ΕΙΜΑΣΤΑΝ πέντε στη συντροφιά που συζητούσε τις εξελίξεις στην ευρωζώνη, το μεσημέρι του Σαββάτου…Είχαμε φτάσει στο σημείο να αναζητούμε τι θα γίνει στη χώρα μας αν περάσουμε εκόντες – ακοντες από το ευρώ στη δραχμή, όταν ένας από μας συμπέρανε: «αυτό που ζούμε τώρα με το που θα επιστρέψουμε στη δραχμή, θα το ζήσουμε διαφορετικά»…Δηλαδή; τον ρωτήσαμε…
«ΤΗΝ ώρα που η συζήτηση μας ήταν στην κορύφωση της» μας εξήγησε, «ο σερβιτόρος έφερε τους καφέδες»...Τρεις εσπρέσσο, έναν καπουτσίνο κι έναν φραπέ…Πέντε έλληνες, πέντε εισαγόμενοι καφέδες! Με την επιστροφή μας στη δραχμή, μας βλέπω να ξαναγυρίζουμε στον παραδοσιακό τούρκικο που τον λέμε ελληνικό» κατέληξε…
ΣΑΝ καταλύτης λειτούργησε η αναφορά στον καφέ…Ξεχάσαμε αμέσως τα σενάρια επιστροφής στη δραχμή και αρχίσαμε να καταγράφουμε τη ραγδαία αλλαγή της συμπεριφοράς μας την τελευταία εικοσαετία…Τι συνέβη σ’ αυτή την εικοσαετία; Όχι κοσμοϊστορικά γεγονότα, αλλά πολλές μικρές ανατροπές στην καθημερινή μας ζωή…Ανεπαίσθητες ίσως, πλην όμως πολύ σημαντικές για την εθνική μας οικονομία…
ΕΝΑΣ στους δέκα πλέον πίνει ελληνικό καφέ: ο εισαγόμενος στιγμιαίος (ζεστός ή φραπέ), οι εισαγόμενος εσπρέσσο και καπουτσίνο έχουν περιθωριοποιήσει (για να μην πω «εξαφανίσει») την παλιά μας συνήθεια… Αρκεί κανείς να μετρήσει τις πολιτικές διαφημίσεις για εσπρεσιέρες (μηχανές του εσπρέσσο) για να συμπεράνει ότι η νέα συνήθεια δεν αφορά μόνον τις εξόδους μας, αλλά και τη ζωή μας στο σπίτι…
ΤΟ ΙΔΙΟ ακριβώς συμβαίνει και με τα ποτά: ουίσκυ, τζιν, βότκα, κόκα κόλα μπορείς να βρεις σε κάθε ελληνικό σπίτι…Και δίπλα τους, «ξυπόλητη μειοψηφία» που θάλεγε ο Σαββόπουλος, ένα μπουκάλι ελληνικό ούζο ή μια ΕΨΑ για τον ένα – δύο μερακλήδες νεοέλληνες που δεν παρέδωσαν ακόμη της συνήθειές του στην παγκοσμιοποίηση…Η αγάπη μας για την ιταλική πίτσα, το μπαλσάμικο στη χωριάτικη, η παρμεζάνα στα μακαρόνια, το χάμπουργκερ, το κρουασάν, το μάλμπορο, τα ωλ σταράκια που φοράει η νεολαία μας για να διαδηλώσει κατά της ιδιωτικοποίησης της παιδείας, η εισαγόμενη τηλεοπτική κουλτούρα (το el classico Ρεάλ – Μπαρτσελόνα που έρχεται στη μικρή μας οθόνη και κάνει το σαλόνι μας μέρος του «Σαντιάγκο Μερναμπέου»), το καλό αυτοκίνητο και πολλά άλλα ακόμη συνθέτουν ένα τρόπο ζωής που δύσκολα μπορούμε να απαρνηθούμε…Μας «έσπρωξαν» σ’ αυτόν; Μπορεί…Η απεξάρτηση όμως είναι δύσκολο πράγμα κι αυτό φαίνεται από τις αντιδράσεις μας για την περικοπή των μισθών: δεν αντέχουμε ούτε μέρος των έως τώρα συνηθειών μας να απεμπολήσουμε…Αυτό δεν σημαίνει το «είχα αλλιώς προγραμματίσει τη ζωή μου» που λέμε σ’ αυτούς που κόβουν το οικογενειακό μας εισόδημα;
ΓΙΑ ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ λοιπόν τι σημαίνει μια ολοκληρωτική ανατροπή! Για σκεφθείτε τι σημαίνει μια επιστροφή στη δραχμή! Πολλοί, μη αντέχοντας τα όσα συμβαίνουν σήμερα, τη βλέπουν ως «λύτρωση», όπως ακριβώς ο απελπισμένος καρκινοπαθής την αυτοκτονία ή τον θάνατο…Δεν μας αξίζει όμως…
ΑΠ’ ΤΟ να τα τινάξουμε όλα στον αέρα, αξίζει να προσπαθήσουμε…Ν’ αλλάξουμε ένα μέρος των συνηθειών μας αρκεί… Όχι μόνο στο τι και πως καταναλώνουμε…Αλλά και στο πως δουλεύουμε (οι γονείς μας που δούλευαν και το Σάββατο και δεν είχαν τα «τριήμερα» που έχουμε εμείς δεν ήταν δυστυχισμένοι)…Στο «γιατί δουλεύουμε» χρειάζεται επίσης να δώσουμε μια απάντηση: για να έχουμε εισόδημα ή για παράγουμε κάτι; Και ποιος είναι ο σκοπός της παραγωγικής διαδικασίας; Τι έκαναν π.χ. οι Ιταλοί και έμαθαν όλο τον κόσμο να πίνει εσπρέσσο; Τι δεν κάναμε εμείς και το λάδι μας (το καλύτερο στον κόσμο) ή η φέτα μας δεν έγιναν συνήθεια των άλλων;
ΑΝ η κρίση γίνει ευκαιρία γόνιμου προβληματισμού θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε τις συνήθειες μας (χωρίς υπερβολές) και να τις υπερασπιστούμε…Αλλιώς αυτό που ορισμένοι βλέπουν ως «λύτρωση» θα ισοδυναμεί με ανώμαλη προσγείωση στο εξήντα….
Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011
Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011
Ο ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση…
«ΕΙΝΑΙ ώρα για δουλειά και όχι για τηλεοπτικές εμφανίσεις. Στα κανάλια θα βγαίνετε μόνο για να παρουσιάσετε και να υπερασπιστείτε το κυβερνητικό σας έργο»…Ποιος τα λέει αυτά; Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης. Που απευθύνεται; Στους βουλευτές του ΛΑΟΣ που βρέθηκαν από τα τηλεοπτικά παράθυρα στην κυβέρνηση Παπαδήμου ως υπουργοί και υφυπουργοί…Τι θέλει ν’ αποφύγει; Την «έκθεσή τους» μέσω των απόψεων με τις οποίες «κέρδισαν» την ψήφο των πολιτών: το χάιδεμα (έως «διαφήμιση») της χούντας, το κυνήγι των μεταναστών, τις θεωρίες συνωμοσίας κατά των Εβραίων, τον εκσυγχρονισμό του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»…
ΕΝΟΧΛΕΙ πολλούς, είναι η αλήθεια, η συνύπαρξη ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου…Αλλά δυστυχώς, τα όσα ακούγονται εναντίον των βουλευτών του ΛΑΟΣ έχουν σχέση με την τοποθέτησή του στο ακροδεξιό τμήμα του πολιτικού μας χάρτη…Στον άξονα αριστερά – δεξιά, η αντιπαράθεση αποκτά σχηματικά χαρακτηριστικά: το ποιος είναι αριστερός ή δεξιός σήμερα δεν είναι και τόσο ευδιάκριτο…Πολύ δε περισσότερο το ποιος είναι προοδευτικός και ποιος συντηρητικός…
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, δεν ενοχλούμαι που οι βουλευτές του ΛΑΟΣ αναφέρονται συχνά στα «επιτεύγματα» του Γεωργίου Παπαδόπουλου…Το θεωρώ τόσο φυσικό, όσο φυσικό είναι κάποιοι να υπερασπίζονται το σταλινικό καθεστώς ως υπόδειγμα δημοκρατίας…Φυσικά, διαφωνώ και με τις δύο κατηγορίες υπερασπιστών χούντας, καθότι μαύρη ή κόκκινη η χούντα είναι χούντα κι ας καταφεύγουν αμφότεροι στο χαρακτηρισμό «επανάσταση» και για τη μια και για την άλλη…
ΕΝΟΧΛΟΥΜΑΙ αφόρητα όμως για το γεγονός, ότι ο Καρατζαφερισμός στην Ελλάδα ταυτίστηκε με τις θεωρίες συνωμοσίας: στοχοποιώντας άλλοτε τους εβραίους (που, σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, ειδοποιήθηκαν για να «το σκάσουν» από τους δίδυμους πύργους, την 11η Σεπτεμβρίου), άλλοτε τους εξωτερικούς μας εχθρούς (Αμερικανούς, Ευρωπαίους, παγκοσμιοποίηση, αλλόθρησκους) κι άλλοτε τους «δούρειους ίππους» τους στην Ελλάδα (πολιτικοί που «σπρώχνονται» από τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, ξένα κέντρα κ.λ.π.)…Ρατσιστές με τους ξένους, μισαλλόδοξοι, διαφημιστές – εκπρόσωποι του Λεπέν και δεν συμμαζεύεται…
ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ είναι ότι αυτά που κατά καιρούς κηρύσσουν κάποιοι βουλευτές και κάποια στελέχη του ΛΑΟΣ (δεν είναι και σ’ αυτό το κόμμα, όπως σε όλα τ’ άλλα, όλοι ίδιοι), δεν είναι απόψεις που διακινούνται μόνο στον χώρο της πολιτικής του επιρροής…Οι θεωρίες συνωμοσίας που χρεώνουν στους εβραίους όλα τα δεινά (κι αυτά που περνάμε κι εμείς σήμερα) της ανθρωπότητας διακινούνται από ανθρώπους που κινούνται σ’ όλα τα κόμματα και θεωρούν τον εαυτό τους μάλιστα προοδευτικό…Το ίδιο και οι θεωρίες περί στοχοποίησης της Ελλάδας από τα περίφημα ξένα κέντρα ή τους αλλόδοξους…Τα βιβλία του μακαρίτη Κυριάκου Διακογιάννη άλλωστε, γαλούχησαν πολλούς σοσιαλιστές παλαιάς κοπής πολύ πριν έρθει ο ΛΑΟΣ να βάλει το περιεχόμενο τους ως επίσημο κομματικό λόγο στη Βουλή…
ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ κατά της συμμετοχής του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση συνεπώς, δεν θέτουν ζητήματα απομόνωσης του ξενοφοβικού και μισαλλόδοξου λόγου του…Θέτουν απλώς ζητήματα απομόνωσης του όψιμου «χουντισμού» και της πατριδοκαπηλικής διάθεσης…Όμως αυτό δεν είναι το μείζον…Το μείζον είναι να δούμε τι κρύβεται πίσω από την κλασσική αντιπαράθεση δεξιάς – αριστεράς και να το απομονώσουμε πριν καταστεί κυρίαρχος λόγος…
ΕΝΟΧΛΕΙ πολλούς, είναι η αλήθεια, η συνύπαρξη ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου…Αλλά δυστυχώς, τα όσα ακούγονται εναντίον των βουλευτών του ΛΑΟΣ έχουν σχέση με την τοποθέτησή του στο ακροδεξιό τμήμα του πολιτικού μας χάρτη…Στον άξονα αριστερά – δεξιά, η αντιπαράθεση αποκτά σχηματικά χαρακτηριστικά: το ποιος είναι αριστερός ή δεξιός σήμερα δεν είναι και τόσο ευδιάκριτο…Πολύ δε περισσότερο το ποιος είναι προοδευτικός και ποιος συντηρητικός…
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, δεν ενοχλούμαι που οι βουλευτές του ΛΑΟΣ αναφέρονται συχνά στα «επιτεύγματα» του Γεωργίου Παπαδόπουλου…Το θεωρώ τόσο φυσικό, όσο φυσικό είναι κάποιοι να υπερασπίζονται το σταλινικό καθεστώς ως υπόδειγμα δημοκρατίας…Φυσικά, διαφωνώ και με τις δύο κατηγορίες υπερασπιστών χούντας, καθότι μαύρη ή κόκκινη η χούντα είναι χούντα κι ας καταφεύγουν αμφότεροι στο χαρακτηρισμό «επανάσταση» και για τη μια και για την άλλη…
ΕΝΟΧΛΟΥΜΑΙ αφόρητα όμως για το γεγονός, ότι ο Καρατζαφερισμός στην Ελλάδα ταυτίστηκε με τις θεωρίες συνωμοσίας: στοχοποιώντας άλλοτε τους εβραίους (που, σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, ειδοποιήθηκαν για να «το σκάσουν» από τους δίδυμους πύργους, την 11η Σεπτεμβρίου), άλλοτε τους εξωτερικούς μας εχθρούς (Αμερικανούς, Ευρωπαίους, παγκοσμιοποίηση, αλλόθρησκους) κι άλλοτε τους «δούρειους ίππους» τους στην Ελλάδα (πολιτικοί που «σπρώχνονται» από τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, ξένα κέντρα κ.λ.π.)…Ρατσιστές με τους ξένους, μισαλλόδοξοι, διαφημιστές – εκπρόσωποι του Λεπέν και δεν συμμαζεύεται…
ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ είναι ότι αυτά που κατά καιρούς κηρύσσουν κάποιοι βουλευτές και κάποια στελέχη του ΛΑΟΣ (δεν είναι και σ’ αυτό το κόμμα, όπως σε όλα τ’ άλλα, όλοι ίδιοι), δεν είναι απόψεις που διακινούνται μόνο στον χώρο της πολιτικής του επιρροής…Οι θεωρίες συνωμοσίας που χρεώνουν στους εβραίους όλα τα δεινά (κι αυτά που περνάμε κι εμείς σήμερα) της ανθρωπότητας διακινούνται από ανθρώπους που κινούνται σ’ όλα τα κόμματα και θεωρούν τον εαυτό τους μάλιστα προοδευτικό…Το ίδιο και οι θεωρίες περί στοχοποίησης της Ελλάδας από τα περίφημα ξένα κέντρα ή τους αλλόδοξους…Τα βιβλία του μακαρίτη Κυριάκου Διακογιάννη άλλωστε, γαλούχησαν πολλούς σοσιαλιστές παλαιάς κοπής πολύ πριν έρθει ο ΛΑΟΣ να βάλει το περιεχόμενο τους ως επίσημο κομματικό λόγο στη Βουλή…
ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ κατά της συμμετοχής του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση συνεπώς, δεν θέτουν ζητήματα απομόνωσης του ξενοφοβικού και μισαλλόδοξου λόγου του…Θέτουν απλώς ζητήματα απομόνωσης του όψιμου «χουντισμού» και της πατριδοκαπηλικής διάθεσης…Όμως αυτό δεν είναι το μείζον…Το μείζον είναι να δούμε τι κρύβεται πίσω από την κλασσική αντιπαράθεση δεξιάς – αριστεράς και να το απομονώσουμε πριν καταστεί κυρίαρχος λόγος…
Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011
Η μεγάλη δοκιμασία του ψηφοφόρου…
ΔΙΑΒΑΣΑ στον τοπικό Τύπο προχθές, ότι «θύμωσαν» με το ενδεχόμενο οι επόμενες εκλογές να διεξαχθούν με λίστα, όσοι φλερτάρουν με τα ψηφοδέλτια της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ…Διότι, έλεγαν, η λίστα στην ουσία θα επανεκλέξει τους ήδη υπάρχοντες βουλευτές κι οι πολιτευτές που περιμένουν να διαδεχθούν τους «φθαρμένους» πολιτικούς θα χάσουν την ευκαιρία της ζωής τους…Στο ρεπορτάζ βεβαίως, δεν αναδεικνύονται με τόσο κυνικό τρόπο οι ευσεβείς τους πόθοι, αλλά το δημοκρατικό έλλειμμα που «παράγει» ένα τέτοιο ενδεχόμενο, καθότι ο λαός θα στερηθεί της δυνατότητος να ανανεώσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας…Στη χώρα αυτή βλέπετε, κανείς δεν επικαλείται το συμφέρον του, όλοι για το συμφέρον της χώρας ενδιαφέρονται…Περίεργο πράγμα, το πώς εν τέλει τα καταφέρνουν όλοι να ευημερούν κι η χώρα να χειμάζεται…
ΠΕΡΙΕΡΓΟ ωστόσο, είναι και το γεγονός ότι, την ώρα που ο ελληνικός λαός αναθεματίζει από το πρωί ως το βράδυ τα κόμματα και τους πολιτικούς που μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι, υπάρχουν συμπολίτες μας που επιθυμούν διακαώς να ζητήσουν την ψήφο μας…Ο ισχυρισμός τους είναι ότι το κάνουν για την πατρίδα και για να μας βοηθήσουν ν΄ απαλλαγούμε από τους κακούς υφιστάμενους πολιτικούς…Αλλά, φεύ, πόσο καλύτερος απ΄ τους απερχόμενους πολιτικούς είναι ένας νέος πολιτευτής που ξεκινάει το «ψηστήρι» του ψηφοφόρου εξηγώντας του πόσο καλός είναι ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος (ή όποιος άλλος τέλος πάντων από τα νυν στελέχη του ΠΑΣΟΚ διαδεχθεί τον Παπανδρέου); Και πόσο «άφθαρτος» επίσης, μπορεί να είναι ένας νέος πολιτευτής όταν για να λάβει το χρίσμα του υποψηφίου χρειάστηκε να περάσει από την έγκριση της «καμαρίλας» της Συγγρού ή της Ιπποκράτους;
ΟΛ’ ΑΥΤΑ δεν δικαιώνουν βεβαίως εκείνους που προωθούν την ιδέα μιας εκλογικής αναμέτρησης με λίστα…Η λίστα για να βελτιώσει τον πολιτικό μας βίο χρειάζεται και δημοκρατικά κόμματα και στην χώρα μας τα κόμματα δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από εκλογικοί μηχανισμοί…Ένας ελάχιστος προβληματισμός όμως, γύρω από το θέμα της αναπαραγωγής του σύγχρονου μοντέλου πολιτικών αρκεί για να μας πείσει ότι δεν πρόκειται να συμβεί και τίποτα φοβερό αν στερηθεί η Βουλή τους επίδοξους διαδόχους του σημερινού πολιτικού μας προσωπικού…Πόσο μάλλον, καθώς η επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα έρθει τη στιγμή που η απαξίωση του υφιστάμενου πολιτικού μας συστήματος θα βρίσκεται στην κορύφωσή της με αποτέλεσμα ουδείς πραγματικά σοβαρός άνθρωπος να επιθυμεί συμμετοχή στα ψηφοδέλτια των δύο μεγάλων κομμάτων…Εκτός κι αν είναι – με τον άλφα ή βήτα τρόπο επαγγελματίας πολιτικός: πρώην δήμαρχος, πρώην νομάρχης, κομματικό στέλεχος, στέλεχος κομματικής νεολαίας, συνδικαλιστής κ.λ.π.
ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ εκλογές συνεπώς, η ποθούμενη ανανέωση του πολιτικού προσωπικού δεν θα προέλθει από την αλλαγή των προσώπων που θα εκπροσωπήσουν το καταρρέον πολιτικό σύστημα…Θα προέλθει από τη διάθεση των ψηφοφόρων να υπερβούν τέτοια ψευδοδιλλήματα και να εμπιστευτούν νέες δυνάμεις…Ανθρώπους που απορρίπτουν την κυρίαρχη λογική που θεοποιεί το «μαντρί» (κατά τη ρήση του μακαρίτη του Αβέρωφ) και αποπειρώνται να πολιτευθούν με την ελπίδα ότι οι αναθεματισμοί κατά των πολιτικών μπορούν να μετατραπούν σε ψήφους εναντίον τους και υπέρ εκείνων που δεν επιθυμούν ν’ αναπαράξουν το μοντέλο τους…
ΘΑ ΕΙΝΑΙ περισσότερο για τους ψηφοφόρους «μεγάλη δοκιμασία» οι επόμενες εκλογές παρά για τους πολιτευόμενους…Γιατί, αν μετά από τόση κριτική στο υφιστάμενο εκλογικό σύστημα αλλάξουμε απλώς τη σειρά με την οποία τα γνωστά (πέντε – έξη) κόμματα μπαίνουν στη Βουλή, δεν θα έχουμε κανένα δικαίωμα να μουντζώνουμε αυτούς που εκλέξαμε και να αναζητούμε άλλοθι σε διαπλοκές, συμφέροντα και διάφορες θεωρίες συνομωσίας…
ΠΕΡΙΕΡΓΟ ωστόσο, είναι και το γεγονός ότι, την ώρα που ο ελληνικός λαός αναθεματίζει από το πρωί ως το βράδυ τα κόμματα και τους πολιτικούς που μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι, υπάρχουν συμπολίτες μας που επιθυμούν διακαώς να ζητήσουν την ψήφο μας…Ο ισχυρισμός τους είναι ότι το κάνουν για την πατρίδα και για να μας βοηθήσουν ν΄ απαλλαγούμε από τους κακούς υφιστάμενους πολιτικούς…Αλλά, φεύ, πόσο καλύτερος απ΄ τους απερχόμενους πολιτικούς είναι ένας νέος πολιτευτής που ξεκινάει το «ψηστήρι» του ψηφοφόρου εξηγώντας του πόσο καλός είναι ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος (ή όποιος άλλος τέλος πάντων από τα νυν στελέχη του ΠΑΣΟΚ διαδεχθεί τον Παπανδρέου); Και πόσο «άφθαρτος» επίσης, μπορεί να είναι ένας νέος πολιτευτής όταν για να λάβει το χρίσμα του υποψηφίου χρειάστηκε να περάσει από την έγκριση της «καμαρίλας» της Συγγρού ή της Ιπποκράτους;
ΟΛ’ ΑΥΤΑ δεν δικαιώνουν βεβαίως εκείνους που προωθούν την ιδέα μιας εκλογικής αναμέτρησης με λίστα…Η λίστα για να βελτιώσει τον πολιτικό μας βίο χρειάζεται και δημοκρατικά κόμματα και στην χώρα μας τα κόμματα δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από εκλογικοί μηχανισμοί…Ένας ελάχιστος προβληματισμός όμως, γύρω από το θέμα της αναπαραγωγής του σύγχρονου μοντέλου πολιτικών αρκεί για να μας πείσει ότι δεν πρόκειται να συμβεί και τίποτα φοβερό αν στερηθεί η Βουλή τους επίδοξους διαδόχους του σημερινού πολιτικού μας προσωπικού…Πόσο μάλλον, καθώς η επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα έρθει τη στιγμή που η απαξίωση του υφιστάμενου πολιτικού μας συστήματος θα βρίσκεται στην κορύφωσή της με αποτέλεσμα ουδείς πραγματικά σοβαρός άνθρωπος να επιθυμεί συμμετοχή στα ψηφοδέλτια των δύο μεγάλων κομμάτων…Εκτός κι αν είναι – με τον άλφα ή βήτα τρόπο επαγγελματίας πολιτικός: πρώην δήμαρχος, πρώην νομάρχης, κομματικό στέλεχος, στέλεχος κομματικής νεολαίας, συνδικαλιστής κ.λ.π.
ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ εκλογές συνεπώς, η ποθούμενη ανανέωση του πολιτικού προσωπικού δεν θα προέλθει από την αλλαγή των προσώπων που θα εκπροσωπήσουν το καταρρέον πολιτικό σύστημα…Θα προέλθει από τη διάθεση των ψηφοφόρων να υπερβούν τέτοια ψευδοδιλλήματα και να εμπιστευτούν νέες δυνάμεις…Ανθρώπους που απορρίπτουν την κυρίαρχη λογική που θεοποιεί το «μαντρί» (κατά τη ρήση του μακαρίτη του Αβέρωφ) και αποπειρώνται να πολιτευθούν με την ελπίδα ότι οι αναθεματισμοί κατά των πολιτικών μπορούν να μετατραπούν σε ψήφους εναντίον τους και υπέρ εκείνων που δεν επιθυμούν ν’ αναπαράξουν το μοντέλο τους…
ΘΑ ΕΙΝΑΙ περισσότερο για τους ψηφοφόρους «μεγάλη δοκιμασία» οι επόμενες εκλογές παρά για τους πολιτευόμενους…Γιατί, αν μετά από τόση κριτική στο υφιστάμενο εκλογικό σύστημα αλλάξουμε απλώς τη σειρά με την οποία τα γνωστά (πέντε – έξη) κόμματα μπαίνουν στη Βουλή, δεν θα έχουμε κανένα δικαίωμα να μουντζώνουμε αυτούς που εκλέξαμε και να αναζητούμε άλλοθι σε διαπλοκές, συμφέροντα και διάφορες θεωρίες συνομωσίας…
Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011
Για τους μσθούς και τις συντάξεις
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ να το επικαλεσεί δύο φορές μέσα σε λίγα λεπτά ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη του στη Θεσσαλονίκη για να δικαιολογήσει το νέο χαράτσι στα ακίνητα: «κάνουμε τα πάντα ώστε το κράτος να μπορεί να πληρώνει μισθούς και συντάξεις»…
ΑΝ ΗΜΟΥΝ δημόσιος υπάλληλος ή συνταξιούχος θα με καθησύχαζε η διαβεβαίωση του… Ακόμη και το χαράτσι, που λέει ο λόγος, θα πλήρωνα αγόγγυστα για να έχω τη δυνατότητα βρέξει χιονίσει να εισπράττω κάθε τέλος του μηνός τον μισθό μου ή τη σύνταξη… Έλα όμως που δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα!.. Έλα που νιώθω για μια ακόμη φορά ότι η προσπάθεια που καταβάλλει ο πρωθυπουργός εμένα δεν με αφορά καθόλου!.. Έλα, επιπλέον, που, ενώ εγώ αγωνιώ καθημερινά για το αν θα προστεθώ στους ήδη 700.000 άνεργους του ιδιωτικού τομέα καλούμαι να συνεισφέρω 600 – 1000 ευρώ, ώστε να μπορεί να εγγυάται ο πρωθυπουργός την πληρωμή των μισθών εκείνων που δεν θα απολυθούν ποτέ!...
ΟΛΑ ΑΥΤΑ θα μπορούσαν να με οδηγήσουν στην υιοθέτηση του περίφημου «Δεν πληρώνω» της Αριστεράς, με ένα τελείως διαφορετικό σκεπτικό βεβαίως… Όμως θα πληρώσω… για να πονέσω… Θα πληρώσω για να εκδικηθώ τον εαυτό μου που άκριτα κάποτε αποδεχόταν τις λογικές του τύπου «ανοίγουμε τις πόρτες στο δημόσιο στους απόβλητους του κράτους της δεξιάς»… Θα πληρώσω για να μην ξαναδιανοηθώ να επικαλεστώ τη μονιμότητα ως εργαλείο για την αποφυγή πολιτικών διώξεων… Θα πληρώσω για να μην ξαναδεχτώ τη φεμινιστική λογική πασπαλισμένη με τη χρυσόσκονη «οι γυναίκες μπορούν να συνταξιοδοτούνται με δεκαπέντε χρόνια δουλειάς»…
ΑΥΞΗΣΑΜΕ το μισθολογικό κόστος του δημοσίου κατά 110% την τελευταία δεκαετία είπε ο πρωθυπουργός… Αυξήσεις, επιδόματα και διορισμοί στο ήδη υπερτροφικό δημόσιο ευθύνονται για την υπέρογκη αύξηση… Ποιοι κέρδισαν από αυτό; Οι πολιτικοί γιατί πήραν ψήφους μοιράζοντας επιδόματα και θέσεις κι οι δημόσιοι υπάλληλοι που πήραν αυτά τα επιδόματα και τις θέσεις… Ποιοι θα πληρώσουν τη ζημιά; Οι ωφεληθέντες βεβαίως, αλλά δυστυχώς κι οι αξιοπρεπέστατοι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα που δεν μπήκαν στον κόπο να γλείψουν βουλευτή, να σηκώσουν κομματική σημαία, να φωνάξουν «είσαι – είσαι ο πρωθυπουργός» και να μπουν από το παράθυρο στο μεγάλο βολευτήριο!... Δεν είναι άδικο; Είναι… Αλλά και θα πληρώσουν και κάνουν λιγότερο σαματά από τον κύριο Φωτόπουλο της ΔΕΗ που και τριπλάσιο μισθό από αυτούς παίρνει και δωρεάν ρεύμα δικαιούται και συνδικαλιστικά δάνεια συνάπτει και το πολιτικό κατεστημένο ως «ραχοκοκαλιά» του ΠΑΣΟΚ, εκπροσωπεί!...
