλλά σε βοηθούν να βρεις μέσω μικρών απολαύσεων το κουράγιο να σκεφθείς ότι «ουδέν κακού, αμιγές καλού»…Όπως λένε και οι Ιταλοί: οι Ιταλοί που πέρασαν αιώνες ερίδων, πολέμων και εχθροπραξιών έφτιαξαν την Αναγέννηση, ενώ οι Ελβετοί που δεν πέρασαν τίποτα απ’ ολ’ αυτά το περισσότερο που έφτιαξαν ήταν σοκολάτες και ρολόγια! Χρόνια πολλά…