ΞΕΡΩ αυτό που κάνω τώρα είναι ενεργοποίηση του «κοινωνικού αυτοματισμού» κατά την Αριστερά… Βάζω δηλαδή τους μισούς Έλληνες που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα να στραφούν κατά των άλλων μισών που δουλεύουν στον δημόσιο… Θεωρώ όμως ότι είναι απαραίτητο να μη φοβόμαστε να δούμε το πρόβλημα χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις… Αν η Αριστερά είναι στ΄αλήθεια κατά του «κοινωνικού αυτοματισμού» ας μην στρέφει κι αυτή τον πολίτη κατά των προνομιούχων, κατά των «ξεπουλημένων» συνδικαλιστικών ηγεσιών και κατά των διαδηλωτών που σε άλλη πλατεία τιμουν με την παρουσία τους τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που οργανώνουν φορείς προσκείμενοι σε κόμματα που κατά τη γνώμη της υπηρετούν το άδικο σύστημα που μας ορίζει…
ΜΟΝΟ αν δούμε το πρόβλημα θα βρεθούμε κοντά στη λύση…
ΑΝ ΗΜΟΥΝ δημόσιος υπάλληλος ή συνταξιούχος θα με καθησύχαζε η διαβεβαίωση του… Ακόμη και το χαράτσι, που λέει ο λόγος, θα πλήρωνα αγόγγυστα για να έχω τη δυνατότητα βρέξει χιονίσει να εισπράττω κάθε τέλος του μηνός τον μισθό μου ή τη σύνταξη… Έλα όμως που δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα!.. Έλα που νιώθω για μια ακόμη φορά ότι η προσπάθεια που καταβάλλει ο πρωθυπουργός εμένα δεν με αφορά καθόλου!.. Έλα, επιπλέον, που, ενώ εγώ αγωνιώ καθημερινά για το αν θα προστεθώ στους ήδη 700.000 άνεργους του ιδιωτικού τομέα καλούμαι να συνεισφέρω 600 – 1000 ευρώ, ώστε να μπορεί να εγγυάται ο πρωθυπουργός την πληρωμή των μισθών εκείνων που δεν θα απολυθούν ποτέ!...
ΟΛΑ ΑΥΤΑ θα μπορούσαν να με οδηγήσουν στην υιοθέτηση του περίφημου «Δεν πληρώνω» της Αριστεράς, με ένα τελείως διαφορετικό σκεπτικό βεβαίως… Όμως θα πληρώσω… για να πονέσω… Θα πληρώσω για να εκδικηθώ τον εαυτό μου που άκριτα κάποτε αποδεχόταν τις λογικές του τύπου «ανοίγουμε τις πόρτες στο δημόσιο στους απόβλητους του κράτους της δεξιάς»… Θα πληρώσω για να μην ξαναδιανοηθώ να επικαλεστώ τη μονιμότητα ως εργαλείο για την αποφυγή πολιτικών διώξεων… Θα πληρώσω για να μην ξαναδεχτώ τη φεμινιστική λογική πασπαλισμένη με τη χρυσόσκονη «οι γυναίκες μπορούν να συνταξιοδοτούνται με δεκαπέντε χρόνια δουλειάς»…
ΑΥΞΗΣΑΜΕ το μισθολογικό κόστος του δημοσίου κατά 110% την τελευταία δεκαετία είπε ο πρωθυπουργός… Αυξήσεις, επιδόματα και διορισμοί στο ήδη υπερτροφικό δημόσιο ευθύνονται για την υπέρογκη αύξηση… Ποιοι κέρδισαν από αυτό; Οι πολιτικοί γιατί πήραν ψήφους μοιράζοντας επιδόματα και θέσεις κι οι δημόσιοι υπάλληλοι που πήραν αυτά τα επιδόματα και τις θέσεις… Ποιοι θα πληρώσουν τη ζημιά; Οι ωφεληθέντες βεβαίως, αλλά δυστυχώς κι οι αξιοπρεπέστατοι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα που δεν μπήκαν στον κόπο να γλείψουν βουλευτή, να σηκώσουν κομματική σημαία, να φωνάξουν «είσαι – είσαι ο πρωθυπουργός» και να μπουν από το παράθυρο στο μεγάλο βολευτήριο!... Δεν είναι άδικο; Είναι… Αλλά και θα πληρώσουν και κάνουν λιγότερο σαματά από τον κύριο Φωτόπουλο της ΔΕΗ που και τριπλάσιο μισθό από αυτούς παίρνει και δωρεάν ρεύμα δικαιούται και συνδικαλιστικά δάνεια συνάπτει και το πολιτικό κατεστημένο ως «ραχοκοκαλιά» του ΠΑΣΟΚ, εκπροσωπεί!...
ΞΕΡΩ αυτό που κάνω τώρα είναι ενεργοποίηση του «κοινωνικού αυτοματισμού» κατά την Αριστερά… Βάζω δηλαδή τους μισούς Έλληνες που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα να στραφούν κατά των άλλων μισών που δουλεύουν στον δημόσιο… Θεωρώ όμως ότι είναι απαραίτητο να μη φοβόμαστε να δούμε το πρόβλημα χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις… Αν η Αριστερά είναι στ΄αλήθεια κατά του «κοινωνικού αυτοματισμού» ας μην στρέφει κι αυτή τον πολίτη κατά των προνομιούχων, κατά των «ξεπουλημένων» συνδικαλιστικών ηγεσιών και κατά των διαδηλωτών που σε άλλη πλατεία τιμουν με την παρουσία τους τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που οργανώνουν φορείς προσκείμενοι σε κόμματα που κατά τη γνώμη της υπηρετούν το άδικο σύστημα που μας ορίζει…
ΜΟΝΟ αν δούμε το πρόβλημα θα βρεθούμε κοντά στη λύση…
Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011
Με άδεια χέρια…
«ΜΕ ΑΔΕΙΑ χέρια στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός» έγραψε την Πέμπτη μια εφημερίδα…Εφημερίδα του 2011 βεβαίως και όχι της δεκαετίας του ενενήντα…Όπερ σημαίνει ότι, μεσούσης της κρίσεως και παρά την κριτική όλων μας εναντίον των πολιτικών που υποδύονταν τους «μάγους με τα δώρα» ολ’ αυτά τα χρόνια, υπάρχουν άνθρωποι που θίγονται γιατί ο πρωθυπουργός πάει στη Θεσσαλονίκη με άδεια χέρια…Θα τον ήθελε προφανώς γαλαντόμο: να τάζει γεφύρια, μετρό, επιδόματα, αυξήσεις…Ολ’ αυτά δηλαδή, που έταζαν την προηγούμενη τριακονταετία και που μας οδήγησαν στο σημερινό χάλι!...
ΔΥΟ χρόνια πέρασαν αφ’ ότου μπήκαμε στο σκοτεινό τούνελ της κρίσης και είμαστε δυστυχώς ακόμη στο στάδιο της άρνησης…Αρνούμαστε να αποδεχθούμε ότι η ζωή μας άλλαξε δραματικά…Προτιμούμε να πιστεύουμε χίλιες θεωρίες συνωμοσίας παρά σ’ αυτό που βλέπουν τα μάτια μας…Άλλοι πιστεύουν ότι έβαλαν την Ελλάδα στο στόχαστρο οι δανειστές μας…Άλλοι ότι η κυβέρνηση εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία εις βάρος εκείνων που την ψήφισαν…Άλλοι ότι είμαστε το πειραματόζωο της Ευρώπης… Άλλοι πάλι, δέχονται ότι χρωστάμε, αλλά δεν συμφωνούν να πληρώσουμε…Είτε γιατί δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στους δανειστές μας, είτε γιατί χαρίσαμε της γερμανικές αποζημιώσεις μετά τον πόλεμο…
ΟΛ’ ΑΥΤΑ συζητούνται σοβαρά – σοβαρά στα κανάλια την ώρα που ο Χατζηνικολάου ομολογεί ότι είναι οκτώ μήνες απλήρωτος κι ο Ευαγγελάτος άνεργος!...Ολ’ αυτά γράφονται στις εφημερίδες την ώρα που ο «Ριζοσπάστης» απολύει κι η «Ελευθεροτυπία» έχει να πληρώσει το προσωπικό της ένα δίμηνο…ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ;
ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ, η χώρα, είτε μας αρέσει, είτε όχι (και βέβαια, δεν μας αρέσει) φαλήρισε!...Η αγορά το νοιώθει…Αφεντικά βάζουν λουκέτο και εργαζόμενοι βρίσκονται χωρίς δουλειά…Στο δημόσιο σε λίγο δεν θα υπάρχει η ασφάλεια που υπήρχε χθές…Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, η λύση δεν είναι να πάει με γεμάτα τα χέρια στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός…Ούτε να κάνουν συναυλία οι «Αγανακτισμένοι» φρέσκοι καθώς γύρισαν από τα μπάνια…
Η ΛΥΣΗ είναι μία : ή πτώχευση κι επανεκκίνηση από το μηδέν ή αιματηρή οικονομία μπας και γλυτώσουμε την πτώχευση...Όχι, γιατί μας το επιβάλλει η τρόικα, αλλά γιατί μας το επιβάλλουν τα απλά μαθηματικά: ένα κι ένα κάνουν δύο!...Δεν χρειάζεται να συζητάμε κατά πόσον κάνουν τρία ή τέσσερα…
ΑΝ ΠΑΛΙ μας φταίει η κυβέρνηση που δεν χειρίστηκε καλά την κρίση, ας την αλλάξουμε…Είτε γιατί στηρίχθηκε στην απάτη «λεφτά υπάρχουν»… Είτε, γιατί υπέγραψε ένα μνημόνιο σκληρό… Είτε γιατί καθυστερεί ν’ αντιδράσει…Αλλά, πριν καταφύγουμε στον επόμενο και τη δική του συνταγή για την αντιμετώπιση του χρέους, οφείλουμε να δεχθούμε το αυτονόητο…Ότι υπάρχει χρέος!...Κι ότι αφορά ειδικώς την Ελλάδα…Κι ότι είναι διαφορετικού τύπου από το χρέος των άλλων…Ιρλανδών, Ισπανών, Ιταλών…Είναι το χρέος για το οποίο από το 1990 μας είχε προετοιμάσει ότι θα μας καταστρέψει, ο Μητσοτάκης κι η κυβέρνηση του…
ΔΕΝ το αναγνωρίζουμε, θα πουν μερικοί…Δεν το δημιουργήσαμε εμείς θα πουν κάποιοι άλλοι…Σύμφωνοι…Το πελατειακό σύστημα το δημιούργησε…Αλλά δεν μπορεί να βρεθεί λύση όταν τιμωρηθούν μόνον οι πολιτικοί που εξαγόραζαν ψήφους με αναπηρικές συντάξεις και να εξακολουθούν να παριστάνουν τους ανάπηρους και να ζουν εις βάρος των υπολοίπων ελλήνων 324.835 έλληνες!...Δεν μπορεί το ποσοστό των αναπηρικών συντάξεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι 8% και στην Ελλάδα 14,5%!!!Εκτός κι αν πιστεύουμε πλέον εμείς (γιατί ο Γιώργος το έμαθε ότι δεν υπάρχουν) ότι «λεφτά υπάρχουν» κι ότι οφείλουμε μ’ αυτά να συντηρούμε χιλιάδες τεμπέληδες ως ανάπηρους…
ΔΥΟ χρόνια πέρασαν αφ’ ότου μπήκαμε στο σκοτεινό τούνελ της κρίσης και είμαστε δυστυχώς ακόμη στο στάδιο της άρνησης…Αρνούμαστε να αποδεχθούμε ότι η ζωή μας άλλαξε δραματικά…Προτιμούμε να πιστεύουμε χίλιες θεωρίες συνωμοσίας παρά σ’ αυτό που βλέπουν τα μάτια μας…Άλλοι πιστεύουν ότι έβαλαν την Ελλάδα στο στόχαστρο οι δανειστές μας…Άλλοι ότι η κυβέρνηση εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία εις βάρος εκείνων που την ψήφισαν…Άλλοι ότι είμαστε το πειραματόζωο της Ευρώπης… Άλλοι πάλι, δέχονται ότι χρωστάμε, αλλά δεν συμφωνούν να πληρώσουμε…Είτε γιατί δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στους δανειστές μας, είτε γιατί χαρίσαμε της γερμανικές αποζημιώσεις μετά τον πόλεμο…
ΟΛ’ ΑΥΤΑ συζητούνται σοβαρά – σοβαρά στα κανάλια την ώρα που ο Χατζηνικολάου ομολογεί ότι είναι οκτώ μήνες απλήρωτος κι ο Ευαγγελάτος άνεργος!...Ολ’ αυτά γράφονται στις εφημερίδες την ώρα που ο «Ριζοσπάστης» απολύει κι η «Ελευθεροτυπία» έχει να πληρώσει το προσωπικό της ένα δίμηνο…ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ;
ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ, η χώρα, είτε μας αρέσει, είτε όχι (και βέβαια, δεν μας αρέσει) φαλήρισε!...Η αγορά το νοιώθει…Αφεντικά βάζουν λουκέτο και εργαζόμενοι βρίσκονται χωρίς δουλειά…Στο δημόσιο σε λίγο δεν θα υπάρχει η ασφάλεια που υπήρχε χθές…Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, η λύση δεν είναι να πάει με γεμάτα τα χέρια στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός…Ούτε να κάνουν συναυλία οι «Αγανακτισμένοι» φρέσκοι καθώς γύρισαν από τα μπάνια…
Η ΛΥΣΗ είναι μία : ή πτώχευση κι επανεκκίνηση από το μηδέν ή αιματηρή οικονομία μπας και γλυτώσουμε την πτώχευση...Όχι, γιατί μας το επιβάλλει η τρόικα, αλλά γιατί μας το επιβάλλουν τα απλά μαθηματικά: ένα κι ένα κάνουν δύο!...Δεν χρειάζεται να συζητάμε κατά πόσον κάνουν τρία ή τέσσερα…
ΑΝ ΠΑΛΙ μας φταίει η κυβέρνηση που δεν χειρίστηκε καλά την κρίση, ας την αλλάξουμε…Είτε γιατί στηρίχθηκε στην απάτη «λεφτά υπάρχουν»… Είτε, γιατί υπέγραψε ένα μνημόνιο σκληρό… Είτε γιατί καθυστερεί ν’ αντιδράσει…Αλλά, πριν καταφύγουμε στον επόμενο και τη δική του συνταγή για την αντιμετώπιση του χρέους, οφείλουμε να δεχθούμε το αυτονόητο…Ότι υπάρχει χρέος!...Κι ότι αφορά ειδικώς την Ελλάδα…Κι ότι είναι διαφορετικού τύπου από το χρέος των άλλων…Ιρλανδών, Ισπανών, Ιταλών…Είναι το χρέος για το οποίο από το 1990 μας είχε προετοιμάσει ότι θα μας καταστρέψει, ο Μητσοτάκης κι η κυβέρνηση του…
ΔΕΝ το αναγνωρίζουμε, θα πουν μερικοί…Δεν το δημιουργήσαμε εμείς θα πουν κάποιοι άλλοι…Σύμφωνοι…Το πελατειακό σύστημα το δημιούργησε…Αλλά δεν μπορεί να βρεθεί λύση όταν τιμωρηθούν μόνον οι πολιτικοί που εξαγόραζαν ψήφους με αναπηρικές συντάξεις και να εξακολουθούν να παριστάνουν τους ανάπηρους και να ζουν εις βάρος των υπολοίπων ελλήνων 324.835 έλληνες!...Δεν μπορεί το ποσοστό των αναπηρικών συντάξεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι 8% και στην Ελλάδα 14,5%!!!Εκτός κι αν πιστεύουμε πλέον εμείς (γιατί ο Γιώργος το έμαθε ότι δεν υπάρχουν) ότι «λεφτά υπάρχουν» κι ότι οφείλουμε μ’ αυτά να συντηρούμε χιλιάδες τεμπέληδες ως ανάπηρους…
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011
Μια κηδεία και τέσσερα συμπεράσματα…
ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ στην τηλεόραση όλους αυτούς που συνόδευσαν τον Λεωνίδα Κύρκο στην τελευταία του κατοικία, κι ακούγοντας τις δηλώσεις τους μπορούσες να εξάγεις ενδιαφέροντα συμπεράσματα για την πολιτική και τους πολιτικούς…
• ΠΡΩΤΟΝ: Η εκτίμηση που τρέφουμε σε ένα πολιτικό πρόσωπο μπορεί να είναι αντιστρόφως ανάλογη της εμπιστοσύνης που του δείχνουμε όταν ψηφίζουμε…Τον Κύρκο εκτιμούσαν πολύ περισσότεροι του σχεδόν 2% που έπαιρνε το κόμμα του είτε ΕΑΡ, είτε ΚΚΕ εσωτερικού λεγόταν…Το ίδιο δεν συμβαίνει με τον Στέφανο Μάνο σήμερα; Αυτί που εκτιμούν τις απόψεις του δεν είναι περισσότεροι του 1% που παίρνει η «Δράση» στις εκλογές; Για να μη θυμηθώ τον Κωστή Στεφανόπουλο που εκτιμήθηκε από το λαό ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά ως αρχηγό κόμματος δεν τον έκρινε άξιο προς ψήφιση ούτε καν το 3% του εκλογικού σώματος!...
• ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η εκτίμηση που τρέφουν ο ένας για τον άλλο οι πολιτικοί είναι αντιστρόφως ανάλογη της ιδεολογικής τους συγγένειας. Στην κηδεία του Κύρκου μπορούσε να δει κάποιος επιχειρηματίες, «ταξικούς αντιπάλους» του θανόντος (Βαρδινογιάννης, Κωστόπουλος της ALPHA BANK), πολιτικούς που τους χώριζε ιδεολογική άβυσσος μαζί του (Μητσοτάκης, Κωστής Στεφανόπουλος, Στεφ. Μάνος), άλλα όχι την ηγεσία του ΚΚΕ με την οποία οραματίστηκε και ίδρυσε τον ενιαίο Συνασπισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι για να μάθει τον θάνατο του Κύρκου ο αναγνώστης του «Ριζοσπάστη» χρειαζόταν να γυρίσει στη 18η σελίδα της εφημερίδας, όπου στα «ψιλά» (επτά σειρές όλες κι όλες) υπήρχε μια μίζερη (93 λέξεων!) αναφορά στη ζωή του θανόντος γεμάτη από «μπηχτές»!...Μην απορείτε: οι διαφορές εντός των κομμάτων είναι μεγαλύτερες από εκείνες μεταξύ των κομμάτων!...Είτε συμπεριφορές αφορούν αυτές, είτε πολιτικές θέσεις…
• ΤΡΙΤΟΝ: Η κηδεία του Κύρκου ανέδειξε όμως και ζητήματα αισθητικής: ένας μόνον ο ομιλητής κατ’ απαίτησιν του ιδίου…Μια ιδιόχειρη αποστολή που οριοθετούσε τη σύγκρουση των ιδεών: «όχι στη βία και τη μισαλλοδοξία» (το κατάλαβε άραγε αυτό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που υιοθετεί άκριτα κάθε χουλιγκανισμό του αγανακτισμένου λαού, ενώ ταυτόχρονα απονέμει τα εύσημα στην ποιότητα του Κύρκου;)…Η «ωδή στη χαρά» από την «ενάτη» του Μπετόβεν…Η φυσαρμόνικα…Η απόδειξη εντέλει, ότι, και η αστική τάξη μπόρεσε να αναδείξει κομμουνιστές…Που δεν χρειάζονταν να «μπουκάρουν» στα «χειμερινά ανάκτορα» για να επιβεβαιωθούν…Μόνο με τη δύναμη των επιχειρημάτων τους και πάντα με τους καλούς τους τρόπους…
• ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Οι πολιτικοί μας είναι συμπαθέστεροι ως απόμαχοι (με εξαίρεση ίσως τον κ. Μητσοτάκη που πάντως εξακολουθεί να παρεμβαίνει στα κοινά, άρα δεν είναι και τόσο απόμαχος)…Συμβαίνει με τους περισσότερους. Νοσταλγείς την παρουσία τους όταν τους ξαναβλέπεις…Και τους θεωρείς καλύτερους συγκρίνοντάς τους με τους σύγχρονους…Αυταπάτη; Σίγουρα…Γιατί κι οι σύγχρονοι στην πλειοψηφία τους κάποτε θα γίνουν συμπαθείς απόμαχοι…
• ΠΡΩΤΟΝ: Η εκτίμηση που τρέφουμε σε ένα πολιτικό πρόσωπο μπορεί να είναι αντιστρόφως ανάλογη της εμπιστοσύνης που του δείχνουμε όταν ψηφίζουμε…Τον Κύρκο εκτιμούσαν πολύ περισσότεροι του σχεδόν 2% που έπαιρνε το κόμμα του είτε ΕΑΡ, είτε ΚΚΕ εσωτερικού λεγόταν…Το ίδιο δεν συμβαίνει με τον Στέφανο Μάνο σήμερα; Αυτί που εκτιμούν τις απόψεις του δεν είναι περισσότεροι του 1% που παίρνει η «Δράση» στις εκλογές; Για να μη θυμηθώ τον Κωστή Στεφανόπουλο που εκτιμήθηκε από το λαό ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά ως αρχηγό κόμματος δεν τον έκρινε άξιο προς ψήφιση ούτε καν το 3% του εκλογικού σώματος!...
• ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η εκτίμηση που τρέφουν ο ένας για τον άλλο οι πολιτικοί είναι αντιστρόφως ανάλογη της ιδεολογικής τους συγγένειας. Στην κηδεία του Κύρκου μπορούσε να δει κάποιος επιχειρηματίες, «ταξικούς αντιπάλους» του θανόντος (Βαρδινογιάννης, Κωστόπουλος της ALPHA BANK), πολιτικούς που τους χώριζε ιδεολογική άβυσσος μαζί του (Μητσοτάκης, Κωστής Στεφανόπουλος, Στεφ. Μάνος), άλλα όχι την ηγεσία του ΚΚΕ με την οποία οραματίστηκε και ίδρυσε τον ενιαίο Συνασπισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι για να μάθει τον θάνατο του Κύρκου ο αναγνώστης του «Ριζοσπάστη» χρειαζόταν να γυρίσει στη 18η σελίδα της εφημερίδας, όπου στα «ψιλά» (επτά σειρές όλες κι όλες) υπήρχε μια μίζερη (93 λέξεων!) αναφορά στη ζωή του θανόντος γεμάτη από «μπηχτές»!...Μην απορείτε: οι διαφορές εντός των κομμάτων είναι μεγαλύτερες από εκείνες μεταξύ των κομμάτων!...Είτε συμπεριφορές αφορούν αυτές, είτε πολιτικές θέσεις…
• ΤΡΙΤΟΝ: Η κηδεία του Κύρκου ανέδειξε όμως και ζητήματα αισθητικής: ένας μόνον ο ομιλητής κατ’ απαίτησιν του ιδίου…Μια ιδιόχειρη αποστολή που οριοθετούσε τη σύγκρουση των ιδεών: «όχι στη βία και τη μισαλλοδοξία» (το κατάλαβε άραγε αυτό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που υιοθετεί άκριτα κάθε χουλιγκανισμό του αγανακτισμένου λαού, ενώ ταυτόχρονα απονέμει τα εύσημα στην ποιότητα του Κύρκου;)…Η «ωδή στη χαρά» από την «ενάτη» του Μπετόβεν…Η φυσαρμόνικα…Η απόδειξη εντέλει, ότι, και η αστική τάξη μπόρεσε να αναδείξει κομμουνιστές…Που δεν χρειάζονταν να «μπουκάρουν» στα «χειμερινά ανάκτορα» για να επιβεβαιωθούν…Μόνο με τη δύναμη των επιχειρημάτων τους και πάντα με τους καλούς τους τρόπους…
• ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Οι πολιτικοί μας είναι συμπαθέστεροι ως απόμαχοι (με εξαίρεση ίσως τον κ. Μητσοτάκη που πάντως εξακολουθεί να παρεμβαίνει στα κοινά, άρα δεν είναι και τόσο απόμαχος)…Συμβαίνει με τους περισσότερους. Νοσταλγείς την παρουσία τους όταν τους ξαναβλέπεις…Και τους θεωρείς καλύτερους συγκρίνοντάς τους με τους σύγχρονους…Αυταπάτη; Σίγουρα…Γιατί κι οι σύγχρονοι στην πλειοψηφία τους κάποτε θα γίνουν συμπαθείς απόμαχοι…
Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011
Ακόμη δεν καταλάβαμε τίποτα…
ΠΡΙΝ εκθέσω τις απόψεις μου επί του θέματος που θα διαβάσετε παρακάτω, νοιώθω την ανάγκη να κάνω μια δήλωση: δεν αισθάνομαι καθόλου άνετα, όταν, εκθέτοντας τις απόψεις μου, θέτω σε κίνδυνο την εργασιακή ασφάλεια κάποιων συναδέλφων μου…Ωστόσο, η δημοσιογραφία επιβάλει σ’ εκείνον που την ασκεί, να ξεχνάει το συντεχνιακό του συμφέρον ή την συναδελφική αλληλεγγύη όταν απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό…Μετά την απαραίτητη διευκρίνιση λοιπόν, μπορούμε να περάσουμε στην ουσία…
ΕΙΧΑ μόλις επιστρέψει από τις διακοπές όταν διάβασα στον τοπικό Τύπο το ρεπορτάζ για την κυβερνητική απόφαση που συρρικνώνει τα κρατικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης…Ξέρετε: κατάργηση της ΕΤ-1 και της «Ραδιοτηλεόρασης», κλείσιμο και συγχωνεύσεις των περιφερειακών ραδιοσταθμών…Το πρόβλημα γνωστό, πριν ακόμα η χώρα μας, αρχίσει να χρωστάει «της Μιχαλούς»: ελάχιστη τηλεθέαση, μηδαμινή ακροαματικότητα, υπέρογκα έξοδα, μηδαμινά έσοδα, χιλιάδες αργόμισθοι ή υποαπασχολούμενοι υπάλληλοι και αλλεπάλληλοι αρνητικοί ισολογισμοί παρά την επιδότηση τους από την εισφορά όλων μας (και των …νεκρών) μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ…
ΤΜΗΜΑ του προβλήματος «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου δυστυχώς, το εν λόγω…Ευθύνεται σ’ ένα ποσοστό για τα κακά οικονομικά της χώρας, αλλά την ώρα του «πάρτυ» κανένας δεν συζητούσε για το ποιος ήπιε δυό ουίσκι και ποιος το μπουκάλι ολόκληρο…Αρκούσε που πίναμε όλοι! Αφήστε που οι τρισκατάρατοι που τόλμησαν να εκφωνήσουν το «μαζί τα φάγαμε» ήταν εκείνοι που κερνούσαν (ποτά, θέσεις, επιδόματα) τους μετέπειτα αγανακτισμένους, οι οποίοι όσο έπιναν ευχαριστούσαν, έγλειφαν, χειροκροτούσαν και δεν αγανακτούσαν, ούτε προβληματίζονταν για το που θα οδηγούσε η γενναιοδωρία των ευεργετών τους…Να πεις ότι δεν υπήρξαν δυνάμεις που προειδοποίησαν εγκαίρως; Υπήρξαν…Η ίδια η Ν.Δ. που σήμερα αθωώνει τον λαό και χρεώνει τα λάθη στους αντιπάλους της, από το 1990 μας ενημέρωνε πόσα χρωστάει το κάθε παιδί που γεννιέται, αλλά όταν διαπίστωσε ότι αυτό δεν επιβραβεύεται από την κοινή γνώμη το «γύρισε» διορίζοντας ασύστολα και πληρώνοντας «στα ίσα» όσους διαμαρτύρονταν: τους αγωνιζόμενους π.χ. αγρότες για να πάρουν τα τρακτέρ από το δρόμο μόλις το 2009 όταν η κρίση είχε ήδη ξεσπάσει…
ΤΙ ΣΧΕΣΗ έχουν όλ’ αυτά τα χιλιοειπωμένα με την κρατική ραδιοτηλεόραση και γιατί να επαναλαμβάνονται τώρα; Γιατί, με το που επέστρεψα από τις διακοπές, η είδηση που διάβασα στον τοπικό Τύπο αποδείκνυε ότι, ακόμα και τώρα που κινδυνεύουμε με οριστική χρεοκοπία δεν έχουμε καταλάβει τίποτα για όλ’ αυτά…Και δεν αναφέρομαι στους πολίτες, που στο κάτω – κάτω χειραγωγούνται από τους πολιτικούς και τα media…Αναφέρομαι σ΄ εμάς τους δημοσιογράφους που υποτίθεται ότι κάτι παραπάνω καταλαβαίνουμε από τον απλό κόσμο…Δείτε όμως, πως αντιμετωπίσαμε (όχι όλοι, αλλά η πλειοψηφία) το θέμα της συγχώνευσης των δύο ραδιοφώνων της Ε (λληνικής) ΡΑ (διοφωνίας): «Αγκάθι για τον περιφερειάρχη το που θα πάει η έδρα του συγχωνευθέντος ραδιοφώνου» διάβασα στον τοπικό Τύπο…Προφανώς, το πρόβλημα είναι για άλλη μια φορά το που θα εδρεύει ο υπό συγχώνευσιν νέος ραδιοφωνικός σταθμός: στη Λάρισα ή στο Βόλο;…
ΜΑ ΑΥΤΟ είναι το πρόβλημα; Αν η έδρα θα είναι στο Βόλο ή τη Λάρισα; Και δεν είναι πρόβλημα το αν θα είναι βιώσιμος οικονομικά ο σταθμός; Το αν θα συνεχίσουν να τον επιδοτούν οι φορολογούμενοι πολίτες, ανάμεσα τους κι οι δημοσιογράφοι των ιδιωτικών ραδιοφωνικών σταθμών για να τους ανταγωνίζεται αθέμιτα; Δεν είναι ζήτημα το τι προσφέρει αυτός ο σταθμός και διατηρείται εν ζωή, ενώ π.χ. μειώνονται οι πόροι μιας κοινωνικής δομής που αφορά τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες;
ΕΠΕΙΔΗ θέτω τα παραπάνω ερωτήματα δεν σημαίνει ότι ισχυρίζομαι πως πρέπει να κλείσει κι αυτός ο σταθμός…Όχι…Απλώς ισχυρίζομαι ότι το τελευταίο θέμα που θάπρεπε να μας απασχολήσει είναι το που θα είναι η έδρα του…Τα άλλα θα έπρεπε να μας απασχολήσουν πρώτα, αν θέλουμε να καθοδηγήσουμε την κοινή γνώμη σε μια ουσιαστική αναζήτηση γύρω από το ξαφνικό «συμμάζεμα»…Η περί της έδρας συζήτηση, αναπαράγει απλώς σύνδρομα τοπικιστικού χαρακτήρα που καμιά αξία άλλη δεν έχουν από το να συσκοτίσουν την υπόθεση…
ΚΑΙ ΓΙΑ να μη δημιουργώ παρεξηγήσεις: αν οι εν λόγω ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό και έχουν τα απαιτούμενα έσοδα, προτείνω να απεργήσουμε όλοι ώστε να λειτουργήσουν «ασυγχώνευτοι» και σε Λάρισα και σε Βόλο…Γιατί, είναι κρίμα να κλείνουν παραγωγικές μονάδες του δημοσίου και να προστίθενται άνεργοι στους χιλιάδες ήδη του ιδιωτικού τομέα…
ΕΙΧΑ μόλις επιστρέψει από τις διακοπές όταν διάβασα στον τοπικό Τύπο το ρεπορτάζ για την κυβερνητική απόφαση που συρρικνώνει τα κρατικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης…Ξέρετε: κατάργηση της ΕΤ-1 και της «Ραδιοτηλεόρασης», κλείσιμο και συγχωνεύσεις των περιφερειακών ραδιοσταθμών…Το πρόβλημα γνωστό, πριν ακόμα η χώρα μας, αρχίσει να χρωστάει «της Μιχαλούς»: ελάχιστη τηλεθέαση, μηδαμινή ακροαματικότητα, υπέρογκα έξοδα, μηδαμινά έσοδα, χιλιάδες αργόμισθοι ή υποαπασχολούμενοι υπάλληλοι και αλλεπάλληλοι αρνητικοί ισολογισμοί παρά την επιδότηση τους από την εισφορά όλων μας (και των …νεκρών) μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ…
ΤΜΗΜΑ του προβλήματος «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου δυστυχώς, το εν λόγω…Ευθύνεται σ’ ένα ποσοστό για τα κακά οικονομικά της χώρας, αλλά την ώρα του «πάρτυ» κανένας δεν συζητούσε για το ποιος ήπιε δυό ουίσκι και ποιος το μπουκάλι ολόκληρο…Αρκούσε που πίναμε όλοι! Αφήστε που οι τρισκατάρατοι που τόλμησαν να εκφωνήσουν το «μαζί τα φάγαμε» ήταν εκείνοι που κερνούσαν (ποτά, θέσεις, επιδόματα) τους μετέπειτα αγανακτισμένους, οι οποίοι όσο έπιναν ευχαριστούσαν, έγλειφαν, χειροκροτούσαν και δεν αγανακτούσαν, ούτε προβληματίζονταν για το που θα οδηγούσε η γενναιοδωρία των ευεργετών τους…Να πεις ότι δεν υπήρξαν δυνάμεις που προειδοποίησαν εγκαίρως; Υπήρξαν…Η ίδια η Ν.Δ. που σήμερα αθωώνει τον λαό και χρεώνει τα λάθη στους αντιπάλους της, από το 1990 μας ενημέρωνε πόσα χρωστάει το κάθε παιδί που γεννιέται, αλλά όταν διαπίστωσε ότι αυτό δεν επιβραβεύεται από την κοινή γνώμη το «γύρισε» διορίζοντας ασύστολα και πληρώνοντας «στα ίσα» όσους διαμαρτύρονταν: τους αγωνιζόμενους π.χ. αγρότες για να πάρουν τα τρακτέρ από το δρόμο μόλις το 2009 όταν η κρίση είχε ήδη ξεσπάσει…
ΤΙ ΣΧΕΣΗ έχουν όλ’ αυτά τα χιλιοειπωμένα με την κρατική ραδιοτηλεόραση και γιατί να επαναλαμβάνονται τώρα; Γιατί, με το που επέστρεψα από τις διακοπές, η είδηση που διάβασα στον τοπικό Τύπο αποδείκνυε ότι, ακόμα και τώρα που κινδυνεύουμε με οριστική χρεοκοπία δεν έχουμε καταλάβει τίποτα για όλ’ αυτά…Και δεν αναφέρομαι στους πολίτες, που στο κάτω – κάτω χειραγωγούνται από τους πολιτικούς και τα media…Αναφέρομαι σ΄ εμάς τους δημοσιογράφους που υποτίθεται ότι κάτι παραπάνω καταλαβαίνουμε από τον απλό κόσμο…Δείτε όμως, πως αντιμετωπίσαμε (όχι όλοι, αλλά η πλειοψηφία) το θέμα της συγχώνευσης των δύο ραδιοφώνων της Ε (λληνικής) ΡΑ (διοφωνίας): «Αγκάθι για τον περιφερειάρχη το που θα πάει η έδρα του συγχωνευθέντος ραδιοφώνου» διάβασα στον τοπικό Τύπο…Προφανώς, το πρόβλημα είναι για άλλη μια φορά το που θα εδρεύει ο υπό συγχώνευσιν νέος ραδιοφωνικός σταθμός: στη Λάρισα ή στο Βόλο;…
ΜΑ ΑΥΤΟ είναι το πρόβλημα; Αν η έδρα θα είναι στο Βόλο ή τη Λάρισα; Και δεν είναι πρόβλημα το αν θα είναι βιώσιμος οικονομικά ο σταθμός; Το αν θα συνεχίσουν να τον επιδοτούν οι φορολογούμενοι πολίτες, ανάμεσα τους κι οι δημοσιογράφοι των ιδιωτικών ραδιοφωνικών σταθμών για να τους ανταγωνίζεται αθέμιτα; Δεν είναι ζήτημα το τι προσφέρει αυτός ο σταθμός και διατηρείται εν ζωή, ενώ π.χ. μειώνονται οι πόροι μιας κοινωνικής δομής που αφορά τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες;
ΕΠΕΙΔΗ θέτω τα παραπάνω ερωτήματα δεν σημαίνει ότι ισχυρίζομαι πως πρέπει να κλείσει κι αυτός ο σταθμός…Όχι…Απλώς ισχυρίζομαι ότι το τελευταίο θέμα που θάπρεπε να μας απασχολήσει είναι το που θα είναι η έδρα του…Τα άλλα θα έπρεπε να μας απασχολήσουν πρώτα, αν θέλουμε να καθοδηγήσουμε την κοινή γνώμη σε μια ουσιαστική αναζήτηση γύρω από το ξαφνικό «συμμάζεμα»…Η περί της έδρας συζήτηση, αναπαράγει απλώς σύνδρομα τοπικιστικού χαρακτήρα που καμιά αξία άλλη δεν έχουν από το να συσκοτίσουν την υπόθεση…
ΚΑΙ ΓΙΑ να μη δημιουργώ παρεξηγήσεις: αν οι εν λόγω ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό και έχουν τα απαιτούμενα έσοδα, προτείνω να απεργήσουμε όλοι ώστε να λειτουργήσουν «ασυγχώνευτοι» και σε Λάρισα και σε Βόλο…Γιατί, είναι κρίμα να κλείνουν παραγωγικές μονάδες του δημοσίου και να προστίθενται άνεργοι στους χιλιάδες ήδη του ιδιωτικού τομέα…
Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011
«Αγανακτισμένοι» πολλών ταχυτήτων…
ΥΠΑΡΧΟΥΝ δύο κατηγορίες «αγανακτισμένων» πολιτών πλέον σ’ αυτή τη χώρα: στην πρώτη κατηγορία ανήκουν αυτοί που άνοιξαν και συνεχίζουν τον χορό των κινητοποιήσεων στις πλατείες, διεκδικώντας περίπου να συνεχίσουμε τη ζωή μας όπως την ξέραμε, πριν η τρόικα κληθεί για να μας συμμαζέψει…Παρ’ ότι, οι εν λόγω «αγανακτισμένοι» δηλώνουν ότι μας κορόιδεψαν οι πολιτικοί μας (και ως προς αυτό έχουν δίκαιο) για να υπερασπισθούν τα «κεκτημένα» που μας έδωσαν αυτοί οι πολιτικοί, ισχυρίζονται ότι «λεφτά υπάρχουν»…Τουτέστιν, εξαιρούν της κοροϊδίας των πολιτικών την προεκλογική απάτη του νυν πρωθυπουργού!...Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών…
ΣΤΗ δεύτερη κατηγορία των «αγανακτισμένων» ανήκουν όσοι δεν εκδηλώνουν την αγανάκτησή τους με μαζικές διαμαρτυρίες, αλλά αναρωτιούνται ως πότε η κυβέρνηση Παπανδρέου θα καθυστερεί τις περίφημες μεταρρυθμίσεις που εξαγγέλλει, επειδή φοβάται μην εξοργίσει ακόμη περισσότερο την πρώτη κατηγορία των «αγανακτισμένων»…Πρόκειται για ανθρώπους που κινούνται στον χώρο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (επιχειρηματίες, έμποροι, ιδιωτικοί υπάλληλοι κ.λ.π.), οι οποίοι βλέπουν το έδαφος να χάνεται καθημερινά κάτω από τα πόδια τους, είτε από την έλλειψη ρευστότητος, είτε από τις έκτακτες εισφορές που επιβάλλονται για να καλυφθούν τα ελλείμματα που παράγει ο υπερπροστατευμένος (ακόμη και σήμερα!) δημόσιος τομέας…
ΕΝΑ παράδειγμα: ενώ ο ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός ALTER (παρ’ ότι δεν εκπροσωπεί έναν υγιή φορέα της ιδιωτικής οικονομίας) φυτοζωεί, οι τρεις κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί ζουν και βασιλεύουν, έχοντας σαφώς και λιγότερα έσοδα από το ALTER και μικρότερη συμμετοχή στο παιχνίδι της δημοσιότητας… Το ALTER κι οι εργαζόμενοι του (που παραμένουν απλήρωτοι εδώ και μήνες) συνεισφέρουν μέσω της φορολογίας τους στη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας των τριών κρατικών καναλιών, όπως ακριβώς και όλοι εμείς που πληρώνουμε φόρους…Δεν μπορεί βεβαίως να ισχυριστεί κανείς ότι τα τρία κανάλια ζουν εις βάρος του ALTER, αλλά είναι αλήθεια ότι το ανταγωνίζονται (του παίρνουν τηλεθέαση και διαφημίσεις) χάρις στη δυνατότητα που τους δίνει η φορολόγηση και των ιδίων των απλήρωτων εργαζομένων του ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού!…Το πρόβλημα όμως, δεν είναι η ζημιά που κάνουν τα τρία κρατικά κανάλια στο ALTER και τους εργαζόμενους που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας…Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού καταβάλει εδώ και ένα χρόνο δυσβάσταχτους (τακτικούς και έκτακτους) φόρους για να σώσει υποτίθεται την ελληνική οικονομία και τα χρήματα του εξακολουθούν να ρίχνονται στη «μαύρη τρύπα» του δημοσίου, γιατί η κυβέρνηση «τρέμει» το πολιτικό κόστος που θα δημιουργήσει η κατάργηση των δύο από τους τρεις προβληματικών κρατικών τηλεοπτικών σταθμών!…Κράτος προ των πυλών της χρεοκοπίας, γιατί άραγε να συντηρεί τρεις κρατικούς τηλεοπτικούς σταθμούς (αντί ενός) και σαράντα περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς;
ΤΟ ΙΔΙΟ ακριβώς συμβαίνει με δεκάδες ακόμη φορείς του δημοσίου που συνεχίζουν να λειτουργούν χάρις στους φόρους που πληρώνουν επιχειρήσεις που ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο ή εργαζόμενοι που βρίσκονται προ του φάσματος της ανεργίας!..
ΑΥΤΗ η ανισότητα λοιπόν, δημιουργεί τη δεύτερη κατηγορία των «αγανακτισμένων». Είναι αυτοί που αγανακτούν όχι γι αυτά που γίνονται εις βάρος των «κεκτημένων» του ελληνικού λαού, αλλά γι αυτά που δεν γίνονται στο όνομα της συγκράτησης της οργής εκείνων που «αγανάκτησαν» πρώτοι…Η ατολμία δυστυχώς εκεί οδηγεί: αν αντιμετωπίζεις με δειλία και ενοχή την οργή ενός τμήματος του λαού, αργά ή γρήγορα θα αντιμετωπίσεις και την οργή του άλλου…Το αποτέλεσμα της διελκυστίνδας μεταξύ των δύο κατηγοριών «αγωνιζομένων» είναι ορατό πλέον στις δημοσκοπήσεις: όπου ο βαθμός ικανοποίησης της κοινωνίας από τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης σημειώνει κάθε μήνα κατακόρυφη πτώση!....
ΣΤΗ δεύτερη κατηγορία των «αγανακτισμένων» ανήκουν όσοι δεν εκδηλώνουν την αγανάκτησή τους με μαζικές διαμαρτυρίες, αλλά αναρωτιούνται ως πότε η κυβέρνηση Παπανδρέου θα καθυστερεί τις περίφημες μεταρρυθμίσεις που εξαγγέλλει, επειδή φοβάται μην εξοργίσει ακόμη περισσότερο την πρώτη κατηγορία των «αγανακτισμένων»…Πρόκειται για ανθρώπους που κινούνται στον χώρο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (επιχειρηματίες, έμποροι, ιδιωτικοί υπάλληλοι κ.λ.π.), οι οποίοι βλέπουν το έδαφος να χάνεται καθημερινά κάτω από τα πόδια τους, είτε από την έλλειψη ρευστότητος, είτε από τις έκτακτες εισφορές που επιβάλλονται για να καλυφθούν τα ελλείμματα που παράγει ο υπερπροστατευμένος (ακόμη και σήμερα!) δημόσιος τομέας…
ΕΝΑ παράδειγμα: ενώ ο ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός ALTER (παρ’ ότι δεν εκπροσωπεί έναν υγιή φορέα της ιδιωτικής οικονομίας) φυτοζωεί, οι τρεις κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί ζουν και βασιλεύουν, έχοντας σαφώς και λιγότερα έσοδα από το ALTER και μικρότερη συμμετοχή στο παιχνίδι της δημοσιότητας… Το ALTER κι οι εργαζόμενοι του (που παραμένουν απλήρωτοι εδώ και μήνες) συνεισφέρουν μέσω της φορολογίας τους στη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας των τριών κρατικών καναλιών, όπως ακριβώς και όλοι εμείς που πληρώνουμε φόρους…Δεν μπορεί βεβαίως να ισχυριστεί κανείς ότι τα τρία κανάλια ζουν εις βάρος του ALTER, αλλά είναι αλήθεια ότι το ανταγωνίζονται (του παίρνουν τηλεθέαση και διαφημίσεις) χάρις στη δυνατότητα που τους δίνει η φορολόγηση και των ιδίων των απλήρωτων εργαζομένων του ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού!…Το πρόβλημα όμως, δεν είναι η ζημιά που κάνουν τα τρία κρατικά κανάλια στο ALTER και τους εργαζόμενους που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας…Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού καταβάλει εδώ και ένα χρόνο δυσβάσταχτους (τακτικούς και έκτακτους) φόρους για να σώσει υποτίθεται την ελληνική οικονομία και τα χρήματα του εξακολουθούν να ρίχνονται στη «μαύρη τρύπα» του δημοσίου, γιατί η κυβέρνηση «τρέμει» το πολιτικό κόστος που θα δημιουργήσει η κατάργηση των δύο από τους τρεις προβληματικών κρατικών τηλεοπτικών σταθμών!…Κράτος προ των πυλών της χρεοκοπίας, γιατί άραγε να συντηρεί τρεις κρατικούς τηλεοπτικούς σταθμούς (αντί ενός) και σαράντα περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς;
ΤΟ ΙΔΙΟ ακριβώς συμβαίνει με δεκάδες ακόμη φορείς του δημοσίου που συνεχίζουν να λειτουργούν χάρις στους φόρους που πληρώνουν επιχειρήσεις που ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο ή εργαζόμενοι που βρίσκονται προ του φάσματος της ανεργίας!..
ΑΥΤΗ η ανισότητα λοιπόν, δημιουργεί τη δεύτερη κατηγορία των «αγανακτισμένων». Είναι αυτοί που αγανακτούν όχι γι αυτά που γίνονται εις βάρος των «κεκτημένων» του ελληνικού λαού, αλλά γι αυτά που δεν γίνονται στο όνομα της συγκράτησης της οργής εκείνων που «αγανάκτησαν» πρώτοι…Η ατολμία δυστυχώς εκεί οδηγεί: αν αντιμετωπίζεις με δειλία και ενοχή την οργή ενός τμήματος του λαού, αργά ή γρήγορα θα αντιμετωπίσεις και την οργή του άλλου…Το αποτέλεσμα της διελκυστίνδας μεταξύ των δύο κατηγοριών «αγωνιζομένων» είναι ορατό πλέον στις δημοσκοπήσεις: όπου ο βαθμός ικανοποίησης της κοινωνίας από τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης σημειώνει κάθε μήνα κατακόρυφη πτώση!....
Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011
Ποιος θα απελευθερώσει το «κλειστό» επάγγελμα του πρωθυπουργού;
ΣΥΜΦΩΝΑ με το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel τρεις οικογένειες τα τελευταία πενήντα χρόνια κουμαντάρουν την Ελλάδα: οι οικογένειες Παπανδρέου, Καραμανλή και Μητσοτάκη…Το άρθρο του έγκυρου περιοδικού αναφέρεται στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας μας και δημοσιεύθηκε την ημέρα ακριβώς που ο υπουργός Μεταφορών Γιάννης Ραγκούσης ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά την απελευθέρωση του κλειστού επαγγέλματος του ταξιτζή…Όπως ήταν φυσικό οι «ταρίφες» κατέβασαν τη σημαία και βγήκαν στους δρόμους κορνάροντας και διατρανώνοντας το «όχι στην βίαιη απελευθέρωση του επαγγέλματος»…
ΚΑΘΕ επαγγελματική ομάδα που σέβεται τον εαυτό της αμύνεται των αλλαγών που έρχονται να ανατρέψουν το «βόλεμα» της…Των ταξιτζήδων προηγήθηκαν οι φαρμακοποιοί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί, οι συμβολαιογράφοι, οι φορτηγατζήδες…Ξέρουν πολύ καλά ότι μόνον ο αγώνας θα αποτρέψει την απελευθέρωση των επαγγελμάτων τους… Η θεωρία του πολιτικού κόστος γαρ, που ενίοτε ξεπερνά και τις εντολές της τρόικας…Η πίστη των περισσοτέρων από εμάς άλλωστε, στα «κλειστά» επαγγέλματα δεν σταματά στο δικό μας επάγγελμα, ξεπερνά τα όρια της ιδιοτέλειας και συνεπώς ο αγώνας μας κάθε άλλο παρά συντεχνιακός είναι…Είναι ιδεολογικός αγώνας και ιδού το γιατί…
ΤΟ ΠΛΕΟΝ «ΚΛΕΙΣΤΟ» επάγγελμα σ’ αυτή τη χώρα, σύμφωνα και με το άρθρο της Spiegel, είναι το επάγγελμα του πρωθυπουργού: αν δεν λέγεσαι Παπανδρέου ή Καραμανλής δεν μπορεί να το ασκήσεις! Αν λέγεσαι Μητσοτάκης, Σαμαράς ή Σημίτης κάνεις απλώς τα «ρεπό» των μελών των δύο ονομαστών πολιτικών οικογενειών του τόπου, μέχρι να μεγαλώσουν και να φθάσουν σε ηλικία εξουσίας τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους ή τα ανίψια τους…Ο αγώνας για τη διατήρηση των δικαιωμάτων των δύο οικογενειών στο «κλειστό» επάγγελμα του πρωθυπουργού δεν είναι ένας αγώνας που γίνεται ερήμην της κοινωνίας: χιλιάδες πολίτες σ’ αυτή τη χώρα από το 1974 και μετά πήγαν ελεύθερα και δημοκρατικά και τους ψήφισαν με φανατισμό όταν αναμετρούνταν μεταξύ τους…Θα πείτε: γιατί «με φανατισμό;»…Γιατί ακόμη κι όταν εξέλειπε ο φανατισμός ανάμεσα στους οπαδούς των δύο μεγάλων παρατάξεων της χώρας, στις εσωκομματικές δηλαδή, εκλογές, φανατικά οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες στις διαδικασίες συνήθιζαν να ψηφίζουν υπέρ των προνομίων της μίας ή της άλλης οικογένειας για να μην απειληθούν από τους αμφισβητίες τους: τον Σουφλιά, τον Ευαγ. Βενιζέλο, τον Έβερτ κ.λ.π.
ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ συνεπώς που «ξοδεύει» όσες δημοκρατικές διαδικασίες τις έχουν προσφερθεί για να διαιωνίζει την παρουσία των δυο πολιτικών οικογενειών στην πολιτική ζωή του τόπου με αιτιολογικό ότι τα «ονόματα εγγυώνται», κάθε άλλο παρά προοδευτική θα μπορούσε να είναι στην αποδοχή των νέων συνθηκών που δημιουργεί η εξέλιξη…Τα φοβικά της σύνδρομα δεν θα της επιτρέψουν ποτέ να δει με «ανοιχτό μυαλό» τις εξελίξεις στην αγορά εργασίας και να απελευθερώσει επαγγέλματα που διαδραματίζουν πολύ μικρότερο ρόλο στη ζωή της σε σχέση με αυτό του πρωθυπουργού…
ΞΕΡΩ την ένσταση: το να είσαι πρωθυπουργός δεν είναι επάγγελμα…Πράγματι είναι ο αντίλογος, αλλά ποιος ορκίζεται ότι στην Ελλάδα τουλάχιστον δεν έχει επαγγελματικά χαρακτηριστικά;
ΚΑΘΕ επαγγελματική ομάδα που σέβεται τον εαυτό της αμύνεται των αλλαγών που έρχονται να ανατρέψουν το «βόλεμα» της…Των ταξιτζήδων προηγήθηκαν οι φαρμακοποιοί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί, οι συμβολαιογράφοι, οι φορτηγατζήδες…Ξέρουν πολύ καλά ότι μόνον ο αγώνας θα αποτρέψει την απελευθέρωση των επαγγελμάτων τους… Η θεωρία του πολιτικού κόστος γαρ, που ενίοτε ξεπερνά και τις εντολές της τρόικας…Η πίστη των περισσοτέρων από εμάς άλλωστε, στα «κλειστά» επαγγέλματα δεν σταματά στο δικό μας επάγγελμα, ξεπερνά τα όρια της ιδιοτέλειας και συνεπώς ο αγώνας μας κάθε άλλο παρά συντεχνιακός είναι…Είναι ιδεολογικός αγώνας και ιδού το γιατί…
ΤΟ ΠΛΕΟΝ «ΚΛΕΙΣΤΟ» επάγγελμα σ’ αυτή τη χώρα, σύμφωνα και με το άρθρο της Spiegel, είναι το επάγγελμα του πρωθυπουργού: αν δεν λέγεσαι Παπανδρέου ή Καραμανλής δεν μπορεί να το ασκήσεις! Αν λέγεσαι Μητσοτάκης, Σαμαράς ή Σημίτης κάνεις απλώς τα «ρεπό» των μελών των δύο ονομαστών πολιτικών οικογενειών του τόπου, μέχρι να μεγαλώσουν και να φθάσουν σε ηλικία εξουσίας τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους ή τα ανίψια τους…Ο αγώνας για τη διατήρηση των δικαιωμάτων των δύο οικογενειών στο «κλειστό» επάγγελμα του πρωθυπουργού δεν είναι ένας αγώνας που γίνεται ερήμην της κοινωνίας: χιλιάδες πολίτες σ’ αυτή τη χώρα από το 1974 και μετά πήγαν ελεύθερα και δημοκρατικά και τους ψήφισαν με φανατισμό όταν αναμετρούνταν μεταξύ τους…Θα πείτε: γιατί «με φανατισμό;»…Γιατί ακόμη κι όταν εξέλειπε ο φανατισμός ανάμεσα στους οπαδούς των δύο μεγάλων παρατάξεων της χώρας, στις εσωκομματικές δηλαδή, εκλογές, φανατικά οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες στις διαδικασίες συνήθιζαν να ψηφίζουν υπέρ των προνομίων της μίας ή της άλλης οικογένειας για να μην απειληθούν από τους αμφισβητίες τους: τον Σουφλιά, τον Ευαγ. Βενιζέλο, τον Έβερτ κ.λ.π.
ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ συνεπώς που «ξοδεύει» όσες δημοκρατικές διαδικασίες τις έχουν προσφερθεί για να διαιωνίζει την παρουσία των δυο πολιτικών οικογενειών στην πολιτική ζωή του τόπου με αιτιολογικό ότι τα «ονόματα εγγυώνται», κάθε άλλο παρά προοδευτική θα μπορούσε να είναι στην αποδοχή των νέων συνθηκών που δημιουργεί η εξέλιξη…Τα φοβικά της σύνδρομα δεν θα της επιτρέψουν ποτέ να δει με «ανοιχτό μυαλό» τις εξελίξεις στην αγορά εργασίας και να απελευθερώσει επαγγέλματα που διαδραματίζουν πολύ μικρότερο ρόλο στη ζωή της σε σχέση με αυτό του πρωθυπουργού…
ΞΕΡΩ την ένσταση: το να είσαι πρωθυπουργός δεν είναι επάγγελμα…Πράγματι είναι ο αντίλογος, αλλά ποιος ορκίζεται ότι στην Ελλάδα τουλάχιστον δεν έχει επαγγελματικά χαρακτηριστικά;
Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011
Κόντρα στα υπαρξιακά αδιέξοδα…
ΣΤΑ ΜΕΣΑ της δεκαετίας του εβδομήντα βρέθηκα στην Ιταλία για σπουδές…Ήταν δύο χρόνια αφ’ ότου είχε πέσει η χούντα στην Ελλάδα και το ένοιωθες ότι πολλοί από τους έλληνες φοιτητές που είχαν ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της επταετίας στην Ιταλία, έψαχναν να βρουν τον ρυθμό τους…Αντίθετοι στο καθεστώς των συνταγματαρχών οι περισσότεροι εξ αυτών, είχαν βάλει σε δεύτερη μοίρα τις σπουδές τους, λειτουργώντας ολ’ αυτά τα χρόνια περισσότερο ως αντιστασιακοί και λιγότερο ως φοιτητές…Ήταν λοιπόν η ώρα κάποιοι να εντατικοποιήσουν το διάβασμα για να καλύψουν τον χαμένο χρόνο και κάποιοι άλλοι να αποφασίσουν αν πλέον η πολιτική θάταν το μέλλον τους…
ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ αυτό σταυροδρόμι, ο καθένας το πήρε διαφορετικά: άλλοι «ξανάγιναν» φοιτητές και με εντατική δουλειά πήραν το πτυχίο, άλλοι γύρισαν άπραγοι στην Ελλάδα ή έμειναν στην Ιταλία για να δουλέψουν και άλλοι μπήκαν στην πολιτική κι αργότερα έγιναν βουλευτές κι υπουργοί, μάλιστα μερικοί εξ αυτών μας κυβερνούν ακόμα…Υπήρξαν και κάποιοι όμως, που λόγω της θητείας τους στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (γιατί το ΚΚΕ είχε εν τω μεταξύ νομιμοποιηθεί) βίωσαν ένα αδιέξοδο: θέσεις στην πολιτική ζωή δεν υπήρχαν γι αυτούς, τα αμφιθέατρα στα οποία είχαν ως τότε πρωταγωνιστικό ρόλο άρχισαν να φθίνουν, η δε σχέση τους με την αγορά εργασίας ήταν προβληματική για ιδεολογικούς λόγους…Το μόνο που ήξεραν να κάνουν καλά ήταν να αγωνίζονται κατά της χούντας και καθώς χούντα δεν υπήρχε πλέον, έπρεπε να ανακαλύψουν έναν τρόπο ώστε να καλύψουν το κενό και να αντιμετωπίσουν το υπαρξιακό τους πρόβλημα…Η «κατασκευή» που έκαναν λοιπόν στο μυαλό τους συνοψίζονταν στο περίφημο «η χούντα συνεχίζεται με πολιτικά μέσα κι εμείς συνεχίζουμε τον αγώνα για να την ανατρέψουμε»…Μια «κατασκευή» που κράτησε αρκετούς εξ αυτών ομήρους μιας εμμονής στην αντίσταση για πολλά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση…Πιθανότατα ως την εξάρθρωση της 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, καθώς το βιογραφικό του Γιωτόπουλου π.χ. ταιριάζει στην «ιταλική περιπέτεια» που περιέγραψα, με τη διαφορά ότι εξελίχθηκε στην Γαλλία της ίδιας πάντως χρονικής περιόδου…
ΓΙΑΤΙ ξαφνικά τα θυμήθηκα ολ’ αυτά; Γιατί τον τελευταίο καιρό γίνεται από πολλές πλευρές η ίδια εμφατική αναφορά στον όρο «χούντα»: η «χούντα» που μας έφερε η τρόικα, η «χούντα» που μας κυβερνάει, η «χούντα» που μας έδεσε χειροπόδαρα, η «χούντα» που ψήφισε το μεσοπρόθεσμο, η «χούντα» που δεν δίνει την πλατεία στον Μίκη, η «χούντα» που (υποτίθεται ότι) κυνηγάει τον Λαζόπουλο, η «χούντα» που κρύβει την αλήθεια από τον λαό και λοιπά και λοιπά…
ΔΕΝ ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΑΙ ότι ζούμε σε μια από τις καλύτερες δημοκρατίες του κόσμου, αλλά η κατάχρηση που κάνουμε στον όρο «χούντα» αδικεί την κρίση μας…Θυμίζει δε, τους άλλοτε αντιστασιακούς φοιτητές της Ιταλίας σε τούτο: είναι η «κατασκευή» που επιτρέπει στους «μπαχαλάκηδες» να ρημάζουν την Αθήνα και την Αριστερά να ενδιαφέρεται για τις δήθεν «ειδικές σχέσεις» τους με την Αστυνομία…Που νομιμοποιεί κάθε είδους διαμαρτυρία (ακόμη και της πιο ακραίας μορφής) ως λογική αφού υποτίθεται ότι απευθύνεται σε ένα ανελεύθερο καθεστώς…Μέχρι κι ο κ. Σαμαράς προχθές μίλησε για «παρακράτος»!…Προφανώς, πείστηκε κι ο ίδιος ότι ζει μια νέα «χούντα» και όταν κοιτάζεται στον «καθρέφτη» πιστεύει πως ο ίδιος εκπροσωπεί τη νέα μεταπολίτευση!...
ΑΥΤΗ είναι κι η μόνη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην «κατασκευή» που κάλυπτε το υπαρξιακό αδιέξοδο των φοιτητών της δεκαετίας του εβδομήντα στην Ιταλία και στη σημερινή: τότε αφορούσε μια μικρή μειοψηφία των φοιτητών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς…Σήμερα αφορά ένα τεράστιο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας…Αυτό κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσει: ήδη η συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας τείνει να δικαιώσει τους εξτρεμισμούς των εξαρθρωθεισών άλλοτε «επαναστατικών οργανώσεων»…Τα γιαούρτια, τα νερά και οι προπηλακισμοί του πολιτικού προσωπικού (ξυλοδαρμός Χατζηδάκη κ.λ.π.) που τυγχάνουν μάλιστα της αποδοχής ενός ευρέος τμήματος της κοινωνίας, είναι μόνο η αρχή. Ας ελπίσουμε ότι η «κατασκευή» που έκαναν κάποιοι στο μυαλό τους δεν θα έχει χειρότερες συνέπειες…
ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ αυτό σταυροδρόμι, ο καθένας το πήρε διαφορετικά: άλλοι «ξανάγιναν» φοιτητές και με εντατική δουλειά πήραν το πτυχίο, άλλοι γύρισαν άπραγοι στην Ελλάδα ή έμειναν στην Ιταλία για να δουλέψουν και άλλοι μπήκαν στην πολιτική κι αργότερα έγιναν βουλευτές κι υπουργοί, μάλιστα μερικοί εξ αυτών μας κυβερνούν ακόμα…Υπήρξαν και κάποιοι όμως, που λόγω της θητείας τους στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (γιατί το ΚΚΕ είχε εν τω μεταξύ νομιμοποιηθεί) βίωσαν ένα αδιέξοδο: θέσεις στην πολιτική ζωή δεν υπήρχαν γι αυτούς, τα αμφιθέατρα στα οποία είχαν ως τότε πρωταγωνιστικό ρόλο άρχισαν να φθίνουν, η δε σχέση τους με την αγορά εργασίας ήταν προβληματική για ιδεολογικούς λόγους…Το μόνο που ήξεραν να κάνουν καλά ήταν να αγωνίζονται κατά της χούντας και καθώς χούντα δεν υπήρχε πλέον, έπρεπε να ανακαλύψουν έναν τρόπο ώστε να καλύψουν το κενό και να αντιμετωπίσουν το υπαρξιακό τους πρόβλημα…Η «κατασκευή» που έκαναν λοιπόν στο μυαλό τους συνοψίζονταν στο περίφημο «η χούντα συνεχίζεται με πολιτικά μέσα κι εμείς συνεχίζουμε τον αγώνα για να την ανατρέψουμε»…Μια «κατασκευή» που κράτησε αρκετούς εξ αυτών ομήρους μιας εμμονής στην αντίσταση για πολλά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση…Πιθανότατα ως την εξάρθρωση της 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, καθώς το βιογραφικό του Γιωτόπουλου π.χ. ταιριάζει στην «ιταλική περιπέτεια» που περιέγραψα, με τη διαφορά ότι εξελίχθηκε στην Γαλλία της ίδιας πάντως χρονικής περιόδου…
ΓΙΑΤΙ ξαφνικά τα θυμήθηκα ολ’ αυτά; Γιατί τον τελευταίο καιρό γίνεται από πολλές πλευρές η ίδια εμφατική αναφορά στον όρο «χούντα»: η «χούντα» που μας έφερε η τρόικα, η «χούντα» που μας κυβερνάει, η «χούντα» που μας έδεσε χειροπόδαρα, η «χούντα» που ψήφισε το μεσοπρόθεσμο, η «χούντα» που δεν δίνει την πλατεία στον Μίκη, η «χούντα» που (υποτίθεται ότι) κυνηγάει τον Λαζόπουλο, η «χούντα» που κρύβει την αλήθεια από τον λαό και λοιπά και λοιπά…
ΔΕΝ ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΑΙ ότι ζούμε σε μια από τις καλύτερες δημοκρατίες του κόσμου, αλλά η κατάχρηση που κάνουμε στον όρο «χούντα» αδικεί την κρίση μας…Θυμίζει δε, τους άλλοτε αντιστασιακούς φοιτητές της Ιταλίας σε τούτο: είναι η «κατασκευή» που επιτρέπει στους «μπαχαλάκηδες» να ρημάζουν την Αθήνα και την Αριστερά να ενδιαφέρεται για τις δήθεν «ειδικές σχέσεις» τους με την Αστυνομία…Που νομιμοποιεί κάθε είδους διαμαρτυρία (ακόμη και της πιο ακραίας μορφής) ως λογική αφού υποτίθεται ότι απευθύνεται σε ένα ανελεύθερο καθεστώς…Μέχρι κι ο κ. Σαμαράς προχθές μίλησε για «παρακράτος»!…Προφανώς, πείστηκε κι ο ίδιος ότι ζει μια νέα «χούντα» και όταν κοιτάζεται στον «καθρέφτη» πιστεύει πως ο ίδιος εκπροσωπεί τη νέα μεταπολίτευση!...
ΑΥΤΗ είναι κι η μόνη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην «κατασκευή» που κάλυπτε το υπαρξιακό αδιέξοδο των φοιτητών της δεκαετίας του εβδομήντα στην Ιταλία και στη σημερινή: τότε αφορούσε μια μικρή μειοψηφία των φοιτητών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς…Σήμερα αφορά ένα τεράστιο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας…Αυτό κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσει: ήδη η συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας τείνει να δικαιώσει τους εξτρεμισμούς των εξαρθρωθεισών άλλοτε «επαναστατικών οργανώσεων»…Τα γιαούρτια, τα νερά και οι προπηλακισμοί του πολιτικού προσωπικού (ξυλοδαρμός Χατζηδάκη κ.λ.π.) που τυγχάνουν μάλιστα της αποδοχής ενός ευρέος τμήματος της κοινωνίας, είναι μόνο η αρχή. Ας ελπίσουμε ότι η «κατασκευή» που έκαναν κάποιοι στο μυαλό τους δεν θα έχει χειρότερες συνέπειες…
Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011
Μια από τα ίδια;
ΣΕ ΜΙΑ τηλεοπτική εκπομπή το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, ένας «ανένταχτος αριστερός» (έτσι προσδιοριζόταν από τα γράμματα στη μικρή οθόνη) από την Καρδίτσα, θυμόταν την «κυβέρνηση του βουνού» με νοσταλγία, καθώς μιλούσε για την «άμεση δημοκρατία» που διατρέχει τις πλατείες των αγανακτισμένων….
ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ακριβώς ημέρα, δημοσιοποιήθηκε η έρευνα της ALCO και ανέδειξε τη διαφορά που υφίσταται πάντα ανάμεσα στις ερμηνείες που δίνονται για ένα φαινόμενο και στο ίδιο το φαινόμενο: αν γινόταν λέει η έρευνα της ALCO εκλογές αύριο, το 18,4% των «αγανακτισμένων» θα ψήφιζε «Νέα Δημοκρατία»… Το 12,3% θα ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, το 11,3% θα ψήφιζε ΚΚΕ, το 7,2% ΛΑΟΣ και το 7,2% ΣΥΡΙΖΑ….Αθροίζοντας τα παραπάνω ποσοστά διαπιστώνει κανείς πως το 60% περίπου των «αγανακτισμένων» αν γίνονταν εκλογές αύριο θα ψήφιζε ένα από τα πέντε κόμματα της Βουλής, που συγκεντρώνεται καθημερινά στο Σύνταγμα για να «μουντζώνει»!..
ΠΑΡΑΔΟΞΟ; Καθόλου…Στις ερωτήσεις των δημοσκόπων απάντησαν οι ίδιοι άνθρωποι που, όταν ερωτώνται για την ποιότητα των ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών απαντούν ότι τη βρίσκουν τραγική, αλλά αρκούνται στη διαπίστωση και μόνο εξακολουθώντας να παρακολουθούν τα προγράμματα που ισχυρίζονται ότι τους προσβάλλουν…
ΓΕΝΙΚΩΣ, μας χαρακτηρίζει αυτό τους Έλληνες:να μιλάμε απαξιωτικά για τις επιλογές μας όταν κάνουμε δηλώσεις, αλλά να μην κάνουμε τίποτα για να τις αλλάξουμε…Ακόμα κι αν συνηγορούν υπέρ αυτής της αλλαγής όλα, όπως τώρα που επί ένα μήνα καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι ξενυχτούν στο Σύνταγμα…
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λίγοι αυτοί που ελπίζουν στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» ακόμη κι αν δεν ξέρουν τι μπορεί να «κληρώσει» σ’ αυτές. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης έγραφε: «όταν μια κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε επείγοντα προβλήματα, εμφανώς άλυτα, έχουμε τον ορισμό της προεπαναστατικής κατάστασης. Κανείς δεν βλέπει τη λύση, ο καθένας ξέρει ότι πρέπει να δοθεί λύση και το πράγμα εκρήγνυται»…Άλλος προαλείφεται συνεπώς για μέλος της «κυβέρνησης του βουνού», άλλος μυθοποιεί τη διαδικασία πιπιλίζοντας καραμέλες περί «άμεσης δημοκρατίας» κι όλοι μαζί «μουντζώνουν» τους πολιτικούς που μας έφτασαν μέχρι εδώ, σίγουροι ότι φτάσαμε στο τέλος της μεταπολίτευσης….Μπορεί να προβλέψει κανείς τη συνέχεια; Προφανώς όχι, ακόμη κι αν η δημοσκόπηση της ALCO μας πείθει ότι οι «αγανακτισμένοι» δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού εκλογικού σώματος, απόλυτα αντιπροσωπευτικό των πολιτικών του επιλογών… Η ανθρωπογεωγραφία τους αναπαράγει τον πολιτικό χάρτη όπως τον ξέρουμε μέχρι σήμερα και οι προθέσεις τους όπως καταγράφονται στη δημοσκόπηση της ALCO δεν σκοπεύουν να τον αλλάξουν… Αντιθέτως, να τον διατηρήσουν ως έχει, σκοπεύουν… Δυστυχώς!....
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ δεν είναι έωλο, ούτε εδράζεται μόνο στα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης…Ακούγοντας τον λόγο των «αγανακτισμένων» δυστυχώς δεν ανακαλύπτεις το καινούργιο…Μια αναπαραγωγή του τρέχοντος καταγγελτικού τηλεοπτικού λόγου είναι και τίποτα περισσότερο…Αν βγάλεις από το κάδρο τις εικόνες, η φωνή από μόνη της παραπέμπει σε Μίκη, σε Λαζόπουλο, σε Τριανταφυλλόπουλο, σε Λαφαζάνη, σε Δημαρά, σε Αυτιά, στον μέσο βουλευτή της Ν.Δ. του ΛΑΟΣ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ…Καμιά πρωτοτυπία…Μελαγχολία μόνο μπορεί να σου προκαλέσει το αδιέξοδο…Όπως κι η δημοσκόπηση της ALCO που σε προδιαθέτει για ένα έργο που μάλλον το έχεις δει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια…
ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ακριβώς ημέρα, δημοσιοποιήθηκε η έρευνα της ALCO και ανέδειξε τη διαφορά που υφίσταται πάντα ανάμεσα στις ερμηνείες που δίνονται για ένα φαινόμενο και στο ίδιο το φαινόμενο: αν γινόταν λέει η έρευνα της ALCO εκλογές αύριο, το 18,4% των «αγανακτισμένων» θα ψήφιζε «Νέα Δημοκρατία»… Το 12,3% θα ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, το 11,3% θα ψήφιζε ΚΚΕ, το 7,2% ΛΑΟΣ και το 7,2% ΣΥΡΙΖΑ….Αθροίζοντας τα παραπάνω ποσοστά διαπιστώνει κανείς πως το 60% περίπου των «αγανακτισμένων» αν γίνονταν εκλογές αύριο θα ψήφιζε ένα από τα πέντε κόμματα της Βουλής, που συγκεντρώνεται καθημερινά στο Σύνταγμα για να «μουντζώνει»!..
ΠΑΡΑΔΟΞΟ; Καθόλου…Στις ερωτήσεις των δημοσκόπων απάντησαν οι ίδιοι άνθρωποι που, όταν ερωτώνται για την ποιότητα των ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών απαντούν ότι τη βρίσκουν τραγική, αλλά αρκούνται στη διαπίστωση και μόνο εξακολουθώντας να παρακολουθούν τα προγράμματα που ισχυρίζονται ότι τους προσβάλλουν…
ΓΕΝΙΚΩΣ, μας χαρακτηρίζει αυτό τους Έλληνες:να μιλάμε απαξιωτικά για τις επιλογές μας όταν κάνουμε δηλώσεις, αλλά να μην κάνουμε τίποτα για να τις αλλάξουμε…Ακόμα κι αν συνηγορούν υπέρ αυτής της αλλαγής όλα, όπως τώρα που επί ένα μήνα καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι ξενυχτούν στο Σύνταγμα…
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λίγοι αυτοί που ελπίζουν στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» ακόμη κι αν δεν ξέρουν τι μπορεί να «κληρώσει» σ’ αυτές. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης έγραφε: «όταν μια κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε επείγοντα προβλήματα, εμφανώς άλυτα, έχουμε τον ορισμό της προεπαναστατικής κατάστασης. Κανείς δεν βλέπει τη λύση, ο καθένας ξέρει ότι πρέπει να δοθεί λύση και το πράγμα εκρήγνυται»…Άλλος προαλείφεται συνεπώς για μέλος της «κυβέρνησης του βουνού», άλλος μυθοποιεί τη διαδικασία πιπιλίζοντας καραμέλες περί «άμεσης δημοκρατίας» κι όλοι μαζί «μουντζώνουν» τους πολιτικούς που μας έφτασαν μέχρι εδώ, σίγουροι ότι φτάσαμε στο τέλος της μεταπολίτευσης….Μπορεί να προβλέψει κανείς τη συνέχεια; Προφανώς όχι, ακόμη κι αν η δημοσκόπηση της ALCO μας πείθει ότι οι «αγανακτισμένοι» δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού εκλογικού σώματος, απόλυτα αντιπροσωπευτικό των πολιτικών του επιλογών… Η ανθρωπογεωγραφία τους αναπαράγει τον πολιτικό χάρτη όπως τον ξέρουμε μέχρι σήμερα και οι προθέσεις τους όπως καταγράφονται στη δημοσκόπηση της ALCO δεν σκοπεύουν να τον αλλάξουν… Αντιθέτως, να τον διατηρήσουν ως έχει, σκοπεύουν… Δυστυχώς!....
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ δεν είναι έωλο, ούτε εδράζεται μόνο στα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης…Ακούγοντας τον λόγο των «αγανακτισμένων» δυστυχώς δεν ανακαλύπτεις το καινούργιο…Μια αναπαραγωγή του τρέχοντος καταγγελτικού τηλεοπτικού λόγου είναι και τίποτα περισσότερο…Αν βγάλεις από το κάδρο τις εικόνες, η φωνή από μόνη της παραπέμπει σε Μίκη, σε Λαζόπουλο, σε Τριανταφυλλόπουλο, σε Λαφαζάνη, σε Δημαρά, σε Αυτιά, στον μέσο βουλευτή της Ν.Δ. του ΛΑΟΣ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ…Καμιά πρωτοτυπία…Μελαγχολία μόνο μπορεί να σου προκαλέσει το αδιέξοδο…Όπως κι η δημοσκόπηση της ALCO που σε προδιαθέτει για ένα έργο που μάλλον το έχεις δει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια…
Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011
Για τα μάτια μιας γκόμενας…
ΤΗΝ ΩΡΑ που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι Κυριακή 29 Μαΐου… Στα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης κυριαρχεί ο απόηχος της αποτυχημένης συνάντησης των πολιτικών αρχηγών υπό την προεδρία του προέδρου της Δημοκρατίας… Δεν βρήκαν τρόπο να συμφωνήσουν λέει, να αντιμετωπίσουν από κοινού το οικονομικό πρόβλημα της χώρας… Το βάρος πέφτει στον Αντώνη Σαμαρά που δεν συναίνεσε στην πολιτική Παπανδρέου, αλλά εγκαλείται ο Γιώργος γιατί πήγε λέει να «τη φέρει» στον Σαμαρά και να τον βάλει να στηρίξει την πολιτική του…
ΚΑΙ να σκεφθείς, αυτοί οι δύο ήταν συγκάτοικοι!.. Όχι «στην τρέλα» αλλά στη φοιτητική τους ζωή.. Που σημαίνει ότι, πλήρωναν ΜΑΖΙ τα κοινόχρηστα για κάμποσα χρόνια χωρίς (ελπίζω) να διαφωνούν για το ποιος θα μιλήσει με τη σπιτονοικοκυρά και πόσο ρεύμα έκαψε ο καθένας!.. Μοιράζονταν τον ίδιο χώρο και προφανώς, τα κατάφερναν να συνεννοηθούν πότε να πάει στο μπαρ ο ένας, για να φέρει στο δωμάτιο τη γκόμενα ο άλλος… Άσε που οι φοιτητικές περίοδοι ευνοούν συνήθως, τις μαζικές συναθροίσεις στον έρωτα, οπότε μπορεί να τους ενώνει και καμιά παρτούζα, υπό την επήρεια ναρκωτικών … 70’s γαρ και συνεπώς: sex and drugs and rock n roll… ΚΙ ΟΜΩΣ με τέτοια προϊστορία, σαράντα χρόνια μετά, δεν βρίσκουν ούτε μια καλή κουβέντα να πει ο ένας για την πολιτική του άλλου… Ούτε για το πώς θα πληρωθούν τα κοινόχρηστα της χώρας συμφωνούν… Προτιμούν να καβγαδίζουν δημοσίως για το πόσες φορές έκανε μπάνιο ο ένας κι ανέβασε το λογαριασμό της ΔΕΥΑΛ και πόσο ρεύμα έκαψε ο άλλος κι ανέβασε στα ύψη το λογαριασμό της ΔΕΗ!.. Εν τω μεταξύ, ο διαχειριστής έχει «φορτώσει» επικίνδυνα και μας τα χώνει, πότε δια στόματος Όλι Ρεν και πότε δια στόματος Καρλ Γιουνκέρ: «Σοβαρευτείτε, θα σας πετάξουμε στο δρόμο. Η ευρωπαϊκή πολυκατοικία δεν σας αντέχει άλλο»…
ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ του καβγά των συγκατοίκων της φοιτητικής ζωής, συνήθως λύνονται με τον πιο απλό τρόπο: φεύγει ο ένας από το σπίτι και μένει στης γκόμενας μέχρι να βρει καινούριο… Μετά κόβουν «καλημέρες» και πολλά χρόνια αργότερα, κάθε φορά που ξαναβρίσκονται θυμούνται με νοσταλγία τα παλιά χρόνια, γελώντας με τις μαλακίες της νιότης…
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ τα αδιέξοδα του καβγά των συγκατοίκων του πολιτικού συστήματος δεν λύνονται τόσο απλά… Μια χώρα πιέζεται από την αδυναμία των άλλοτε συμφοιτητών να βρουν κοινές λύσεις και βλέπει το χρόνο να περνάει και τη χρεοκοπία να έρχεται καθημερινά όλο και πιο κοντά… Το χάσμα είναι αγεφύρωτο γιατί οι δύο πρώην συγκάτοικοι δεν καβγαδίζουν στην ουσία για το ποιος θα πληρώσει τα κοινόχρηστα, αλλά για τα μάτια της ίδιας γκόμενας: η εξουσία τους χωρίζει… Αν φύγει αυτή από τη μέση, σε ένα τέταρτο θα θυμηθούν τα παλιά και θα βρουν τρόπο να πληρώσουν τα κοινόχρηστα στο πιτς φυτίλι… Οι περισσότεροι συγκάτοικοι στα φοιτητικά χρόνια άλλωστε, γι αυτό «τσακώθηκαν»: για τα μάτια της κοινής φίλης που την ήθελαν κι οι δύο!.. Κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα στα είκοσι και ακόμη μεγαλύτερο στα εξήντα!..
*** ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "IMAGINE"
ΚΑΙ να σκεφθείς, αυτοί οι δύο ήταν συγκάτοικοι!.. Όχι «στην τρέλα» αλλά στη φοιτητική τους ζωή.. Που σημαίνει ότι, πλήρωναν ΜΑΖΙ τα κοινόχρηστα για κάμποσα χρόνια χωρίς (ελπίζω) να διαφωνούν για το ποιος θα μιλήσει με τη σπιτονοικοκυρά και πόσο ρεύμα έκαψε ο καθένας!.. Μοιράζονταν τον ίδιο χώρο και προφανώς, τα κατάφερναν να συνεννοηθούν πότε να πάει στο μπαρ ο ένας, για να φέρει στο δωμάτιο τη γκόμενα ο άλλος… Άσε που οι φοιτητικές περίοδοι ευνοούν συνήθως, τις μαζικές συναθροίσεις στον έρωτα, οπότε μπορεί να τους ενώνει και καμιά παρτούζα, υπό την επήρεια ναρκωτικών … 70’s γαρ και συνεπώς: sex and drugs and rock n roll… ΚΙ ΟΜΩΣ με τέτοια προϊστορία, σαράντα χρόνια μετά, δεν βρίσκουν ούτε μια καλή κουβέντα να πει ο ένας για την πολιτική του άλλου… Ούτε για το πώς θα πληρωθούν τα κοινόχρηστα της χώρας συμφωνούν… Προτιμούν να καβγαδίζουν δημοσίως για το πόσες φορές έκανε μπάνιο ο ένας κι ανέβασε το λογαριασμό της ΔΕΥΑΛ και πόσο ρεύμα έκαψε ο άλλος κι ανέβασε στα ύψη το λογαριασμό της ΔΕΗ!.. Εν τω μεταξύ, ο διαχειριστής έχει «φορτώσει» επικίνδυνα και μας τα χώνει, πότε δια στόματος Όλι Ρεν και πότε δια στόματος Καρλ Γιουνκέρ: «Σοβαρευτείτε, θα σας πετάξουμε στο δρόμο. Η ευρωπαϊκή πολυκατοικία δεν σας αντέχει άλλο»…
ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ του καβγά των συγκατοίκων της φοιτητικής ζωής, συνήθως λύνονται με τον πιο απλό τρόπο: φεύγει ο ένας από το σπίτι και μένει στης γκόμενας μέχρι να βρει καινούριο… Μετά κόβουν «καλημέρες» και πολλά χρόνια αργότερα, κάθε φορά που ξαναβρίσκονται θυμούνται με νοσταλγία τα παλιά χρόνια, γελώντας με τις μαλακίες της νιότης…
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ τα αδιέξοδα του καβγά των συγκατοίκων του πολιτικού συστήματος δεν λύνονται τόσο απλά… Μια χώρα πιέζεται από την αδυναμία των άλλοτε συμφοιτητών να βρουν κοινές λύσεις και βλέπει το χρόνο να περνάει και τη χρεοκοπία να έρχεται καθημερινά όλο και πιο κοντά… Το χάσμα είναι αγεφύρωτο γιατί οι δύο πρώην συγκάτοικοι δεν καβγαδίζουν στην ουσία για το ποιος θα πληρώσει τα κοινόχρηστα, αλλά για τα μάτια της ίδιας γκόμενας: η εξουσία τους χωρίζει… Αν φύγει αυτή από τη μέση, σε ένα τέταρτο θα θυμηθούν τα παλιά και θα βρουν τρόπο να πληρώσουν τα κοινόχρηστα στο πιτς φυτίλι… Οι περισσότεροι συγκάτοικοι στα φοιτητικά χρόνια άλλωστε, γι αυτό «τσακώθηκαν»: για τα μάτια της κοινής φίλης που την ήθελαν κι οι δύο!.. Κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα στα είκοσι και ακόμη μεγαλύτερο στα εξήντα!..
*** ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "IMAGINE"
Αλλάζουν οι υπουργοί, όχι οι πολιτικές…
ΑΠΟ ΤΗ στιγμή που οι κύριοι Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος άλλαξαν υπουργεία, ουδείς διερωτήθη «τι αλλάζει στην πολιτική της κυβέρνησης για το περιβάλλον»…Όλοι νοιαστήκαμε μόνο για το τι αλλάζει στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και ορθώς… Η οικονομία είναι ο μεγάλος ασθενής της χώρας και από την δική του υγεία εξαρτάται η πολιτική όχι μόνο για το περιβάλλον, αλλά και για οτιδήποτε αφορά τη ζωή μας…
ΟΙ ΜΟΝΟΙ πάντως που ήταν σίγουροι από την πρώτη στιγμή του ανασχηματισμού ότι, η τοποθέτηση του κ. Βενιζέλου στο υπ. Οικονομίας δεν σημαίνει απολύτως τίποτα ήταν οι εκπρόσωποι των δύο κομμάτων της Αριστεράς: «από τη στιγμή που ο νέος υπουργός καλείται να εφαρμόσει το μνημόνιο, δεν αλλάζει τίποτα» άκουσα να δηλώνει ένα από τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ…Κι «από τη στιγμή που η χώρα παραμένει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν βγαίνει απ’ αυτή, όσοι υπουργοί κι αν αλλάξουν, του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ., του ΛΑΟΣ ή του ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και όσες εκλογικές αναμετρήσεις κι αν γίνουν το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο» θα μπορούσε να προσθέσει το ΚΚΕ, που είναι πεπεισμένο ότι μόνο μ’ ένα καθεστώς σαν κι αυτά που αποθέωσε το ίδιο (Κούβας, Ανατ. Γερμανίας κ.λ.π.) τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά…
Η ΑΠΟΨΗ περί της ελαχίστης σημασίας που διαδραματίζει η αλλαγή των προσώπων ή και των κομμάτων στη διαμόρφωση της πολιτικής δεν αφορά μόνο τη μειοψηφία του 10% της ελληνικής κοινωνίας που ψηφίζει τα δύο κόμματα της Αριστεράς. Την ασπάζονται πολύ περισσότεροι, καθώς δεν είναι μόνον η Αριστερά που διαμόρφωσε ένα κλίμα πεσιμισμού απέναντι στις δυνατότητες που έχει μια χώρα να χαράσσει δική της πολιτική σε συνθήκες είτε ευρωζώνης, είτε παγκοσμιοποιημένης οικονομίας γενικότερα…Τώρα, πως γίνεται η Κίνα να κινείται επιτυχώς στις αγορές με κομμουνιστικό προφίλ κι η Κύπρος να προοδεύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση με κομμουνιστή πρόεδρο είναι ασήμαντες λεπτομέρειες που δεν μπορούν να κάμψουν τις αγκυλώσεις του δημόσιου λόγου της άλλοτε ψωροκώσταινας…
ΠΑΡΑ το γεγονός πάντως, ότι ισχύει η αντίληψη περί της διατηρησιμότητας της πολιτικής άποψης κόντρα στις αλλαγές προσώπων και κομμάτων στα κέντρα των αποφάσεων, η προσδοκία από μια εκλογική αναμέτρηση ή έναν ανασχηματισμό εξακολουθεί να είναι μεγάλη. Τόσο, που οι ίδιοι που δεν πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει κάτι αν φύγει ένα κόμμα από την κυβέρνηση κι έρθει ένα άλλο, να ζητούν επιτακτικά εκλογές λες και είναι σίγουροι ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα επιβεβαιώσει τον περιορισμό των δυνάμεων της «πραγματικής αλλαγής» (δηλ. του ΚΚΕ) στο 5% στη χειρότερη ή στο 8% στην καλύτερη περίπτωση του εκλογικού σώματος.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ θα ρωτήσετε: πιστεύει ο γράφων ότι ο κ. Βενιζέλος ως υπουργός των οικονομικών θ’ ακολουθήσει διαφορετική πολιτική; Η απάντηση μου είναι ΟΧΙ! Όπως επίσης, δεν πιστεύω ότι θα αλλάξουμε οικονομική πολιτική αν αλλάξουμε κυβέρνηση. Μόνο που καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα με την Αριστερά για διαφορετικούς λόγους. Γιατί, δεν χωρούν ιδεολογικές διαφοροποιήσεις όταν το ταμείον είναι μείον…Γιατί, δεν χωρούν διαφορετικές προσεγγίσεις όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τρεις φορές περισσότεροι απ’ όσους χρειαζόμαστε…Γιατί, δεν μπορεί να είναι βιώσιμο το χρέος όταν κάθε χρόνο παράγουμε μόνον ελλείμματα…
ΑΥΤΑ είναι τα δεδομένα…Και μ’ αυτά τα δεδομένα, δυστυχώς είναι ελάχιστα τα περιθώρια διαμόρφωσης πολιτικών…Συνεπώς, ας μην αναζητούμε την αλλαγή πολιτικής, αλλά ένα πρόσωπο ικανό με επιχειρήματα να μας πείσει να αλλάξουμε νοοτροπία…
ΟΙ ΜΟΝΟΙ πάντως που ήταν σίγουροι από την πρώτη στιγμή του ανασχηματισμού ότι, η τοποθέτηση του κ. Βενιζέλου στο υπ. Οικονομίας δεν σημαίνει απολύτως τίποτα ήταν οι εκπρόσωποι των δύο κομμάτων της Αριστεράς: «από τη στιγμή που ο νέος υπουργός καλείται να εφαρμόσει το μνημόνιο, δεν αλλάζει τίποτα» άκουσα να δηλώνει ένα από τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ…Κι «από τη στιγμή που η χώρα παραμένει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν βγαίνει απ’ αυτή, όσοι υπουργοί κι αν αλλάξουν, του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ., του ΛΑΟΣ ή του ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και όσες εκλογικές αναμετρήσεις κι αν γίνουν το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο» θα μπορούσε να προσθέσει το ΚΚΕ, που είναι πεπεισμένο ότι μόνο μ’ ένα καθεστώς σαν κι αυτά που αποθέωσε το ίδιο (Κούβας, Ανατ. Γερμανίας κ.λ.π.) τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά…
Η ΑΠΟΨΗ περί της ελαχίστης σημασίας που διαδραματίζει η αλλαγή των προσώπων ή και των κομμάτων στη διαμόρφωση της πολιτικής δεν αφορά μόνο τη μειοψηφία του 10% της ελληνικής κοινωνίας που ψηφίζει τα δύο κόμματα της Αριστεράς. Την ασπάζονται πολύ περισσότεροι, καθώς δεν είναι μόνον η Αριστερά που διαμόρφωσε ένα κλίμα πεσιμισμού απέναντι στις δυνατότητες που έχει μια χώρα να χαράσσει δική της πολιτική σε συνθήκες είτε ευρωζώνης, είτε παγκοσμιοποιημένης οικονομίας γενικότερα…Τώρα, πως γίνεται η Κίνα να κινείται επιτυχώς στις αγορές με κομμουνιστικό προφίλ κι η Κύπρος να προοδεύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση με κομμουνιστή πρόεδρο είναι ασήμαντες λεπτομέρειες που δεν μπορούν να κάμψουν τις αγκυλώσεις του δημόσιου λόγου της άλλοτε ψωροκώσταινας…
ΠΑΡΑ το γεγονός πάντως, ότι ισχύει η αντίληψη περί της διατηρησιμότητας της πολιτικής άποψης κόντρα στις αλλαγές προσώπων και κομμάτων στα κέντρα των αποφάσεων, η προσδοκία από μια εκλογική αναμέτρηση ή έναν ανασχηματισμό εξακολουθεί να είναι μεγάλη. Τόσο, που οι ίδιοι που δεν πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει κάτι αν φύγει ένα κόμμα από την κυβέρνηση κι έρθει ένα άλλο, να ζητούν επιτακτικά εκλογές λες και είναι σίγουροι ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα επιβεβαιώσει τον περιορισμό των δυνάμεων της «πραγματικής αλλαγής» (δηλ. του ΚΚΕ) στο 5% στη χειρότερη ή στο 8% στην καλύτερη περίπτωση του εκλογικού σώματος.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ θα ρωτήσετε: πιστεύει ο γράφων ότι ο κ. Βενιζέλος ως υπουργός των οικονομικών θ’ ακολουθήσει διαφορετική πολιτική; Η απάντηση μου είναι ΟΧΙ! Όπως επίσης, δεν πιστεύω ότι θα αλλάξουμε οικονομική πολιτική αν αλλάξουμε κυβέρνηση. Μόνο που καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα με την Αριστερά για διαφορετικούς λόγους. Γιατί, δεν χωρούν ιδεολογικές διαφοροποιήσεις όταν το ταμείον είναι μείον…Γιατί, δεν χωρούν διαφορετικές προσεγγίσεις όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τρεις φορές περισσότεροι απ’ όσους χρειαζόμαστε…Γιατί, δεν μπορεί να είναι βιώσιμο το χρέος όταν κάθε χρόνο παράγουμε μόνον ελλείμματα…
ΑΥΤΑ είναι τα δεδομένα…Και μ’ αυτά τα δεδομένα, δυστυχώς είναι ελάχιστα τα περιθώρια διαμόρφωσης πολιτικών…Συνεπώς, ας μην αναζητούμε την αλλαγή πολιτικής, αλλά ένα πρόσωπο ικανό με επιχειρήματα να μας πείσει να αλλάξουμε νοοτροπία…
Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011
Ένδεκα ερωτήματα αναζητούν απαντήσεις…
ΜΠΟΡΕΙ να το θεωρήσετε «αιρετικό», ίσως και «προβοκατόρικο» (κατά τον μεταπολιτευτικό νεολογισμό) το παρόν κείμενο, πλην όμως δεν θα προχωρήσει στην εξαγωγή συμπερασμάτων…Θα διατυπώσει απλώς ερωτήματα και θα αφήσει την κρίση των αναγνωστών να λειτουργήσει, ώστε να απαντηθούν…Στόχος να παραχθεί γόνιμος προβληματισμός ως προς τις αντιδράσεις μας στην πίεση που δημιουργεί το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας κι η πολιτική για την αντιμετώπιση του…
Ερώτημα πρώτο λοιπόν: το αδιέξοδο το δημιουργεί το χρέος ή η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση για την αντιμετώπισή του;
Ερώτημα δεύτερο: αν το αδιέξοδο το δημιουργεί η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση του χρέους, λύνει το οικονομικό μας πρόβλημα η αλλαγή της κυβέρνησης; Ή μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι και για το ίδιο το χρέος; Κι αν ναι, ποιες είναι οι προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους; Να μην το πληρώσουμε όπως λέει ένα τμήμα της Αριστεράς, να πληρώσει η πλουτοκρατία, όπως λέει ένα άλλο τμήμα της, ή να μειώσουμε την φορολογία όπως λέει η Νέα Δημοκρατία;
Ερώτημα τρίτο: είναι δυνατόν σ’ αυτή την χώρα πέντε κόμματα να έχουν πέντε διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης του οικονομικού αδιεξόδου; Αν ναι, πως δεν το κατάφεραν να έχουν τέτοιο πλουραλισμό ωραίων ιδεών οι Πορτογάλοι, οι Ιρλανδοί κι οι Ισπανοί και όσοι άλλοι λαοί έχουν χρέος και καταφεύγουν σε συναινετικές διαδικασίες;
Ερώτημα τέταρτο: κι εγώ ανήκω στους «αγανακτισμένους», αλλά είναι δυνατόν να εκτίθενται ως «αγανακτισμένοι» στις πλατείες, και δημόσιοι υπάλληλοι που οικογενειακώς «έγλειψαν» επί σειράν ετών τους «πουλημένους» πολιτικούς για να τους διορίσουν;
Ερώτημα πέμπτο: όταν καταγγέλλει ο Μίκης Θεοδωράκης το πολιτικό σύστημα, που τοποθετεί τον εαυτόν του; Με θητείες υπουργού τόσο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο και στην κυβέρνηση Παπανδρέου, με βουλευτικές θητείες σε τρία κόμματα της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΕΔΑ, ενιαίος ΣΥΝ), ποιος υπηρέτησε περισσότερο απ’ αυτόν το καταγγελλόμενο πολιτικό σύστημα; Και καθώς καταγγέλλει και τα ΜΜΕ για απόπειρα χειραγώγησης των πολιτών, ποιος χειραγώγησε περισσότερο την κοινωνία από εκείνον που έθεσε το δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς;»
Ερώτημα έκτο: αν φύγουν οι ξένοι της τρόικας (που εμείς καλέσαμε) ποιος μας εγγυάται ότι, απελευθερωμένοι πλέον από τον κοινό αγώνα κατά των «νέων κατακτητών», δεν θα ξεκινήσουμε έναν νέο εμφύλιο για το ποιος έχει την ευθύνη της χρεοκοπίας;
Ερώτημα έβδομο: όταν βρίζουμε τους βουλευτές και μουντζώνουμε τη Βουλή, αναρωτιόμαστε ταυτόχρονα ποιος τους έδωσε με την ψήφο του το δικαίωμα να είναι εκεί; Και πως φανταζόμαστε την επόμενη Βουλή: με βουλευτές που τα πολιτικά τους χαρακτηριστικά δεν θα θυμίζουν Έλληνες;
Ερώτημα όγδοο: η μισή τουλάχιστον ελληνική κοινωνία (το 47% π.χ. που ψήφισε Μητσοτάκη το 1989) που πιπίλιζε ως καραμέλα τότε το επιχείρημα ότι «κάθε ελληνόπουλο που γεννιέται χρωστάει δύο εκατομμύρια δραχμές», βάσει ποιας λογικής εκτιμά σήμερα ότι, για το οικονομικό μας αδιέξοδο φταίνε μόνον όσοι έκλεψαν τα λεφτά του ελληνικού λαού;
Ερώτημα ένατο: πότε οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ανακάλυψαν την έλλειψη δημοκρατικής λειτουργίας της κυβέρνησης; Και πόσα ανέχθηκαν από τον υιό (και κυρίως από τον πατέρα) Παπανδρέου πριν σηκώσουν μπαϊράκι; Ομοίως, όσοι συντάσσονται με τη λογική του καθηγητή Κασιμάτη και τον ηρωοποιούν, θυμούνται τον ρόλο του ως συμβούλου του Ανδρέα Παπανδρέου στα «συνταγματικά πραξικοπήματα» της δεκαετίας του ογδόντα;
Ερώτημα δέκατο: καλές οι μαζικές (ειρηνικές ή μη) αντιδράσεις στις πλατείες, αλλά δεν εγγυώνται πάντα και καλές λύσεις: στην Ιταλία η αντίδραση της κοινωνίας κατά της διαφθοράς έφερε τον Μπερλουσκόνι…Στην Μόσχα, στην αρχή τον μεθύστακα Γιέλτσιν και μετά τον αρχικράκτορα της Κα Γκε Μπε Πούτιν…Υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι διαφορετικό στην Ελλάδα, όταν μεταξύ των «ελευθερωτών» προβάλει ο Μίκης των πολλών πολιτικών προσχωρήσεων, ενθουσιωδώς χειροκροτούμενος;
ΕΡΩΤΗΜΑ ενδέκατο: αφού το μνημόνιο (που είναι «όροι δανείου» και τίποτα περισσότερο) δεν μας αρέσει γιατί δεν αρνούμαστε την πέμπτη δόση μόνοι μας; Καλύτερα δεν είναι φτωχοί και ανεξάρτητοι; Ή μήπως μας φοβίζει η επιστροφή στην ψωροκώσταινα;
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, οι ερωτήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ποικίλουν...Ευχαρίστως θα τις φιλοξενήσουμε σ’ αυτή την στήλη την επόμενη Δευτέρα, αν μας αποσταλούν στο blog: oticosmos@blogspot.com
Ερώτημα πρώτο λοιπόν: το αδιέξοδο το δημιουργεί το χρέος ή η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση για την αντιμετώπισή του;
Ερώτημα δεύτερο: αν το αδιέξοδο το δημιουργεί η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση του χρέους, λύνει το οικονομικό μας πρόβλημα η αλλαγή της κυβέρνησης; Ή μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι και για το ίδιο το χρέος; Κι αν ναι, ποιες είναι οι προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους; Να μην το πληρώσουμε όπως λέει ένα τμήμα της Αριστεράς, να πληρώσει η πλουτοκρατία, όπως λέει ένα άλλο τμήμα της, ή να μειώσουμε την φορολογία όπως λέει η Νέα Δημοκρατία;
Ερώτημα τρίτο: είναι δυνατόν σ’ αυτή την χώρα πέντε κόμματα να έχουν πέντε διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης του οικονομικού αδιεξόδου; Αν ναι, πως δεν το κατάφεραν να έχουν τέτοιο πλουραλισμό ωραίων ιδεών οι Πορτογάλοι, οι Ιρλανδοί κι οι Ισπανοί και όσοι άλλοι λαοί έχουν χρέος και καταφεύγουν σε συναινετικές διαδικασίες;
Ερώτημα τέταρτο: κι εγώ ανήκω στους «αγανακτισμένους», αλλά είναι δυνατόν να εκτίθενται ως «αγανακτισμένοι» στις πλατείες, και δημόσιοι υπάλληλοι που οικογενειακώς «έγλειψαν» επί σειράν ετών τους «πουλημένους» πολιτικούς για να τους διορίσουν;
Ερώτημα πέμπτο: όταν καταγγέλλει ο Μίκης Θεοδωράκης το πολιτικό σύστημα, που τοποθετεί τον εαυτόν του; Με θητείες υπουργού τόσο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο και στην κυβέρνηση Παπανδρέου, με βουλευτικές θητείες σε τρία κόμματα της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΕΔΑ, ενιαίος ΣΥΝ), ποιος υπηρέτησε περισσότερο απ’ αυτόν το καταγγελλόμενο πολιτικό σύστημα; Και καθώς καταγγέλλει και τα ΜΜΕ για απόπειρα χειραγώγησης των πολιτών, ποιος χειραγώγησε περισσότερο την κοινωνία από εκείνον που έθεσε το δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς;»
Ερώτημα έκτο: αν φύγουν οι ξένοι της τρόικας (που εμείς καλέσαμε) ποιος μας εγγυάται ότι, απελευθερωμένοι πλέον από τον κοινό αγώνα κατά των «νέων κατακτητών», δεν θα ξεκινήσουμε έναν νέο εμφύλιο για το ποιος έχει την ευθύνη της χρεοκοπίας;
Ερώτημα έβδομο: όταν βρίζουμε τους βουλευτές και μουντζώνουμε τη Βουλή, αναρωτιόμαστε ταυτόχρονα ποιος τους έδωσε με την ψήφο του το δικαίωμα να είναι εκεί; Και πως φανταζόμαστε την επόμενη Βουλή: με βουλευτές που τα πολιτικά τους χαρακτηριστικά δεν θα θυμίζουν Έλληνες;
Ερώτημα όγδοο: η μισή τουλάχιστον ελληνική κοινωνία (το 47% π.χ. που ψήφισε Μητσοτάκη το 1989) που πιπίλιζε ως καραμέλα τότε το επιχείρημα ότι «κάθε ελληνόπουλο που γεννιέται χρωστάει δύο εκατομμύρια δραχμές», βάσει ποιας λογικής εκτιμά σήμερα ότι, για το οικονομικό μας αδιέξοδο φταίνε μόνον όσοι έκλεψαν τα λεφτά του ελληνικού λαού;
Ερώτημα ένατο: πότε οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ανακάλυψαν την έλλειψη δημοκρατικής λειτουργίας της κυβέρνησης; Και πόσα ανέχθηκαν από τον υιό (και κυρίως από τον πατέρα) Παπανδρέου πριν σηκώσουν μπαϊράκι; Ομοίως, όσοι συντάσσονται με τη λογική του καθηγητή Κασιμάτη και τον ηρωοποιούν, θυμούνται τον ρόλο του ως συμβούλου του Ανδρέα Παπανδρέου στα «συνταγματικά πραξικοπήματα» της δεκαετίας του ογδόντα;
Ερώτημα δέκατο: καλές οι μαζικές (ειρηνικές ή μη) αντιδράσεις στις πλατείες, αλλά δεν εγγυώνται πάντα και καλές λύσεις: στην Ιταλία η αντίδραση της κοινωνίας κατά της διαφθοράς έφερε τον Μπερλουσκόνι…Στην Μόσχα, στην αρχή τον μεθύστακα Γιέλτσιν και μετά τον αρχικράκτορα της Κα Γκε Μπε Πούτιν…Υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι διαφορετικό στην Ελλάδα, όταν μεταξύ των «ελευθερωτών» προβάλει ο Μίκης των πολλών πολιτικών προσχωρήσεων, ενθουσιωδώς χειροκροτούμενος;
ΕΡΩΤΗΜΑ ενδέκατο: αφού το μνημόνιο (που είναι «όροι δανείου» και τίποτα περισσότερο) δεν μας αρέσει γιατί δεν αρνούμαστε την πέμπτη δόση μόνοι μας; Καλύτερα δεν είναι φτωχοί και ανεξάρτητοι; Ή μήπως μας φοβίζει η επιστροφή στην ψωροκώσταινα;
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, οι ερωτήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ποικίλουν...Ευχαρίστως θα τις φιλοξενήσουμε σ’ αυτή την στήλη την επόμενη Δευτέρα, αν μας αποσταλούν στο blog: oticosmos@blogspot.com
Δευτέρα 30 Μαΐου 2011
Οι πολίτες δείχνουν το δρόμο στους πολιτικούς…
ΣΕ αλλαγή των αγοραστικών συνηθειών του έχει οδηγηθεί σχεδόν το σύνολο των καταναλωτών στην Ελλάδα εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από την τελευταία έρευνα της Nielsen για την καταναλωτική εμπιστοσύνη.
ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ, σύμφωνα με την έρευνα η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων καταναλωτών (77%) έχει μειώσει τα χρήματα που δαπανά για τη διασκέδαση εκτός σπιτιού και για την αγορά ρούχων (73%), ενώ ένα πολύ υψηλό ποσοστό (66%) έχει στραφεί σε φθηνότερα καταναλωτικά προϊόντα προκειμένου να ευθυγραμμιστεί με την περιορισμένη αγοραστική του δύναμη. Σημαντικό ποσοστό (58%) έχει μειώσει την παραγγελία φαγητού απέξω, όπως επίσης και τις ολιγοήμερες αποδράσεις στην εξοχή (55%). Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι Ελληνες που μέχρι πρόσφατα χρησιμοποιούσαν το αυτοκίνητό τους για να διανύσουν ακόμη και πολύ μικρές αποστάσεις, τώρα σχεδόν οι μισοί (48%) δήλωσαν ότι το χρησιμοποιούν λιγότερο συχνά. Με τα χρήματα που εξοικονομούν τα ελληνικά νοικοκυριά προσπαθούν κατά κύριο λόγο να αποπληρώσουν δάνεια, πιστωτικές κάρτες και άλλα χρέη (39%), ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην Ε. Ε. είναι μόλις 23%.
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ανησυχία των Ελλήνων καταναλωτών είναι για την εργασιακή ασφάλεια (43%) και την οικονομία (39%), στοιχείο στο οποίο αποτυπώνεται το κλίμα ανασφάλειας και προβληματισμού που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Άλλωστε, η Ελλάδα με τον δείκτη της καταναλωτικής εμπιστοσύνης να βρίσκεται στις 45 μονάδες καταλαμβάνει μία από τις τέσσερις τελευταίες θέσεις στην παγκόσμια έρευνα της Nielsen. Στην τελευταία θέση βρίσκεται η Πορτογαλία (39 μονάδες), στην προτελευταία η Ουγγαρία (41 μονάδες), ενώ ακριβώς πάνω από την Ελλάδα κατατάσσεται η Ρουμανία (46 μονάδες).
ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ της Nielsen μπορούν ασφαλώς να μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι ο ελληνικός λαός στον ιδιωτικό του βίο αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη σύνεση το οικονομικό πρόβλημα που του προέκυψε. Αρνείται ωστόσο σε ένα μεγάλο ποσοστό, να αποδεχτεί ανάλογη αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους εκ μέρους των πολιτικών του. Πως εξηγείται αυτή η αντίφαση; Στη διαχείριση των ιδιωτικών του οικονομικών ο πολίτης γνωρίζει ότι η μείωση κάθε περιττής δαπάνης είναι η μοναδική λύση για την εξυγίανση… Λύση που δεν επιδέχεται ιδεολογισμούς: το να μειώσεις τα έξοδα σου στο ύψος των εσόδων σου δεν είναι «δεξιό» κι «αριστερό», ούτε «φιλελεύθερο» ή «σοσιαλιστικό», αλλά μονόδρομος… Το ίδιο ισχύει και για τα δημόσια οικονομικά, αν το κράτος είναι πνιγμένο στα χρέη… Απλώς πριν γίνει καθολικά αποδεκτή αυτή η απλή αλήθεια, παρεμβαίνουν ιδεολογικοί μηχανισμοί και θολώνουν τα πράγματα… Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε γιατί τα ζούμε καθημερινά…
ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ, σύμφωνα με την έρευνα η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων καταναλωτών (77%) έχει μειώσει τα χρήματα που δαπανά για τη διασκέδαση εκτός σπιτιού και για την αγορά ρούχων (73%), ενώ ένα πολύ υψηλό ποσοστό (66%) έχει στραφεί σε φθηνότερα καταναλωτικά προϊόντα προκειμένου να ευθυγραμμιστεί με την περιορισμένη αγοραστική του δύναμη. Σημαντικό ποσοστό (58%) έχει μειώσει την παραγγελία φαγητού απέξω, όπως επίσης και τις ολιγοήμερες αποδράσεις στην εξοχή (55%). Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι Ελληνες που μέχρι πρόσφατα χρησιμοποιούσαν το αυτοκίνητό τους για να διανύσουν ακόμη και πολύ μικρές αποστάσεις, τώρα σχεδόν οι μισοί (48%) δήλωσαν ότι το χρησιμοποιούν λιγότερο συχνά. Με τα χρήματα που εξοικονομούν τα ελληνικά νοικοκυριά προσπαθούν κατά κύριο λόγο να αποπληρώσουν δάνεια, πιστωτικές κάρτες και άλλα χρέη (39%), ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην Ε. Ε. είναι μόλις 23%.
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ανησυχία των Ελλήνων καταναλωτών είναι για την εργασιακή ασφάλεια (43%) και την οικονομία (39%), στοιχείο στο οποίο αποτυπώνεται το κλίμα ανασφάλειας και προβληματισμού που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Άλλωστε, η Ελλάδα με τον δείκτη της καταναλωτικής εμπιστοσύνης να βρίσκεται στις 45 μονάδες καταλαμβάνει μία από τις τέσσερις τελευταίες θέσεις στην παγκόσμια έρευνα της Nielsen. Στην τελευταία θέση βρίσκεται η Πορτογαλία (39 μονάδες), στην προτελευταία η Ουγγαρία (41 μονάδες), ενώ ακριβώς πάνω από την Ελλάδα κατατάσσεται η Ρουμανία (46 μονάδες).
ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ της Nielsen μπορούν ασφαλώς να μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι ο ελληνικός λαός στον ιδιωτικό του βίο αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη σύνεση το οικονομικό πρόβλημα που του προέκυψε. Αρνείται ωστόσο σε ένα μεγάλο ποσοστό, να αποδεχτεί ανάλογη αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους εκ μέρους των πολιτικών του. Πως εξηγείται αυτή η αντίφαση; Στη διαχείριση των ιδιωτικών του οικονομικών ο πολίτης γνωρίζει ότι η μείωση κάθε περιττής δαπάνης είναι η μοναδική λύση για την εξυγίανση… Λύση που δεν επιδέχεται ιδεολογισμούς: το να μειώσεις τα έξοδα σου στο ύψος των εσόδων σου δεν είναι «δεξιό» κι «αριστερό», ούτε «φιλελεύθερο» ή «σοσιαλιστικό», αλλά μονόδρομος… Το ίδιο ισχύει και για τα δημόσια οικονομικά, αν το κράτος είναι πνιγμένο στα χρέη… Απλώς πριν γίνει καθολικά αποδεκτή αυτή η απλή αλήθεια, παρεμβαίνουν ιδεολογικοί μηχανισμοί και θολώνουν τα πράγματα… Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε γιατί τα ζούμε καθημερινά…
Δευτέρα 23 Μαΐου 2011
Ούτε η χούντα δεν τόλμησε….
ΤΟ ΠΡΩΤΟ πράγμα που εξήγγειλε η χούντα των συνταγματαρχών μόλις βολεύτηκε στην εξουσία ήταν η κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων…Έμεινε επτά χρόνια στα πράγματα, αλλά η εξαγγελία της παρέμεινε εξαγγελία…Αυτό, πιθανότατα, αρκεί για να εξηγήσει το γιατί στις μέρες μας γίνεται τόση κουβέντα για το αν πρέπει ή όχι να μειωθεί ο δημόσιος τομέας…Γιατί, απολύσεις εργαζομένων στο δημόσιο ούτε η χούντα δεν διανοήθηκε να κάνει! Για να τις επικαλείται τώρα μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση ως αναγκαιότητα για να βγούμε από την κρίση, σκέψου λέει ο μέσος πολίτης, με τι χούντα έχουμε μπλέξει!...Πόσο μάλλον, που η δημοκρατική μας ευαισθησία εμφανίζεται διαρκώς προκαλούμενη από τις υποδείξεις της τρόικας…
ΒΕΒΑΙΩΣ, τη συζήτηση περί του «υπερτροφικού δημοσίου» δεν την πρωτοεισήγαγε στον δημόσιο διάλογο η τρόικα…Τη συζητούσαμε οι έλληνες από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90 όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε δημοσιοποιήσει επισήμως από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, την πρόθεση της να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων προσλαμβάνοντας μόνον έναν για κάθε δύο συνταξιοδοτούμενους…Από τότε επίσης, ο αφορισμός κάθε έλληνα που συναντούσε την αδιαφορία μόλις στεκόταν στο γκισέ μιας δημόσιας υπηρεσίας ήταν ο ίδιος: «μωρέ κατάργησέ τους τη μονιμότητα, να σου πω εγώ πως φτιάχνει το ελληνικό δημόσιο»!...
ΟΛ’ ΑΥΤΑ σημαίνουν ότι και η εξαγγελία της χούντας για κατάργηση της μονιμότητας και η εξαγγελία του κ. Μητσοτάκη και της τότε κυβέρνησης της Ν.Δ. για μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων δεν στερούνταν λαϊκού ερείσματος…Υπήρχε πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που εξεδήλωνε με ευθύτητα και δημοσίως τα συναισθήματά του απέναντι στο υπερτροφικό και εφ’ όρου ζωής βολεμένο δημόσιο…Υπήρχε όμως κι ένα συνεχώς ογκούμενο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που ήταν έτοιμο ν’ αντιδράσει και να «τιμωρήσει» τους πολιτικούς που θα τολμούσαν να τα βάλουν μαζί του…Όχι αν «άνοιγαν» το ζήτημα της μονιμότητας ή της μείωσης του δημόσιου τομέα με απολύσεις…Ούτε καν αν έθεταν σε αμφισβήτηση «δικαιώματά τους», όπως η μετάταξη τους από μια δουλειά του δημοσίου σε μια άλλη με την ίδια εξασφάλιση: αυτή της μονιμότητας…
Ο ΦΟΒΟΣ αυτής της αντίδρασης και την πιθανής «τιμωρίας» των πολιτικών που θα τολμούσαν να αγγίξουν το δημόσιο ήταν καταλυτικός για την διαμόρφωση της σχέσης τους…Ανασφαλείς καθώς είναι απέναντι στο ενδεχόμενο μιας πολιτικής ήττας οι πολιτικοί κατέστησαν όμηροι του «τέρατος» που οι ίδιοι δημιούργησαν…Έτσι, από το να τολμήσουν να θίξουν τα «κακώς κείμενα» πέρασαν στο αντίθετο άκρο: προτίμησαν να είναι αρεστοί σ’ αυτούς που θεωρούσαν ότι «κρατούν στο χέρι τους» το πολιτικό τους παρόν και μέλλον και συναίνεσαν σε κάθε μορφή διεκδίκησης…Τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής τα «μετράμε» εδώ κι ένα χρόνο σε δισεκατομμύρια: δανειοδοτήσεις συνδικαλιστικών σωματείων όπως η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ για να τους κάνουν τη ζωή ακόμη πιο δύσκολη…Επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία»…Επιδόματα «ζεστάματος μηχανής» και πάει λέγοντας…
ΔΕΝ είναι μόνον αυτά που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή της οικονομική κατάσταση…Είναι όμως κι αυτά…Ωστόσο, ακόμη κι αν συμμετέχουν λιγότερο από άλλες αιτίες στη διαμόρφωση της τραγικής εικόνας της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι ζητήματα που αναφέρονται μόνο στην οικονομία…Είναι ζητήματα που συνθέτουν την εικόνα του «ελληνικού παράδοξου»…Είναι η επιτομή του παραλογισμού που χαρακτηρίζει αυτή τη χώρα…Η ιστορία του λεγόμενου «πελατειακού κράτους», το οποίο όλοι μας καταγγέλλουμε ακόμη κι οι ευεργετηθέντες απ’ αυτό, δημόσιοι υπάλληλοι…Θάπρεπε λοιπόν, να δούμε το ζήτημα ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οικονομικοί λόγοι…Θάπρεπε να μιλήσουμε για την ανισότητα που παράγει η σχέση του ελληνικού δημοσίου με τους υπαλλήλους του, συγκρινόμενη με τη σχέση του ιδιώτη εργοδότη με τους δικούς του εργαζόμενους…Θάπρεπε να μιλήσουμε για τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σ’ εκείνον που δεν μπορεί ποτέ ν’ απολυθεί και σε εκείνον που ένα πρωί μένει άνεργος!...Θάπρεπε να μιλήσουμε για τις μισθολογικές διαφορές…Για τις παρενέργειες που παράγει η μονιμότητα: αδιαφορία, απειθαρχία, ωχαδερφισμός…Θάπρεπε να μιλήσουμε για την παραγωγικότητα του ελληνικού δημοσίου…Για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που περισσεύουν…Ολ’ αυτά συνυπάρχουν με το οικονομικό ζήτημα κι είναι εξίσου σημαντικά…Τόσο που θα οφείλαμε να τα συζητήσουμε ακόμη κι αν περίσσευαν χρήματα για επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία»…
ΒΕΒΑΙΩΣ, τη συζήτηση περί του «υπερτροφικού δημοσίου» δεν την πρωτοεισήγαγε στον δημόσιο διάλογο η τρόικα…Τη συζητούσαμε οι έλληνες από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90 όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε δημοσιοποιήσει επισήμως από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, την πρόθεση της να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων προσλαμβάνοντας μόνον έναν για κάθε δύο συνταξιοδοτούμενους…Από τότε επίσης, ο αφορισμός κάθε έλληνα που συναντούσε την αδιαφορία μόλις στεκόταν στο γκισέ μιας δημόσιας υπηρεσίας ήταν ο ίδιος: «μωρέ κατάργησέ τους τη μονιμότητα, να σου πω εγώ πως φτιάχνει το ελληνικό δημόσιο»!...
ΟΛ’ ΑΥΤΑ σημαίνουν ότι και η εξαγγελία της χούντας για κατάργηση της μονιμότητας και η εξαγγελία του κ. Μητσοτάκη και της τότε κυβέρνησης της Ν.Δ. για μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων δεν στερούνταν λαϊκού ερείσματος…Υπήρχε πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που εξεδήλωνε με ευθύτητα και δημοσίως τα συναισθήματά του απέναντι στο υπερτροφικό και εφ’ όρου ζωής βολεμένο δημόσιο…Υπήρχε όμως κι ένα συνεχώς ογκούμενο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που ήταν έτοιμο ν’ αντιδράσει και να «τιμωρήσει» τους πολιτικούς που θα τολμούσαν να τα βάλουν μαζί του…Όχι αν «άνοιγαν» το ζήτημα της μονιμότητας ή της μείωσης του δημόσιου τομέα με απολύσεις…Ούτε καν αν έθεταν σε αμφισβήτηση «δικαιώματά τους», όπως η μετάταξη τους από μια δουλειά του δημοσίου σε μια άλλη με την ίδια εξασφάλιση: αυτή της μονιμότητας…
Ο ΦΟΒΟΣ αυτής της αντίδρασης και την πιθανής «τιμωρίας» των πολιτικών που θα τολμούσαν να αγγίξουν το δημόσιο ήταν καταλυτικός για την διαμόρφωση της σχέσης τους…Ανασφαλείς καθώς είναι απέναντι στο ενδεχόμενο μιας πολιτικής ήττας οι πολιτικοί κατέστησαν όμηροι του «τέρατος» που οι ίδιοι δημιούργησαν…Έτσι, από το να τολμήσουν να θίξουν τα «κακώς κείμενα» πέρασαν στο αντίθετο άκρο: προτίμησαν να είναι αρεστοί σ’ αυτούς που θεωρούσαν ότι «κρατούν στο χέρι τους» το πολιτικό τους παρόν και μέλλον και συναίνεσαν σε κάθε μορφή διεκδίκησης…Τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής τα «μετράμε» εδώ κι ένα χρόνο σε δισεκατομμύρια: δανειοδοτήσεις συνδικαλιστικών σωματείων όπως η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ για να τους κάνουν τη ζωή ακόμη πιο δύσκολη…Επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία»…Επιδόματα «ζεστάματος μηχανής» και πάει λέγοντας…
ΔΕΝ είναι μόνον αυτά που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή της οικονομική κατάσταση…Είναι όμως κι αυτά…Ωστόσο, ακόμη κι αν συμμετέχουν λιγότερο από άλλες αιτίες στη διαμόρφωση της τραγικής εικόνας της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι ζητήματα που αναφέρονται μόνο στην οικονομία…Είναι ζητήματα που συνθέτουν την εικόνα του «ελληνικού παράδοξου»…Είναι η επιτομή του παραλογισμού που χαρακτηρίζει αυτή τη χώρα…Η ιστορία του λεγόμενου «πελατειακού κράτους», το οποίο όλοι μας καταγγέλλουμε ακόμη κι οι ευεργετηθέντες απ’ αυτό, δημόσιοι υπάλληλοι…Θάπρεπε λοιπόν, να δούμε το ζήτημα ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οικονομικοί λόγοι…Θάπρεπε να μιλήσουμε για την ανισότητα που παράγει η σχέση του ελληνικού δημοσίου με τους υπαλλήλους του, συγκρινόμενη με τη σχέση του ιδιώτη εργοδότη με τους δικούς του εργαζόμενους…Θάπρεπε να μιλήσουμε για τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σ’ εκείνον που δεν μπορεί ποτέ ν’ απολυθεί και σε εκείνον που ένα πρωί μένει άνεργος!...Θάπρεπε να μιλήσουμε για τις μισθολογικές διαφορές…Για τις παρενέργειες που παράγει η μονιμότητα: αδιαφορία, απειθαρχία, ωχαδερφισμός…Θάπρεπε να μιλήσουμε για την παραγωγικότητα του ελληνικού δημοσίου…Για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που περισσεύουν…Ολ’ αυτά συνυπάρχουν με το οικονομικό ζήτημα κι είναι εξίσου σημαντικά…Τόσο που θα οφείλαμε να τα συζητήσουμε ακόμη κι αν περίσσευαν χρήματα για επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία»…
Δευτέρα 16 Μαΐου 2011
Ποιος δεν πιστεύει στα «θαύματα;»
ΟΤΑΝ, στην προεκλογική περίοδο του 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου διαβεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν», οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων σε όλα τα προεκλογικά ντιμπέϊτ ήταν αφόρητα μονότονες και προς την αντίθετη κατεύθυνση: «υπάρχουν λεφτά;»
Η αμφισβήτηση της διαβεβαίωσης Παπανδρέου μέσω των επαναλαμβανόμενων δημοσιογραφικών ερωτήσεων δεν έπεισε το μεγαλύτερο τμήμα του εκλογικού σώματος που απεδέχθη ασθμένως τη σιγουριά του σημερινού πρωθυπουργού κι έκτοτε μονότονα δηλώνει εξαπατημένος…
ΓΙΑΤΙ τα θυμήθηκα ξαφνικά ολ’ αυτά; Γιατί, ήρθαν προχθές οι «τεκμηριωμένες» (όπως από τον εμπνευστή τους χαρακτηρίστηκαν) προτάσεις του Αντώνη Σαμαρά για να δημιουργήσουν νέα ελπίδα στον μοιρολατρικά βιώνοντα το «τέλος» ελληνικό λαό…Τι είπε ο πρόεδρος της Ν.Δ.; Ότι λεφτά θα μπορούσαν να υπάρξουν, αν δεν γινόταν αυτά που ο κ. Παπανδρέου κάνει, αλλά εκείνα που ο ίδιος ο κ. Σαμαράς προτείνει…Και αυτά που προτείνει δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά μέτρων που αντί να τ’ ακούει κανείς και να πέφτει σε μελαγχολία (όπως συμβαίνει σήμερα με τα μέτρα της κυβέρνησης), τ’ ακούει και «ανοίγει η καρδιά του»…«Αγχολυτικές» κυρίως για την αγορά οι προτάσεις Σαμαρά…Αλλά και για την υπόλοιπη κοινωνία που ακόμη κι αν δεν βλέπει στο κάδρο των ανακοινώσεων Σαμαρά το δικό της συμφέρον, υποδέχεται με καλή διάθεση την προσφερόμενη ελπίδα…
ΕΙΝΑΙ γεγονός ότι, πριν οι opinion makers που φιλοξένησαν τα media από το μεσημέρι της Παρασκευής και μετά, αρχίσουν να ερμηνεύουν τις δηλώσεις Σαμαρά και να περνούν από ψιλό κόσκινο τα μέτρα του «Ζάππειο 2», η κοινή γνώμη (παρά τη γενικευμένη της δυσπιστία προς τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος) εισέπραττε με θετικό τρόπο τις εξαγγελίες του προέδρου της Ν.Δ. Προφανώς, είχαμε όλοι τόση ανάγκη να αισθανθούμε και πάλι την «ελπίδα» που τ’ αντανακλαστικά μας υποδέχτηκαν χωρίς αντιδράσεις τις «προτάσεις – ανάσα» για την έξοδο από την κρίση…Ακόμη κι όταν οι αναλυτές πήραν τον λόγο κι άρχισαν να περνούν από φύλλο και φτερό τις εξαγγελίες Σαμαρά, εκείνο που μας έμεινε ήταν η αποφασιστικότητα του προέδρου της Ν.Δ. για μια διαφορετική διαχείριση της κρίσης…Ποιο είναι συνήθως το φόλλοου απ ενός συναισθηματικού λαού σ’ αυτή την αντίδραση; «Γιατί να μη δοκιμάσουμε και το Ζάππειο 2;». Αφού το μνημόνιο απεδείχθη ανεπαρκές κι ο θάνατος της ελληνικής οικονομίας προαναγγέλλεται ως σχεδόν βέβαιος, γιατί να μη καταφύγουμε σε οποιαδήποτε άλλη προσφερόμενη λύση; Ενδεχομένως και παρά τις αντιδράσεις των ειδικών…
ΟΙ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ είναι ίσως οι πλέον αρμόδιοι να μιλήσουν για τις αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στις «θεραπείες» που της προτείνονται για την έξοδο από την οικονομική κρίση…Με την ίδια λογική που οι οικονομικοί επιστήμονες επιμένουν πως η μόνη λύση για την εξυγίανση της οικονομίας μας, είναι η άμεση μείωση των κρατικών δαπανών που παράγουν διαχρονικά τα ελλείμματα, οι γιατροί επιμένουν πως μόνο η επιστήμη διαθέτει λύσεις για την αντιμετώπιση του καρκίνου…Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον ασθενή ν’ αναζητάει λύσεις και στην Παναγία της Τήνου και στο νερό του Καματερού και στον σκορπιό της Κούβας…Οτιδήποτε μπορεί να δώσει ελπίδα το προσεγγίζει με την υπερευαισθησία που τον χαρακτηρίζει την πλέον κρίσιμη περίοδο της ζωής του…Έχει ανάγκη την ελπίδα και δεν προτίθεται να απεμπολήσει «ελαφρά τη καρδία» κάθε προσφερόμενη ευκαιρία για ελπίδα…
ΑΥΤΗ η ελπίδα, για να γυρίσουμε στην πολιτική επικαιρότητα είναι που ανανεώνει κάθε φορά την εμπιστοσύνη μας στο (κατά γενική ομολογία) απαξιωμένο πολιτικό μας σύστημα…Εκεί που είσαι απογοητευμένος απ’ όλους, βγαίνει καταχειροκροτούμενος ο κ. Σαμαράς και γεμάτος αυτοπεποίθηση και σιγουριά σου λέει «υπάρχει λύση που δεν μελαγχολεί»…Οι περισσότεροι από εκείνους που είδανε την ελπίδα στις εξαγγελίες Σαμαρά είναι προφανές ότι διατηρούν τις αμφιβολίες τους για την αποτελεσματικότητα της εφαρμογής τους…Πλην όμως, όπως οι καρκινοπαθείς, δεν μπορούν να αρνηθούν σε κανέναν αυτή την περίοδο να τους προσφέρει ελπίδα…Αυτή η ελπίδα με τη σειρά της, θα βοηθήσει το αναξιόπιστο πολιτικό μας σύστημα να διατηρήσει την ισχύ του, με τον ίδιο τρόπο που κι η εκκλησία παρά την διάψευση των ελπίδων των καρκινοπαθών, στη συνείδηση των πιστών διατηρεί άσβεστη την ελπίδα τους, στα «θαύματα»….
Η αμφισβήτηση της διαβεβαίωσης Παπανδρέου μέσω των επαναλαμβανόμενων δημοσιογραφικών ερωτήσεων δεν έπεισε το μεγαλύτερο τμήμα του εκλογικού σώματος που απεδέχθη ασθμένως τη σιγουριά του σημερινού πρωθυπουργού κι έκτοτε μονότονα δηλώνει εξαπατημένος…
ΓΙΑΤΙ τα θυμήθηκα ξαφνικά ολ’ αυτά; Γιατί, ήρθαν προχθές οι «τεκμηριωμένες» (όπως από τον εμπνευστή τους χαρακτηρίστηκαν) προτάσεις του Αντώνη Σαμαρά για να δημιουργήσουν νέα ελπίδα στον μοιρολατρικά βιώνοντα το «τέλος» ελληνικό λαό…Τι είπε ο πρόεδρος της Ν.Δ.; Ότι λεφτά θα μπορούσαν να υπάρξουν, αν δεν γινόταν αυτά που ο κ. Παπανδρέου κάνει, αλλά εκείνα που ο ίδιος ο κ. Σαμαράς προτείνει…Και αυτά που προτείνει δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά μέτρων που αντί να τ’ ακούει κανείς και να πέφτει σε μελαγχολία (όπως συμβαίνει σήμερα με τα μέτρα της κυβέρνησης), τ’ ακούει και «ανοίγει η καρδιά του»…«Αγχολυτικές» κυρίως για την αγορά οι προτάσεις Σαμαρά…Αλλά και για την υπόλοιπη κοινωνία που ακόμη κι αν δεν βλέπει στο κάδρο των ανακοινώσεων Σαμαρά το δικό της συμφέρον, υποδέχεται με καλή διάθεση την προσφερόμενη ελπίδα…
ΕΙΝΑΙ γεγονός ότι, πριν οι opinion makers που φιλοξένησαν τα media από το μεσημέρι της Παρασκευής και μετά, αρχίσουν να ερμηνεύουν τις δηλώσεις Σαμαρά και να περνούν από ψιλό κόσκινο τα μέτρα του «Ζάππειο 2», η κοινή γνώμη (παρά τη γενικευμένη της δυσπιστία προς τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος) εισέπραττε με θετικό τρόπο τις εξαγγελίες του προέδρου της Ν.Δ. Προφανώς, είχαμε όλοι τόση ανάγκη να αισθανθούμε και πάλι την «ελπίδα» που τ’ αντανακλαστικά μας υποδέχτηκαν χωρίς αντιδράσεις τις «προτάσεις – ανάσα» για την έξοδο από την κρίση…Ακόμη κι όταν οι αναλυτές πήραν τον λόγο κι άρχισαν να περνούν από φύλλο και φτερό τις εξαγγελίες Σαμαρά, εκείνο που μας έμεινε ήταν η αποφασιστικότητα του προέδρου της Ν.Δ. για μια διαφορετική διαχείριση της κρίσης…Ποιο είναι συνήθως το φόλλοου απ ενός συναισθηματικού λαού σ’ αυτή την αντίδραση; «Γιατί να μη δοκιμάσουμε και το Ζάππειο 2;». Αφού το μνημόνιο απεδείχθη ανεπαρκές κι ο θάνατος της ελληνικής οικονομίας προαναγγέλλεται ως σχεδόν βέβαιος, γιατί να μη καταφύγουμε σε οποιαδήποτε άλλη προσφερόμενη λύση; Ενδεχομένως και παρά τις αντιδράσεις των ειδικών…
ΟΙ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ είναι ίσως οι πλέον αρμόδιοι να μιλήσουν για τις αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στις «θεραπείες» που της προτείνονται για την έξοδο από την οικονομική κρίση…Με την ίδια λογική που οι οικονομικοί επιστήμονες επιμένουν πως η μόνη λύση για την εξυγίανση της οικονομίας μας, είναι η άμεση μείωση των κρατικών δαπανών που παράγουν διαχρονικά τα ελλείμματα, οι γιατροί επιμένουν πως μόνο η επιστήμη διαθέτει λύσεις για την αντιμετώπιση του καρκίνου…Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον ασθενή ν’ αναζητάει λύσεις και στην Παναγία της Τήνου και στο νερό του Καματερού και στον σκορπιό της Κούβας…Οτιδήποτε μπορεί να δώσει ελπίδα το προσεγγίζει με την υπερευαισθησία που τον χαρακτηρίζει την πλέον κρίσιμη περίοδο της ζωής του…Έχει ανάγκη την ελπίδα και δεν προτίθεται να απεμπολήσει «ελαφρά τη καρδία» κάθε προσφερόμενη ευκαιρία για ελπίδα…
ΑΥΤΗ η ελπίδα, για να γυρίσουμε στην πολιτική επικαιρότητα είναι που ανανεώνει κάθε φορά την εμπιστοσύνη μας στο (κατά γενική ομολογία) απαξιωμένο πολιτικό μας σύστημα…Εκεί που είσαι απογοητευμένος απ’ όλους, βγαίνει καταχειροκροτούμενος ο κ. Σαμαράς και γεμάτος αυτοπεποίθηση και σιγουριά σου λέει «υπάρχει λύση που δεν μελαγχολεί»…Οι περισσότεροι από εκείνους που είδανε την ελπίδα στις εξαγγελίες Σαμαρά είναι προφανές ότι διατηρούν τις αμφιβολίες τους για την αποτελεσματικότητα της εφαρμογής τους…Πλην όμως, όπως οι καρκινοπαθείς, δεν μπορούν να αρνηθούν σε κανέναν αυτή την περίοδο να τους προσφέρει ελπίδα…Αυτή η ελπίδα με τη σειρά της, θα βοηθήσει το αναξιόπιστο πολιτικό μας σύστημα να διατηρήσει την ισχύ του, με τον ίδιο τρόπο που κι η εκκλησία παρά την διάψευση των ελπίδων των καρκινοπαθών, στη συνείδηση των πιστών διατηρεί άσβεστη την ελπίδα τους, στα «θαύματα»….
Τρίτη 10 Μαΐου 2011
Parlez vous… francais?
ΔΕΝ ΞΕΡΩ τι άποψη έχει ο κόσμος για τους Έλληνες πολιτικούς, αλλά, αν συμμερίζεται την έκπληξη εκείνων που «έπεσαν από τα σύννεφα» για τα … γαλλικά με τα οποία ο κ. Μεϊμαράκης «στόλισε» τον κ. Κοραντή, τότε μάλλον ζει σε γυάλα… Τουτέστιν «εκτός πραγματικότητος»…
ΗΓΕΡΘΗ ως γνωστόν, μείζον ζήτημα για τη φρασεολογία που χρησιμοποίησε ο πρώην υπουργός Άμυνας… «Γλώσσα του λιμανιού» είπαν κάποιοι… Διάλογοι «ακατάλληλοι για ανηλίκους» είπαν κάποιοι άλλοι… «Ντροπή» κάποιοι τρίτοι, «αίσχος» κάποιοι τέταρτοι και δεν συμμαζεύεται… Αναρωτιέσαι τελικά: όλοι αυτοί που εκφράζουν την έκπληξη τους για τον τρόπο με τον οποίο μίλησε ο κ. Μεϊμαράκης τι υπέθεταν μέχρι να τον δουν πρωταγωνιστή του τελευταίου επεισοδίου; Ότι άκουγε … γαλλικά και κοκκίνιζε;
ΟΧΙ βέβαια… Ο βουλευτής, ο υπουργός, ο πολιτικός γενικότερα είναι κι αυτός φορεύς του τρέχοντος πολιτισμού μας… Συμπεριφέρεται όπως εμείς, εκφράζεται όπως εμείς κι όταν δεν το κάνει προσποιείται… Δεν είναι ο πραγματικός του εαυτός αυτός που εκτίθεται, αλλά ο πολιτευόμενος…
ΚΑΛΑ ως εδώ, θα πείτε… Αλλά, δεν οφείλει ο πολιτικός να προφυλάσσει τον θεσμικό του ρόλο από την φυσική του συμπεριφορά; Πράγματι, εδώ ξεκινούν τα δύσκολα… Τα «μπροστάντζας», τα «νονός», οι κάθε είδους χαρακτηρισμοί που μπορούν να φτάνουν ως τα «γαλλικά» με τα οποία ο κ. Μεϊμαράκης «στόλισε» τον κ. Κοραντή δεν είναι δυνατόν να συνιστούν στοιχείο του πολιτικού διαλόγου… Ακόμη κι αν οι πολίτες δεχθούμε ότι οι πολιτικοί είναι σαν κι εμάς, εκείνοι οφείλουν να δημιουργήσουν πρότυπα συμπεριφοράς… Όχι, να αντιγράφουν τον δικό μας κακό εαυτό, με άλλοθι το ότι είναι σάρξ εκ της σαρκός της ελληνικής κοινωνίας… Κι αυτό δυστυχώς, στις μέρες μας είναι πλέον ο κανόνας… Ο καθένας δικαιολογεί τα «φάλτσα» του επικαλούμενος το παράδειγμα κάποιου άλλου… Τα «παραδείγματα προς αποφυγήν» διαμορφώνουν πλέον το νέο αξιακό μας πλαίσιο… Με τα «προς μίμησιν» κανείς δεν ασχολείται…
ΔΙΑΒΑΣΑ κάπου, ότι, η πρόσφατη συμπεριφορά του κ. Μεϊμαράκη θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ως ανθρώπινη… Όχι στο σκέλος του «εκφράζεσθαι», αλλά στο σκέλος του «βγαίνω από τα ρούχα μου»… Πράγματι, «ο κ. Μεϊμαράκης δεν έχει απωλέσει την ικανότητά του να αντιδρά σαν κανονικός άνθρωπος» όπως έγραψε σε ένα άρθρο του ο Α. Πετρουλάκης… Και οι κανονικοί άνθρωποι δεν ανταλλάσουν καλημέρες με αυτούς που τους αποκαλούν διεφθαρμένους. Ένας αθώος (εμείς ασφαλώς δεν έχουμε καμιά γνώση ούτε για τους αθώους ούτε για τους ενόχους αυτής της ιστορίας), αν συκοφαντηθεί με βαριές κατηγορίες, αντιδρά βίαια και όχι σύμφωνα με το εγχειρίδιο του Ζαμπούνη. Η εικόνα πολιτικών που δημοσίως αλληλοκατηγορούνται για βαρύτατες ποινικές παραβάσεις και ιδιωτικώς συμπεριφέρονται με όλους τους κανόνες των δημοσίων σχέσεων είναι που προκαλεί την πραγματική αποστροφή και οργή στους πολίτες για το πολιτικό θέατρο που συχνά παρακολουθούν, και όχι τα λίγα βρισίδια στους διαδρόμους της Βουλής. Την ύβρη στην περίπτωση αυτήν τη διέπραξε ο κ. Κοραντής». Και ο κ. Μεϊμαράκης βεβαίως, γιατί θυμήθηκε ότι ο κ. Καρατζαφέρης είναι «νονός» μόλις κινδύνεψε να βρεθεί κατηγορούμενος… Κι αυτή η ύβρις δεν είναι κατακριτέα γιατί προέρχεται από πολιτικούς και απευθύνεται σε πολιτικούς, αλλά γιατί είναι ύβρις προς την ίδια την πολιτική.
ΗΓΕΡΘΗ ως γνωστόν, μείζον ζήτημα για τη φρασεολογία που χρησιμοποίησε ο πρώην υπουργός Άμυνας… «Γλώσσα του λιμανιού» είπαν κάποιοι… Διάλογοι «ακατάλληλοι για ανηλίκους» είπαν κάποιοι άλλοι… «Ντροπή» κάποιοι τρίτοι, «αίσχος» κάποιοι τέταρτοι και δεν συμμαζεύεται… Αναρωτιέσαι τελικά: όλοι αυτοί που εκφράζουν την έκπληξη τους για τον τρόπο με τον οποίο μίλησε ο κ. Μεϊμαράκης τι υπέθεταν μέχρι να τον δουν πρωταγωνιστή του τελευταίου επεισοδίου; Ότι άκουγε … γαλλικά και κοκκίνιζε;
ΟΧΙ βέβαια… Ο βουλευτής, ο υπουργός, ο πολιτικός γενικότερα είναι κι αυτός φορεύς του τρέχοντος πολιτισμού μας… Συμπεριφέρεται όπως εμείς, εκφράζεται όπως εμείς κι όταν δεν το κάνει προσποιείται… Δεν είναι ο πραγματικός του εαυτός αυτός που εκτίθεται, αλλά ο πολιτευόμενος…
ΚΑΛΑ ως εδώ, θα πείτε… Αλλά, δεν οφείλει ο πολιτικός να προφυλάσσει τον θεσμικό του ρόλο από την φυσική του συμπεριφορά; Πράγματι, εδώ ξεκινούν τα δύσκολα… Τα «μπροστάντζας», τα «νονός», οι κάθε είδους χαρακτηρισμοί που μπορούν να φτάνουν ως τα «γαλλικά» με τα οποία ο κ. Μεϊμαράκης «στόλισε» τον κ. Κοραντή δεν είναι δυνατόν να συνιστούν στοιχείο του πολιτικού διαλόγου… Ακόμη κι αν οι πολίτες δεχθούμε ότι οι πολιτικοί είναι σαν κι εμάς, εκείνοι οφείλουν να δημιουργήσουν πρότυπα συμπεριφοράς… Όχι, να αντιγράφουν τον δικό μας κακό εαυτό, με άλλοθι το ότι είναι σάρξ εκ της σαρκός της ελληνικής κοινωνίας… Κι αυτό δυστυχώς, στις μέρες μας είναι πλέον ο κανόνας… Ο καθένας δικαιολογεί τα «φάλτσα» του επικαλούμενος το παράδειγμα κάποιου άλλου… Τα «παραδείγματα προς αποφυγήν» διαμορφώνουν πλέον το νέο αξιακό μας πλαίσιο… Με τα «προς μίμησιν» κανείς δεν ασχολείται…
ΔΙΑΒΑΣΑ κάπου, ότι, η πρόσφατη συμπεριφορά του κ. Μεϊμαράκη θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ως ανθρώπινη… Όχι στο σκέλος του «εκφράζεσθαι», αλλά στο σκέλος του «βγαίνω από τα ρούχα μου»… Πράγματι, «ο κ. Μεϊμαράκης δεν έχει απωλέσει την ικανότητά του να αντιδρά σαν κανονικός άνθρωπος» όπως έγραψε σε ένα άρθρο του ο Α. Πετρουλάκης… Και οι κανονικοί άνθρωποι δεν ανταλλάσουν καλημέρες με αυτούς που τους αποκαλούν διεφθαρμένους. Ένας αθώος (εμείς ασφαλώς δεν έχουμε καμιά γνώση ούτε για τους αθώους ούτε για τους ενόχους αυτής της ιστορίας), αν συκοφαντηθεί με βαριές κατηγορίες, αντιδρά βίαια και όχι σύμφωνα με το εγχειρίδιο του Ζαμπούνη. Η εικόνα πολιτικών που δημοσίως αλληλοκατηγορούνται για βαρύτατες ποινικές παραβάσεις και ιδιωτικώς συμπεριφέρονται με όλους τους κανόνες των δημοσίων σχέσεων είναι που προκαλεί την πραγματική αποστροφή και οργή στους πολίτες για το πολιτικό θέατρο που συχνά παρακολουθούν, και όχι τα λίγα βρισίδια στους διαδρόμους της Βουλής. Την ύβρη στην περίπτωση αυτήν τη διέπραξε ο κ. Κοραντής». Και ο κ. Μεϊμαράκης βεβαίως, γιατί θυμήθηκε ότι ο κ. Καρατζαφέρης είναι «νονός» μόλις κινδύνεψε να βρεθεί κατηγορούμενος… Κι αυτή η ύβρις δεν είναι κατακριτέα γιατί προέρχεται από πολιτικούς και απευθύνεται σε πολιτικούς, αλλά γιατί είναι ύβρις προς την ίδια την πολιτική.
Τρίτη 3 Μαΐου 2011
Γιατί γκρινιάζουν οι έμποροι;
Ο ΕΝΑΣ μετά τον άλλον οι πρόεδροι των Εμπορικών Συλλόγων της Θεσσαλίας παρήλασαν την εβδομάδα που μας πέρασε από τα δελτία ειδήσεων των τοπικών καναλιών για να ανακοινώσουν τον τραγικό απολογισμό της κίνησης στην αγορά κατά τη διάρκεια της εορταστικής περιόδου: 15% κάτω σε σχέση με πέρυσι είπε ο ένας, 35% κάτω ο δεύτερος, 40% κάτω ο τρίτος κι ο τέταρτος …Και συμφώνησαν όλοι: το φαινόμενο δεν είναι συγκυριακό… Η αγορά έχει διαμορφώσει φθίνουσα πορεία και τα λουκέτα που ήδη καταγράφονται είναι ο πλέον αξιόπιστος δείκτης για τις μαύρες μέρες που περνάει…
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ είναι, αν αυτό είναι καλό ή κακό…Υπάρχει περίπτωση, θα διερωτηθεί κάποιος, να είναι καλό το γεγονός ότι καθημερινά κλείνουν καταστήματα; Ή μήπως, είναι αισιόδοξο μήνυμα το ότι οι άνθρωποι που ως τώρα ζούσαν καλά ή έβγαζαν ένα μεροκάματο, περνούν στην ανεργία; Προφανώς και δεν μπορεί να σκέφτεται κανείς έτσι… Αλλά, είναι χρήσιμο αντί για μοιρολόγια, να αναπτυχθεί ένας γόνιμος προβληματισμός ως προς το εαν τα «λουκέτα» είναι σύμπτωμα μόνον της κρίσης ή και του «στρεβλού» τρόπου με τον οποίο αναπτύχθηκε η αγορά στη χώρα μας…
ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ, οφείλουμε όλοι να παραδεχτούμε ότι η πτώση της αγοραστικής κίνησης κατά 15%, 30%, ή 40% είναι μεν αρνητικό σημάδι για την πορεία της αγοράς, αλλά μπορεί να είναι και θετικό σημάδι σε ότι αφορά την καταναλωτική συμπεριφορά των Ελλήνων: γιατί, για να μη μειωθεί φέτος η κίνηση στην αγορά θα έπρεπε όλοι μας να ψωνίζουμε όπως πέρυσι και πρόπερσι…Αλόγιστα, χωρίς προγραμματισμό, χωρίς ιεράρχηση των αναγκών μας και βεβαίως χωρίς μετρητά: με πιστωτικές κάρτες και πάσης φύσεως δανεικά…
Η ΠΤΩΣΗ της αγοραστικής κίνησης συνεπώς, μπορεί πράγματι να σημαίνει ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά, όπως εύκολα συμπεραίνει ο εμπορικός κόσμος… Αλλά, μπορεί κάλλιστα να σημαίνει και ότι ο καταναλωτής πλέον σκέφτεται πριν ψωνίσει: και πόσο απαραίτητο του είναι το «αντικείμενο του πόθου του» και κατά πόσο του επιτρέπει το πορτοφόλι του να ενδώσει στην επιθυμία του… Κι αυτό είναι καλό, ασχέτως αν «τιμωρεί» την αγορά… Γιατί, αν παραδεχτούμε ότι ένα σημαντικό ποσό που ξοδεύαμε ως πρόπερσι για να ψωνίσουμε προέρχονταν από το λεγόμενο «πλαστικό χρήμα», είναι λογικό να λείψει αυτό από την αγορά από την ώρα που καταλάβαμε πόσο κακό είναι να ψωνίζεις με δανεικά… Και το 30- 40% είναι μια λογική «διόρθωση»…
ΕΝΑΣ ΤΕΤΟΙΟΣ προβληματισμός μοιραία θα οδηγούσε στο επόμενο ερώτημα: δηλαδή, πρέπει να μάθει η αγορά του λοιπού να επιβιώνει, απευθυνόμενη σε συνετούς καταναλωτές; Νομίζω ναι… Γιατί, το σοκ της κρίσης μάς ανάγκασε να συνετισθούμε ακόμη κι αν δεν το θέλαμε… Ακόμη κι αν έχουμε λεφτά, ακόμη κι αν δεν μειώθηκε το εισόδημά μας, η άνεση που μας διέκρινε στην αγορά πέρασε στην ιστορία: παίρναμε για πλάκα το διακοποδάνειο για να περάσουμε το Πάσχα στη Βιέννη… Αγοράζαμε όποιο πουκάμισο μας έκανε κλικ στη βιτρίνα και δεν είχαμε μετά χώρο στη ντουλάπα να το βάλουμε… Και τρώγαμε (τρώμε ακόμα) ντελίβερι ασχέτως του αν υπήρχε έτοιμο φαγητό στην κατσαρόλα…
ΕΝΤΑΞΕΙ, δεν τα έκαναν όλοι αυτά… Αλλά δυστυχώς, ελάχιστοι ήταν αυτοί που ζούσαν στο επίπεδο που τους επέτρεπε το εισόδημά τους… Οι περισσότεροι το υπερέβαιναν… Κι αυτό ήταν που βοηθούσε μια υπετροφική αγορά να επιβιώνει… Στη Λάρισα πχ μέσα σε είκοσι χρόνια ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά 30% κι η αγορά κατά 400%!.. Ήταν φυσιολογικό αυτό; Όχι βέβαια… Ήταν φυσιολογικό σε έναν βαθμό εξ αιτίας της ανόδου του βιοτικού επιπέδου, αλλά όχι τόσο που να εξηγεί αυτή την πληθωριστική τάση… Η καταναλωτική μέθη που ζήσαμε με δανεικά, έφερε αυτή την έκρηξη! Κι ο large χαρακτήρας μας που ξόρκιζε την εποχή της μεγάλης φτώχειας με κάθε λογής υπερβολές και σπατάλες… Καινούριο αυτοκίνητο… Πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια…Συχνά ταξίδια στο εξωτερικό…Αστακομακαρονάδα…
Η ΚΡΙΣΗ φαίνεται πως μας έβαλε μυαλό… Όχι γιατί περιορίζει το εισόδημα μας, αλλά γιατί μας καλεί να επαναπροσδιορίσουμε τη συμπεριφορά μας απέναντι στη ζωή… Μπορεί να θίγει την αγορά αλλά λειτουργεί ήδη σαν την καταιγίδα που «ταράζει» μεν την ηρεμία μας, πλην όμως, όταν «κοπάσει» καθαρίζει την ατμόσφαιρα από τη θολούρα της ρύπανσης…
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ είναι, αν αυτό είναι καλό ή κακό…Υπάρχει περίπτωση, θα διερωτηθεί κάποιος, να είναι καλό το γεγονός ότι καθημερινά κλείνουν καταστήματα; Ή μήπως, είναι αισιόδοξο μήνυμα το ότι οι άνθρωποι που ως τώρα ζούσαν καλά ή έβγαζαν ένα μεροκάματο, περνούν στην ανεργία; Προφανώς και δεν μπορεί να σκέφτεται κανείς έτσι… Αλλά, είναι χρήσιμο αντί για μοιρολόγια, να αναπτυχθεί ένας γόνιμος προβληματισμός ως προς το εαν τα «λουκέτα» είναι σύμπτωμα μόνον της κρίσης ή και του «στρεβλού» τρόπου με τον οποίο αναπτύχθηκε η αγορά στη χώρα μας…
ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ, οφείλουμε όλοι να παραδεχτούμε ότι η πτώση της αγοραστικής κίνησης κατά 15%, 30%, ή 40% είναι μεν αρνητικό σημάδι για την πορεία της αγοράς, αλλά μπορεί να είναι και θετικό σημάδι σε ότι αφορά την καταναλωτική συμπεριφορά των Ελλήνων: γιατί, για να μη μειωθεί φέτος η κίνηση στην αγορά θα έπρεπε όλοι μας να ψωνίζουμε όπως πέρυσι και πρόπερσι…Αλόγιστα, χωρίς προγραμματισμό, χωρίς ιεράρχηση των αναγκών μας και βεβαίως χωρίς μετρητά: με πιστωτικές κάρτες και πάσης φύσεως δανεικά…
Η ΠΤΩΣΗ της αγοραστικής κίνησης συνεπώς, μπορεί πράγματι να σημαίνει ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά, όπως εύκολα συμπεραίνει ο εμπορικός κόσμος… Αλλά, μπορεί κάλλιστα να σημαίνει και ότι ο καταναλωτής πλέον σκέφτεται πριν ψωνίσει: και πόσο απαραίτητο του είναι το «αντικείμενο του πόθου του» και κατά πόσο του επιτρέπει το πορτοφόλι του να ενδώσει στην επιθυμία του… Κι αυτό είναι καλό, ασχέτως αν «τιμωρεί» την αγορά… Γιατί, αν παραδεχτούμε ότι ένα σημαντικό ποσό που ξοδεύαμε ως πρόπερσι για να ψωνίσουμε προέρχονταν από το λεγόμενο «πλαστικό χρήμα», είναι λογικό να λείψει αυτό από την αγορά από την ώρα που καταλάβαμε πόσο κακό είναι να ψωνίζεις με δανεικά… Και το 30- 40% είναι μια λογική «διόρθωση»…
ΕΝΑΣ ΤΕΤΟΙΟΣ προβληματισμός μοιραία θα οδηγούσε στο επόμενο ερώτημα: δηλαδή, πρέπει να μάθει η αγορά του λοιπού να επιβιώνει, απευθυνόμενη σε συνετούς καταναλωτές; Νομίζω ναι… Γιατί, το σοκ της κρίσης μάς ανάγκασε να συνετισθούμε ακόμη κι αν δεν το θέλαμε… Ακόμη κι αν έχουμε λεφτά, ακόμη κι αν δεν μειώθηκε το εισόδημά μας, η άνεση που μας διέκρινε στην αγορά πέρασε στην ιστορία: παίρναμε για πλάκα το διακοποδάνειο για να περάσουμε το Πάσχα στη Βιέννη… Αγοράζαμε όποιο πουκάμισο μας έκανε κλικ στη βιτρίνα και δεν είχαμε μετά χώρο στη ντουλάπα να το βάλουμε… Και τρώγαμε (τρώμε ακόμα) ντελίβερι ασχέτως του αν υπήρχε έτοιμο φαγητό στην κατσαρόλα…
ΕΝΤΑΞΕΙ, δεν τα έκαναν όλοι αυτά… Αλλά δυστυχώς, ελάχιστοι ήταν αυτοί που ζούσαν στο επίπεδο που τους επέτρεπε το εισόδημά τους… Οι περισσότεροι το υπερέβαιναν… Κι αυτό ήταν που βοηθούσε μια υπετροφική αγορά να επιβιώνει… Στη Λάρισα πχ μέσα σε είκοσι χρόνια ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά 30% κι η αγορά κατά 400%!.. Ήταν φυσιολογικό αυτό; Όχι βέβαια… Ήταν φυσιολογικό σε έναν βαθμό εξ αιτίας της ανόδου του βιοτικού επιπέδου, αλλά όχι τόσο που να εξηγεί αυτή την πληθωριστική τάση… Η καταναλωτική μέθη που ζήσαμε με δανεικά, έφερε αυτή την έκρηξη! Κι ο large χαρακτήρας μας που ξόρκιζε την εποχή της μεγάλης φτώχειας με κάθε λογής υπερβολές και σπατάλες… Καινούριο αυτοκίνητο… Πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια…Συχνά ταξίδια στο εξωτερικό…Αστακομακαρονάδα…
Η ΚΡΙΣΗ φαίνεται πως μας έβαλε μυαλό… Όχι γιατί περιορίζει το εισόδημα μας, αλλά γιατί μας καλεί να επαναπροσδιορίσουμε τη συμπεριφορά μας απέναντι στη ζωή… Μπορεί να θίγει την αγορά αλλά λειτουργεί ήδη σαν την καταιγίδα που «ταράζει» μεν την ηρεμία μας, πλην όμως, όταν «κοπάσει» καθαρίζει την ατμόσφαιρα από τη θολούρα της ρύπανσης…
Δευτέρα 18 Απριλίου 2011
Ρούνεϊ, Ψωμιάδης, Μπερλουσκόνι…
ΠΡΙΝ δύο εβδομάδες στο ματς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τη Γούεστ Χαμ ο άσσος της πρώτης Γουέϊν Ρούνεϊ έσπευσε να πανηγυρίσει το τρίτο του γκολ με μια γνωστή βρισιά… Τη βρισιά αυτή (το περίφημο fuck που οι Άγγλοι έχουν σαν «ψωμοτύρι» στο στόμα τους), δυστυχώς για τον Ρούνεϊ κατέγραψε η τηλεοπτική κάμερα κι η αγγλική ποδοσφαιρική Ομοσπονδία έσπευσε να τιμωρήσει τον ποδοσφαιριστή με ποινή αποκλεισμού δύο αγωνιστικών από το βρετανικό πρωτάθλημα… Της απόφασης για την τιμωρία δεν προηγήθηκαν δικολαβίστικα επιχειρήματα του τύπου «δεν ακούστηκε η βρισιά»… Αρκούσε το να διαβάσει κανείς τα χείλη του Ρούνεϊ για να καταλάβει τι εκστόμισε… Η δε ανακοίνωση της τιμωρίας δεν συνοδεύτηκε ούτε από δηλώσεις, ούτε από εφέσεις… Ο παίκτης έφταιξε, η Ομοσπονδία τον τιμώρησε, όλοι αποδέχτηκαν την απόφαση και τέλος…
ΤΟ ΤΙ γίνεται στην Ελλάδα σε ανάλογες περιπτώσεις, το γνωρίζουμε πολύ καλά… Είτε ποδοσφαιριστής πρόκειται να τιμωρηθεί, είτε περιφερειάρχης… Κι αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα σοβαρό κράτος και σε ένα μη σοβαρό… Δεν χρειάζεται βεβαίως να μπούμε σε λεπτομέρειες: ξέρουμε όλοι ποιο είναι το σοβαρό κράτος και ποιο το μη σοβαρό…
Η ΥΠΟΘΕΣΗ της τιμωρίας του περιφερειάρχη Παναγιώτη Ψωμιάδη όπως εξελίσσεται στη μικρή μας οθόνη εδώ και μια εβδομάδα αρκεί για να μας πείσει:
• Πρώτον, για το πόσο ειλικρινείς είναι ορισμένοι Έλληνες όταν στιγματίζουν την ατιμωρησία των πολιτικών…
• Δεύτερον, για το πόσο σχετική έννοια είναι ο περίφημος «σεβασμός στους νόμους» που όλοι μας επικαλούμαστε ως επιτακτική ανάγκη όταν δεν αφορά εμάς, την οικογένεια μας, τους φίλους μας και τα ινδάλματα μας…
• Τρίτον, για το πόσο ισχυρή θεωρούμε ακόμα την ψήφο μας, παρά το γεγονός ότι ισχυριζόμαστε πως δεν έχει καμιά αξία… Όταν την επικαλούμαστε ή όταν την επικαλούνται οι ενδιαφερόμενοι για να μηδενίσουν την αξία του νόμου, σημαίνει πως ξέρουμε πολύ καλά την ισχύ της…
• Τέταρτον, για το πόσο πρόθυμος είναι ο πολίτης να υπερασπιστεί το πολιτικό σύστημα που βρίζει: όταν το 6,5% του εκλογικού σώματος δηλώνει ότι θα ακολουθήσει τον Ψωμιάδη στην περίπτωση που αυτός έσπευδε να ιδρύσει κόμμα, είναι σίγουρο ότι υπερασπίζεται το απαξιωμένο πολιτικό μας σύστημα στην πλέον γραφική του έκφραση…
ΔΕΝ συνιστούν πλέον εκπλήξεις όλα αυτά… Για όσους τουλάχιστον, παρακολουθούν συστηματικά τη συμπεριφορά μας ως λαού και δεν καμαρώνουν κοιτάζοντας στον καθρέφτη τον εαυτό τους… Το έργο έχει παιχθεί πολλές φορές με τον ίδιο τρόπο.. Όσοι πολιτικοί μας διώχθηκαν ή απειλήθηκαν με διώξεις στο τέλος βγήκαν κερδισμένοι:
• Ο Ανδρέας Παπανδρέου ξανάγινε πρωθυπουργός μετά το Ειδικό Δικαστήριο…
• Ο Δημήτρης Τσοβόλας προήχθη σε πολιτικό αρχηγό μετά την καταδίκη του…
• Ο Αντώνης Σαμαράς εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ παρά τις εναντίον του καταγγελίες ότι πληρώθηκε από τον Κόκκαλη για να ρίξει την κυβέρνησή της…
Γιατί λοιπόν, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης να μην είναι ο επόμενος;
ΤΟ ΩΡΑΙΟ είναι ότι εμείς οι ίδιοι που με την ψήφο μας διαμορφώνουμε μια άλλου είδους «νομιμότητα», διατυπώνουμε παράλληλα και τον προβληματισμό μας για το ενδεχόμενο η απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος να δρομολογήσει λύσεις τύπου Μπερλουσκόνι στην πολιτική ζωή της χώρας… Ίσως επειδή δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμη ότι ένας Μπερλουσκόνι, μπορεί μεν να μην εμφανίστηκε στον πολιτικό μας βίο, αλλά ο Μπερλουσκονισμός ήδη θριαμβεύει , καθώς ανενδοίαστα επικαλείται την ψήφο του λαού για να μην λογοδοτήσει για τα ανομήματα του…
ΤΟ ΤΙ γίνεται στην Ελλάδα σε ανάλογες περιπτώσεις, το γνωρίζουμε πολύ καλά… Είτε ποδοσφαιριστής πρόκειται να τιμωρηθεί, είτε περιφερειάρχης… Κι αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα σοβαρό κράτος και σε ένα μη σοβαρό… Δεν χρειάζεται βεβαίως να μπούμε σε λεπτομέρειες: ξέρουμε όλοι ποιο είναι το σοβαρό κράτος και ποιο το μη σοβαρό…
Η ΥΠΟΘΕΣΗ της τιμωρίας του περιφερειάρχη Παναγιώτη Ψωμιάδη όπως εξελίσσεται στη μικρή μας οθόνη εδώ και μια εβδομάδα αρκεί για να μας πείσει:
• Πρώτον, για το πόσο ειλικρινείς είναι ορισμένοι Έλληνες όταν στιγματίζουν την ατιμωρησία των πολιτικών…
• Δεύτερον, για το πόσο σχετική έννοια είναι ο περίφημος «σεβασμός στους νόμους» που όλοι μας επικαλούμαστε ως επιτακτική ανάγκη όταν δεν αφορά εμάς, την οικογένεια μας, τους φίλους μας και τα ινδάλματα μας…
• Τρίτον, για το πόσο ισχυρή θεωρούμε ακόμα την ψήφο μας, παρά το γεγονός ότι ισχυριζόμαστε πως δεν έχει καμιά αξία… Όταν την επικαλούμαστε ή όταν την επικαλούνται οι ενδιαφερόμενοι για να μηδενίσουν την αξία του νόμου, σημαίνει πως ξέρουμε πολύ καλά την ισχύ της…
• Τέταρτον, για το πόσο πρόθυμος είναι ο πολίτης να υπερασπιστεί το πολιτικό σύστημα που βρίζει: όταν το 6,5% του εκλογικού σώματος δηλώνει ότι θα ακολουθήσει τον Ψωμιάδη στην περίπτωση που αυτός έσπευδε να ιδρύσει κόμμα, είναι σίγουρο ότι υπερασπίζεται το απαξιωμένο πολιτικό μας σύστημα στην πλέον γραφική του έκφραση…
ΔΕΝ συνιστούν πλέον εκπλήξεις όλα αυτά… Για όσους τουλάχιστον, παρακολουθούν συστηματικά τη συμπεριφορά μας ως λαού και δεν καμαρώνουν κοιτάζοντας στον καθρέφτη τον εαυτό τους… Το έργο έχει παιχθεί πολλές φορές με τον ίδιο τρόπο.. Όσοι πολιτικοί μας διώχθηκαν ή απειλήθηκαν με διώξεις στο τέλος βγήκαν κερδισμένοι:
• Ο Ανδρέας Παπανδρέου ξανάγινε πρωθυπουργός μετά το Ειδικό Δικαστήριο…
• Ο Δημήτρης Τσοβόλας προήχθη σε πολιτικό αρχηγό μετά την καταδίκη του…
• Ο Αντώνης Σαμαράς εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ παρά τις εναντίον του καταγγελίες ότι πληρώθηκε από τον Κόκκαλη για να ρίξει την κυβέρνησή της…
Γιατί λοιπόν, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης να μην είναι ο επόμενος;
ΤΟ ΩΡΑΙΟ είναι ότι εμείς οι ίδιοι που με την ψήφο μας διαμορφώνουμε μια άλλου είδους «νομιμότητα», διατυπώνουμε παράλληλα και τον προβληματισμό μας για το ενδεχόμενο η απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος να δρομολογήσει λύσεις τύπου Μπερλουσκόνι στην πολιτική ζωή της χώρας… Ίσως επειδή δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμη ότι ένας Μπερλουσκόνι, μπορεί μεν να μην εμφανίστηκε στον πολιτικό μας βίο, αλλά ο Μπερλουσκονισμός ήδη θριαμβεύει , καθώς ανενδοίαστα επικαλείται την ψήφο του λαού για να μην λογοδοτήσει για τα ανομήματα του…
Τρίτη 12 Απριλίου 2011
Η ΑΕΛ, η οικονομία και το ιαπωνικό θαύμα….
AΠΟ ΤΟΝ πρώτο γύρο ξέραμε ότι η πορεία της ΑΕΛ ήταν προς την Β’ Εθνική…Ελπίζαμε κάθε Κυριακή ότι θα αλλάξει ο ρους της (τρέχουσας) ιστορίας και θ’ αρχίσει η ανάκαμψη…Ο κατήφορος όμως συνεχίζονταν παρά τις αλλαγές προπονητών (τέσσερις κάθισαν στον Λαρισινό πάγκο σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα κι ένας πέμπτος ήρθε από την Αγγλία, είδε και απήλθε)…Οι μεταγραφές παικτών τον Ιανουάριο δεν άλλαξαν δραματικά την κατάσταση…Το αναπόφευκτο συνέβη…Κι όλοι τώρα, στον απολογισμό της (χαμένης) χρονιάς έχουμε ωραίες ιδέες για το πώς θα μπορούσε ν’ αποφευχθεί το μοιραίο…
ΠΙΣΩ από κάθε καταστροφική πορεία, πίσω από κάθε πανωλεθρία υπάρχει μια ιστορία από αλλεπάλληλα ΑΝ…Αν μας έδινε το πέναλτυ με τον Ολυμπιακό…Αν δεν «τρώγαμε» στο 92’ το γκολ με τον Εργοτέλη…Αν κερδίζαμε τον Ολυμπιακό Βόλου…Αν ο Πηλαδάκης έδιωχνε νωρίτερα τον Παπακώστα…Αν ο Πηλαδάκης έπαιρνε νωρίτερα τον Κωστένογλου…Αν αντί για τον Γκερεμι κρατούσε τον Κυριακίδη…Αν δεν έδιωχναν οι φίλαθλοι τον Δερμιτζάκη…Αν δεν αποβάλλονταν με τον Πανιώνιο ο Νταμπίζας…Αν… Αν… Αν…Χιλιάδες «αν» που δεν γίνεται να αλλάξουν «κατόπιν εορτής» την ιστορία…Το μόνο που γίνεται είναι να βάλουν το κεφάλι κάτω και να δουλέψουν όσοι οδήγησαν την ΑΕΛ στον πάτο, ώστε να βρεθεί ξανά στον αφρό…
«Η ΑΘΛΗΤΙΚΗ φλυαρία» βέβαια είναι ψυχοθεραπευτική…Μας δίνει τη δυνατότητα να ξεπερνάμε τα άγχη της καθημερινότητας συζητώντας με πάθος για το «τίποτα»…Εκτός από ψυχοθεραπευτική όμως, η «αθλητική φλυαρία» είναι κατά τον Ουμπέρτο Έκο και υποκατάστατο της «πολιτικής φλυαρίας»…Η οποία στην Ελλάδα διεξάγεται με τους ίδιους ακριβώς όρους…Στη θέση της δοκιμαζόμενης ΑΕΛ π.χ. αρκεί να βάλεις την αναλόγως δοκιμαζόμενη οικονομία μας και θα δεις ότι η λογική είναι ίδια…Αν κηρύσσαμε στάση πληρωμών…Αν δεν υπογράφαμε το μνημόνιο…Αν δεν φέρναμε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την τρόϊκα…Αν δεν εμπιστευόμασταν τον συγκαταβατικό Παπανδρέου…Αν, αντί να κόβουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, φορολογούσαμε τους πλουσίους…Αν η κυβέρνηση δεν υπολόγιζε το πολιτικό κόστος…Αν είχαμε οικουμενική κυβέρνηση…Αν δεν διόριζαν οι πολιτικοί…Αν δεν αγοράζαμε τα όπλα τους και τα υποβρύχια τους… Αν ζητούσαμε κούρεμα του χρέους…Αν δεν είχαμε μπει στο ευρώ…Αν ξαναγυρίζαμε στη δραχμή…Αν…Αν…Αν…Χιλιάδες «αν» που δεν γίνεται να αλλάξουν «κατόπιν εορτής» την ιστορία…
Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ της Ιαπωνίας δείχνει πόσο διαφέρουν τα ήθη από χώρα σε χώρα… Ψάχνουν στα ερείπια τους δικούς τους, αναζητούν τη χαμένη τους ζωή και δεν διατυπώνουν κανένα «αν»… Έπεσαν, το βλέπουν κι εκείνο που προέχει είναι να ξανασηκωθούν!.. Γρήγορα… Και να το δείτε που μέχρι να πεις «Σουζούκι» θα σταθούν και πάλι στα πόδια τους… Όπως στάθηκαν μετά τον βομβαρδισμό του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα, που ήταν η δική τους «τουρκοκρατία»… Δεν οχυρώθηκαν πίσω από δικαιολογίες τύπου «φταίει η τουρκοκρατία», αλλά έβαλαν το κεφάλι κάτω και δούλεψαν… Το βιβλίο του Άκιο Μορίτα, ιδρυτή της Sony με τίτλο «Made in Japan», αναλύει ακριβώς αυτό… Το λεγόμενο «Ιαπωνικό θαύμα»… Περιγράφει από τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν για να ξεπεράσουν το έλλειμμα της χώρας σε τεχνολογία (απόφοιτοι ωδείου με «μουσικό αυτί» δούλευαν μεταπολεμικά ως εργάτες στη Sony, γιατί δεν διέθεταν τα μηχανήματα ελέγχου της πιστότητας ήχου, που διέθεταν οι Ολλανδοί ανταγωνιστές της Phillips) ως την υλοποίηση της ιδέας για την ανάπτυξη τμήματος συνοικεσίων στο εσωτερικό της Sony για την «αποκατάσταση» των εργασιομανών εργαζομένων που δεν προλαβαίνουν ούτε να φλερτάρουν!...
ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, στην πολιτική, την οικονομία, τη ζωή γενικότερα δεν είναι δύσκολο να «πέσεις»… Από την ώρα που θα συμβεί αυτό όμως, δύο διέξοδοι υπάρχουν: η μία είναι να συζητάς για το πώς έπεσες κι η άλλη να προσπαθήσεις να σηκωθείς…
ΠΙΣΩ από κάθε καταστροφική πορεία, πίσω από κάθε πανωλεθρία υπάρχει μια ιστορία από αλλεπάλληλα ΑΝ…Αν μας έδινε το πέναλτυ με τον Ολυμπιακό…Αν δεν «τρώγαμε» στο 92’ το γκολ με τον Εργοτέλη…Αν κερδίζαμε τον Ολυμπιακό Βόλου…Αν ο Πηλαδάκης έδιωχνε νωρίτερα τον Παπακώστα…Αν ο Πηλαδάκης έπαιρνε νωρίτερα τον Κωστένογλου…Αν αντί για τον Γκερεμι κρατούσε τον Κυριακίδη…Αν δεν έδιωχναν οι φίλαθλοι τον Δερμιτζάκη…Αν δεν αποβάλλονταν με τον Πανιώνιο ο Νταμπίζας…Αν… Αν… Αν…Χιλιάδες «αν» που δεν γίνεται να αλλάξουν «κατόπιν εορτής» την ιστορία…Το μόνο που γίνεται είναι να βάλουν το κεφάλι κάτω και να δουλέψουν όσοι οδήγησαν την ΑΕΛ στον πάτο, ώστε να βρεθεί ξανά στον αφρό…
«Η ΑΘΛΗΤΙΚΗ φλυαρία» βέβαια είναι ψυχοθεραπευτική…Μας δίνει τη δυνατότητα να ξεπερνάμε τα άγχη της καθημερινότητας συζητώντας με πάθος για το «τίποτα»…Εκτός από ψυχοθεραπευτική όμως, η «αθλητική φλυαρία» είναι κατά τον Ουμπέρτο Έκο και υποκατάστατο της «πολιτικής φλυαρίας»…Η οποία στην Ελλάδα διεξάγεται με τους ίδιους ακριβώς όρους…Στη θέση της δοκιμαζόμενης ΑΕΛ π.χ. αρκεί να βάλεις την αναλόγως δοκιμαζόμενη οικονομία μας και θα δεις ότι η λογική είναι ίδια…Αν κηρύσσαμε στάση πληρωμών…Αν δεν υπογράφαμε το μνημόνιο…Αν δεν φέρναμε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την τρόϊκα…Αν δεν εμπιστευόμασταν τον συγκαταβατικό Παπανδρέου…Αν, αντί να κόβουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, φορολογούσαμε τους πλουσίους…Αν η κυβέρνηση δεν υπολόγιζε το πολιτικό κόστος…Αν είχαμε οικουμενική κυβέρνηση…Αν δεν διόριζαν οι πολιτικοί…Αν δεν αγοράζαμε τα όπλα τους και τα υποβρύχια τους… Αν ζητούσαμε κούρεμα του χρέους…Αν δεν είχαμε μπει στο ευρώ…Αν ξαναγυρίζαμε στη δραχμή…Αν…Αν…Αν…Χιλιάδες «αν» που δεν γίνεται να αλλάξουν «κατόπιν εορτής» την ιστορία…
Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ της Ιαπωνίας δείχνει πόσο διαφέρουν τα ήθη από χώρα σε χώρα… Ψάχνουν στα ερείπια τους δικούς τους, αναζητούν τη χαμένη τους ζωή και δεν διατυπώνουν κανένα «αν»… Έπεσαν, το βλέπουν κι εκείνο που προέχει είναι να ξανασηκωθούν!.. Γρήγορα… Και να το δείτε που μέχρι να πεις «Σουζούκι» θα σταθούν και πάλι στα πόδια τους… Όπως στάθηκαν μετά τον βομβαρδισμό του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα, που ήταν η δική τους «τουρκοκρατία»… Δεν οχυρώθηκαν πίσω από δικαιολογίες τύπου «φταίει η τουρκοκρατία», αλλά έβαλαν το κεφάλι κάτω και δούλεψαν… Το βιβλίο του Άκιο Μορίτα, ιδρυτή της Sony με τίτλο «Made in Japan», αναλύει ακριβώς αυτό… Το λεγόμενο «Ιαπωνικό θαύμα»… Περιγράφει από τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν για να ξεπεράσουν το έλλειμμα της χώρας σε τεχνολογία (απόφοιτοι ωδείου με «μουσικό αυτί» δούλευαν μεταπολεμικά ως εργάτες στη Sony, γιατί δεν διέθεταν τα μηχανήματα ελέγχου της πιστότητας ήχου, που διέθεταν οι Ολλανδοί ανταγωνιστές της Phillips) ως την υλοποίηση της ιδέας για την ανάπτυξη τμήματος συνοικεσίων στο εσωτερικό της Sony για την «αποκατάσταση» των εργασιομανών εργαζομένων που δεν προλαβαίνουν ούτε να φλερτάρουν!...
ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, στην πολιτική, την οικονομία, τη ζωή γενικότερα δεν είναι δύσκολο να «πέσεις»… Από την ώρα που θα συμβεί αυτό όμως, δύο διέξοδοι υπάρχουν: η μία είναι να συζητάς για το πώς έπεσες κι η άλλη να προσπαθήσεις να σηκωθείς…
Επιθυμίες στο παρά πέντε;
ΣΕ ΜΙΑ (προ εικοσαετίας θαρρώ) συνέντευξή του στο καλό μουσικό περιοδικό ΗΧΟΣ, ο εκ των (κατά Σαββόπουλον) «ποιητών της Θεσσαλονίκης» Ντίνος Χριστιανόπουλος περιέγραψε με πολύ γλαφυρό τρόπο την «κοινωνία της ήσσονος προσπάθειας» που μας έφθασε στα σημερινά αδιέξοδα:
- Παλιά οι άντρες ήταν πραγματικοί άντρες…Στον έρωτα αναζητούσαν τα δύσκολα…Τώρα τους αρκεί ο στοματικός έρωτας ώστε να ικανοποιηθούν χωρίς να καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια…
ΘΥΜΗΘΗΚΑ τον αφορισμό του Χριστιανόπουλου όταν διαπίστωσα ότι, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερα από τα καφέ – μπαρ που λειτουργούν στο κέντρο της Λάρισας έσπευσαν να αντικαταστήσουν τις ξύλινες καρέκλες με καναπέδες και καναπεδάκια!...Σκληρές προφανώς για τον ευαίσθητο κώλο μας οι καρέκλες θυσιάστηκαν ώστε να εξελιχθεί ο κεντρικός τομέας της πόλης σε μια απέραντη σαλοτραπεζαρία, με σόμπες εδάφους, θερμοφόρες αέρος – αέρος στο κεφάλι μας και αύριο – ποιος ξέρει – πορτατίφ, πολυελαίους ίσως και μπερζέρες…
ΤΟ ΟΛΟ σκηνικό, με γεμάτους κόσμο μέχρι και μεσ’ το καταχείμωνο καναπέδες, δεν συνάδει με την κρίση που βιώνουμε…Ούτε με την εγρήγορση στην οποία υποτίθεται ότι τελούμε για να σώσουμε τη χαμένη παρτίδα…Διατηρούμε τους ρυθμούς μας, παρά τα αγκομαχητά που μας δημιουργεί η περιγραφή της κατάστασης από τα τηλεοπτικά δελτία των ειδήσεων…Ίσως μας εμπνέει ο στίχος από το τραγουδάκι της Αρίθα Φράνκλιν «μη βγάζεις συμπεράσματα πριν λήξει ο αγώνας», αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν κάνουμε τίποτα για να μη μας βρει χαμένους το σφύριγμα της λήξης…
ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ λένε ότι μια γενιά δημιουργεί, η δεύτερη συντηρεί κι η τρίτη καταστρέφει αυτό που δημιούργησε η πρώτη και συντήρησε η δεύτερη…Πιθανότατα, έχουν δίκαιο…Με τη διαφορά ότι εμείς οι της δεύτερης και της τρίτης γενιάς, απολαμβάνουμε το τέλος που έρχεται…Το βιώνουμε με το στυλ του αριστοκράτη που διατηρεί τους αριστοκρατικούς του τρόπους και μετά την καταστροφή…Λένε ότι, στο ναυάγιο του «Τιτανικού», τα περισσότερα θύματα ήταν βρετανοί…Διότι, τζέντλεμαν καθώς παρέμειναν μέχρι τέλους, δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να πηδήσει πρώτος στις βάρκες, μέσα στον χαμό του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»…Ως κι εκείνη την έσχατη ώρα του γενικευμένου πανικού, αυτοί είχαν το στυλ να παραμερίζουν και να δίνουν προτεραιότητα στις κυρίες… «Ladies first»!...
ΛΟΓΙΚΑ πρέπει να αισθανόμαστε ιδιαίτεροι οι Λαρισαίοι που βιώνουμε την κρίση στον καναπέ, απολαμβάνοντας εσπρέσσο και προφυλάσσοντας τα μάτια μας με τα πλέον σύγχρονα μοντέλα γυαλιών της ιταλικής μόδας. Ακόμη πιο ιδιαίτεροι θα είμασταν αν την συζητούσαμε κιόλας σαν κάτι «μακριά από μας» με την απάθεια του Κουρτ Βόνεγκατ…Ο οποίος σ’ ένα από τα βιβλία του περιγράφει στις σκέψεις του καθώς προφυλάσσεται σ’ ένα καταφύγιο από τον βομβαρδισμό της Δρέσδης: «ποιος ξέρει τι δύσκολα περνούν αυτή την ώρα στην Αφρική»!...
«ΕΙΜΑΣΤΕ και εμείς αλλού;» αναρωτιέμαι…Ή, διατηρούμε την αισιοδοξία μας μέχρι να βουλιάξουμε; Ότι και να ισχύει, έχει την γοητεία του ο τρόπος μας…Θυμίζει την βουλιμία με την οποία βίωναν το τέλος τους οι δύο καρκινοπαθείς στην ταινία του Ρόμπερτ Ράϊνερ «Επιθυμίες στο παρά πέντε»…Ο Τζακ Νίκολσον κι ο Μόργκαν Φρίμαν σ’ αυτή την ταινία εκπροσωπούν δύο κόσμους αντίθετους…Μπροστά όμως στον επερχόμενο θάνατο πλούσιοι και φτωχοί δεν διστάζουν να χαρούν τον χρόνο που τους μένει … Η διαφορά είναι ότι αυτοί βάζουν μεγάλους στόχους…Να ζήσουν δηλαδή όσα δεν έζησαν…Εμείς δεν είναι τραγικό να περιμένουμε το τέλος στον καναπέ;
- Παλιά οι άντρες ήταν πραγματικοί άντρες…Στον έρωτα αναζητούσαν τα δύσκολα…Τώρα τους αρκεί ο στοματικός έρωτας ώστε να ικανοποιηθούν χωρίς να καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια…
ΘΥΜΗΘΗΚΑ τον αφορισμό του Χριστιανόπουλου όταν διαπίστωσα ότι, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερα από τα καφέ – μπαρ που λειτουργούν στο κέντρο της Λάρισας έσπευσαν να αντικαταστήσουν τις ξύλινες καρέκλες με καναπέδες και καναπεδάκια!...Σκληρές προφανώς για τον ευαίσθητο κώλο μας οι καρέκλες θυσιάστηκαν ώστε να εξελιχθεί ο κεντρικός τομέας της πόλης σε μια απέραντη σαλοτραπεζαρία, με σόμπες εδάφους, θερμοφόρες αέρος – αέρος στο κεφάλι μας και αύριο – ποιος ξέρει – πορτατίφ, πολυελαίους ίσως και μπερζέρες…
ΤΟ ΟΛΟ σκηνικό, με γεμάτους κόσμο μέχρι και μεσ’ το καταχείμωνο καναπέδες, δεν συνάδει με την κρίση που βιώνουμε…Ούτε με την εγρήγορση στην οποία υποτίθεται ότι τελούμε για να σώσουμε τη χαμένη παρτίδα…Διατηρούμε τους ρυθμούς μας, παρά τα αγκομαχητά που μας δημιουργεί η περιγραφή της κατάστασης από τα τηλεοπτικά δελτία των ειδήσεων…Ίσως μας εμπνέει ο στίχος από το τραγουδάκι της Αρίθα Φράνκλιν «μη βγάζεις συμπεράσματα πριν λήξει ο αγώνας», αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν κάνουμε τίποτα για να μη μας βρει χαμένους το σφύριγμα της λήξης…
ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ λένε ότι μια γενιά δημιουργεί, η δεύτερη συντηρεί κι η τρίτη καταστρέφει αυτό που δημιούργησε η πρώτη και συντήρησε η δεύτερη…Πιθανότατα, έχουν δίκαιο…Με τη διαφορά ότι εμείς οι της δεύτερης και της τρίτης γενιάς, απολαμβάνουμε το τέλος που έρχεται…Το βιώνουμε με το στυλ του αριστοκράτη που διατηρεί τους αριστοκρατικούς του τρόπους και μετά την καταστροφή…Λένε ότι, στο ναυάγιο του «Τιτανικού», τα περισσότερα θύματα ήταν βρετανοί…Διότι, τζέντλεμαν καθώς παρέμειναν μέχρι τέλους, δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να πηδήσει πρώτος στις βάρκες, μέσα στον χαμό του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»…Ως κι εκείνη την έσχατη ώρα του γενικευμένου πανικού, αυτοί είχαν το στυλ να παραμερίζουν και να δίνουν προτεραιότητα στις κυρίες… «Ladies first»!...
ΛΟΓΙΚΑ πρέπει να αισθανόμαστε ιδιαίτεροι οι Λαρισαίοι που βιώνουμε την κρίση στον καναπέ, απολαμβάνοντας εσπρέσσο και προφυλάσσοντας τα μάτια μας με τα πλέον σύγχρονα μοντέλα γυαλιών της ιταλικής μόδας. Ακόμη πιο ιδιαίτεροι θα είμασταν αν την συζητούσαμε κιόλας σαν κάτι «μακριά από μας» με την απάθεια του Κουρτ Βόνεγκατ…Ο οποίος σ’ ένα από τα βιβλία του περιγράφει στις σκέψεις του καθώς προφυλάσσεται σ’ ένα καταφύγιο από τον βομβαρδισμό της Δρέσδης: «ποιος ξέρει τι δύσκολα περνούν αυτή την ώρα στην Αφρική»!...
«ΕΙΜΑΣΤΕ και εμείς αλλού;» αναρωτιέμαι…Ή, διατηρούμε την αισιοδοξία μας μέχρι να βουλιάξουμε; Ότι και να ισχύει, έχει την γοητεία του ο τρόπος μας…Θυμίζει την βουλιμία με την οποία βίωναν το τέλος τους οι δύο καρκινοπαθείς στην ταινία του Ρόμπερτ Ράϊνερ «Επιθυμίες στο παρά πέντε»…Ο Τζακ Νίκολσον κι ο Μόργκαν Φρίμαν σ’ αυτή την ταινία εκπροσωπούν δύο κόσμους αντίθετους…Μπροστά όμως στον επερχόμενο θάνατο πλούσιοι και φτωχοί δεν διστάζουν να χαρούν τον χρόνο που τους μένει … Η διαφορά είναι ότι αυτοί βάζουν μεγάλους στόχους…Να ζήσουν δηλαδή όσα δεν έζησαν…Εμείς δεν είναι τραγικό να περιμένουμε το τέλος στον καναπέ;
Δευτέρα 11 Απριλίου 2011
Η γη γυρίζει… Σταματήστε την να κατέβω;
ΤΟ ΠΡΩΙ της περασμένης Πέμπτης που ξεκίνησε η απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΕ διάβασα στο protagon.gr του Σταύρου Θεοδωράκη το εξής: «Το protagon.gr αυτές τις τέσσερις ημέρες θα συνεχίσει να ανανεώνει κανονικά την ύλη του καθότι δεν είναι ειδησεογραφικό site και δεν ανήκει σε κάποιον ειδησεογραφικό οργανισμό. Το protagon.gr είναι δημιούργημα μιας μεγάλης ομάδας δημοσιογράφων, οι οποίοι είναι και οι μόνοι μέτοχοι της «Πρόταγκον ΑΕ». Δεν υπάρχει δηλαδή εργοδότης από τον οποίο διεκδικούμε κάποια αιτήματα…»
ΔΕΝ ήταν το μόνο ιντερνετικό Μέσο που ενημέρωνε την κοινή γνώμη αυτό το τετραήμερο, το protagon.gr… Υπήρχαν κι άλλα πολλά… Το protagon όμως ήταν αδιάψευστος μάρτυρας του πόσο σύνθετα έχουν γίνει τα πράγματα στον χώρο της ενημέρωσης... Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που απήργησαν με την ιδιότητα του υπαλλήλου ενός ΜΜΕ (Τέλογλου, Τσίμας, Θεοδωράκης, Γιαννακίδης κλπ) εργάστηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη ενός άλλου ανταγωνιστικού Μέσου Μαζικής Ενημέρωσης!... Τυχαίο; Δεν νομίζω…
ΑΚΡΙΒΩΣ η ίδια διπλή ιδιότητα οδήγησε τον Νίκο Χατζηνικολάου από τη μία να απεργήσει ως διευθυντής του ALTER και από την άλλη να εκδώσει την κυριακάτικη Real News την Πέμπτη, ως εργοδότης, για να αποφύγει τις συνέπειες της απεργίας των εργαζομένων στην εφημερίδα του!..Ακόμη πιο παράδοξη η διπλή ιδιότητα των εργαζομένων όχι μόνο στη Real News, αλλά και σε όλες τις κυριακάτικες εφημερίδες: υπήρξαν ταυτόχρονα και απεργοί (Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή) και απεργοσπάστες (φρόντισαν να παραδώσουν τα κείμενα τους πριν το τετραήμερο της απεργίας, ώστε να τυπωθούν νωρίτερα οι κυριακάτικες εφημερίδες)!!! Διχασμός προσωπικότητας, είπατε;
ΑΥΤΑ συμβαίνουν γιατί η συνδικαλιστική μας ηγεσία (που σε κεντρικό επίπεδο ελέγχεται κυρίως από συνταξιούχους δημοσιογράφους) αδυνατεί να κατανοήσει τη νέα πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στην αγορά της ενημέρωσης… Όπως όλες σχεδόν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε όλους τους κλάδους της οικονομίας, που πιπιλίζουν καραμέλες που ήδη έχουν σωθεί περί «κεκτημένων», «κοινωνικού κράτους» και δεν συμμαζεύεται… Ζούμε σε άλλη εποχή και δυστυχώς δεν το έχουν καταλάβει τόσο οι συνδικαλιστές, όσο κι εκείνοι που τους ακολουθούν… Χειρότερη; Χειρότερη… Αλλά, δυστυχώς, πρέπει να την αποδεχτούμε… Όχι γιατί δεν μπορούμε να την αλλάξουμε, αλλά γιατί αυτή η «χειρότερη εποχή» που ζούμε ξαφνικά δεν προέκυψε ερήμην μας, αλλά και με τη δική μας συμμετοχή… Δεν το σημειώνω «ενοχικά» αυτό, αλλά αποδεχόμενος ως απολύτως φυσιολογικό το σήμερα… Ως «σημείο των καιρών» ως «ιστορική συγκυρία», ως «εξέλιξη», που επέπτρωτο να συμβεί… Για να μην πω ότι, ήταν αναμενόμενο να συμβεί, γιατί όταν εκτοξεύεσαι χωρίς κόπο από το δέκα στο εκατό, θα έρθει η στιγμή που η ζωή θα σε προσγειώσει απότομα… Όσο απότομη ήταν κι η αναιτιολόγητη εκτόξευσή σου… «Διόρθωση» λέγεται αυτό… Βίαιη μεν, διόρθωση δε…
ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης τα νούμερα με τα πολλά μηδενικά που εισέπρατταν οι σταρ της προηγούμενης εικοσαετίας, σήμερα ακούγονται ως εξωπραγματικά… Εξωπραγματικό ήταν και το γεγονός ότι μια χώρα 10.000.000 κατοίκων (που μάλιστα ΔΕΝ διαβάζει) έτρεφε και μάλιστα πλούσια πάνω από 10.000 δημοσιογράφους… Η σημερινή θλιβερή κατάσταση δεν θα αργούσε να μας χτυπήσει την πόρτα… Και δυστυχώς, δεν την «χτύπησε» απλώς, την σμπαράλιασε!... Το όλο σύστημα του Τύπου με την κρατική επιδότηση (μέσω της κρατικής διαφήμισης) ήταν μια άτυπη ελλειμματική ΔΕΚΟ… Δεν θα μπορούσε συνεπώς, να έχει τύχη διαφορετική από την «Ολυμπιακή Αεροπορία», τον ΟΣΕ, τη ΔΕΗ, την «Αγροτική Τράπεζα»…
ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ στο χώρο του Τύπου αντιγράφουν τους συναδέλφους τους των άλλων κλάδων… Τη στιγμή που το παγόβουνο φαντάζει απειλητικό απέναντι συνεχίζουν τον ίδιο σκοπό, σαν την ορχήστρα στο σαλόνι του «Τιτανικού»… Ακόμη κι αν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι φροντίσαμε, μόνοι μας εδώ και καιρό, να αλλάξουμε τις εργασιακές μας σχέσεις γιατί νιώσαμε πρώτοι τα «σημεία των καιρών»… Ακόμη κι αν σπεύδουμε να υπονομεύσουμε την απεργία πριν καν ξεκινήσει ή αδιαφορούμε γι αυτή όσο διαρκεί…
ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ στις εργασιακές σχέσεις (στη δημοσιογραφία αλλά και οπουδήποτε αλλού) δεν οφείλονται πάντα στα μνημόνια, στην «επέλαση του κεφαλαίου» ή στην «ασυδοσία της εργοδοσίας»…Μπορεί να οφείλονται και στις αλλαγές των ηθών που για ποικίλους λόγους αλλάζουν τον ρου της ιστορίας…Αν βεβαίως, παραβλέψουμε τις συνέπειες μιας στρεβλής κατάστασης…
ΔΕΝ ήταν το μόνο ιντερνετικό Μέσο που ενημέρωνε την κοινή γνώμη αυτό το τετραήμερο, το protagon.gr… Υπήρχαν κι άλλα πολλά… Το protagon όμως ήταν αδιάψευστος μάρτυρας του πόσο σύνθετα έχουν γίνει τα πράγματα στον χώρο της ενημέρωσης... Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που απήργησαν με την ιδιότητα του υπαλλήλου ενός ΜΜΕ (Τέλογλου, Τσίμας, Θεοδωράκης, Γιαννακίδης κλπ) εργάστηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη ενός άλλου ανταγωνιστικού Μέσου Μαζικής Ενημέρωσης!... Τυχαίο; Δεν νομίζω…
ΑΚΡΙΒΩΣ η ίδια διπλή ιδιότητα οδήγησε τον Νίκο Χατζηνικολάου από τη μία να απεργήσει ως διευθυντής του ALTER και από την άλλη να εκδώσει την κυριακάτικη Real News την Πέμπτη, ως εργοδότης, για να αποφύγει τις συνέπειες της απεργίας των εργαζομένων στην εφημερίδα του!..Ακόμη πιο παράδοξη η διπλή ιδιότητα των εργαζομένων όχι μόνο στη Real News, αλλά και σε όλες τις κυριακάτικες εφημερίδες: υπήρξαν ταυτόχρονα και απεργοί (Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή) και απεργοσπάστες (φρόντισαν να παραδώσουν τα κείμενα τους πριν το τετραήμερο της απεργίας, ώστε να τυπωθούν νωρίτερα οι κυριακάτικες εφημερίδες)!!! Διχασμός προσωπικότητας, είπατε;
ΑΥΤΑ συμβαίνουν γιατί η συνδικαλιστική μας ηγεσία (που σε κεντρικό επίπεδο ελέγχεται κυρίως από συνταξιούχους δημοσιογράφους) αδυνατεί να κατανοήσει τη νέα πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στην αγορά της ενημέρωσης… Όπως όλες σχεδόν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε όλους τους κλάδους της οικονομίας, που πιπιλίζουν καραμέλες που ήδη έχουν σωθεί περί «κεκτημένων», «κοινωνικού κράτους» και δεν συμμαζεύεται… Ζούμε σε άλλη εποχή και δυστυχώς δεν το έχουν καταλάβει τόσο οι συνδικαλιστές, όσο κι εκείνοι που τους ακολουθούν… Χειρότερη; Χειρότερη… Αλλά, δυστυχώς, πρέπει να την αποδεχτούμε… Όχι γιατί δεν μπορούμε να την αλλάξουμε, αλλά γιατί αυτή η «χειρότερη εποχή» που ζούμε ξαφνικά δεν προέκυψε ερήμην μας, αλλά και με τη δική μας συμμετοχή… Δεν το σημειώνω «ενοχικά» αυτό, αλλά αποδεχόμενος ως απολύτως φυσιολογικό το σήμερα… Ως «σημείο των καιρών» ως «ιστορική συγκυρία», ως «εξέλιξη», που επέπτρωτο να συμβεί… Για να μην πω ότι, ήταν αναμενόμενο να συμβεί, γιατί όταν εκτοξεύεσαι χωρίς κόπο από το δέκα στο εκατό, θα έρθει η στιγμή που η ζωή θα σε προσγειώσει απότομα… Όσο απότομη ήταν κι η αναιτιολόγητη εκτόξευσή σου… «Διόρθωση» λέγεται αυτό… Βίαιη μεν, διόρθωση δε…
ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης τα νούμερα με τα πολλά μηδενικά που εισέπρατταν οι σταρ της προηγούμενης εικοσαετίας, σήμερα ακούγονται ως εξωπραγματικά… Εξωπραγματικό ήταν και το γεγονός ότι μια χώρα 10.000.000 κατοίκων (που μάλιστα ΔΕΝ διαβάζει) έτρεφε και μάλιστα πλούσια πάνω από 10.000 δημοσιογράφους… Η σημερινή θλιβερή κατάσταση δεν θα αργούσε να μας χτυπήσει την πόρτα… Και δυστυχώς, δεν την «χτύπησε» απλώς, την σμπαράλιασε!... Το όλο σύστημα του Τύπου με την κρατική επιδότηση (μέσω της κρατικής διαφήμισης) ήταν μια άτυπη ελλειμματική ΔΕΚΟ… Δεν θα μπορούσε συνεπώς, να έχει τύχη διαφορετική από την «Ολυμπιακή Αεροπορία», τον ΟΣΕ, τη ΔΕΗ, την «Αγροτική Τράπεζα»…
ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ στο χώρο του Τύπου αντιγράφουν τους συναδέλφους τους των άλλων κλάδων… Τη στιγμή που το παγόβουνο φαντάζει απειλητικό απέναντι συνεχίζουν τον ίδιο σκοπό, σαν την ορχήστρα στο σαλόνι του «Τιτανικού»… Ακόμη κι αν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι φροντίσαμε, μόνοι μας εδώ και καιρό, να αλλάξουμε τις εργασιακές μας σχέσεις γιατί νιώσαμε πρώτοι τα «σημεία των καιρών»… Ακόμη κι αν σπεύδουμε να υπονομεύσουμε την απεργία πριν καν ξεκινήσει ή αδιαφορούμε γι αυτή όσο διαρκεί…
ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ στις εργασιακές σχέσεις (στη δημοσιογραφία αλλά και οπουδήποτε αλλού) δεν οφείλονται πάντα στα μνημόνια, στην «επέλαση του κεφαλαίου» ή στην «ασυδοσία της εργοδοσίας»…Μπορεί να οφείλονται και στις αλλαγές των ηθών που για ποικίλους λόγους αλλάζουν τον ρου της ιστορίας…Αν βεβαίως, παραβλέψουμε τις συνέπειες μιας στρεβλής κατάστασης…
Δευτέρα 4 Απριλίου 2011
Υπήρχε και φιλότιμο;
Η ΤΑΙΝΙΑ «Υπάρχει και φιλότιμο» γυρίστηκε το 1965… Για να αποδώσει τόσο πιστά το προφίλ του Έλληνα πολιτικού, ο Αλέκος Σακελλάριος που έγραψε το σενάριο, μελέτησε προφανώς τη συμπεριφορά του επί πολλά χρόνια… Η επιτυχία της ταινίας τη χρονιά που προβλήθηκε ήταν τεράστια, ουδείς δε διανοήθηκε να μιλήσει για λοιδορία του πολιτικού μας κόσμου… Όλοι ήξεραν πως λειτουργούσε το πολιτικό σύστημα στην ψωροκώσταινα: κομματάρχες, υποσχέσεις, ρουσφέτια, αφελείς ψηφοφόροι και μούντζες κατόπιν εορτής…
ΑΠΟ ΤΟ 1965 μέχρι σήμερα, πέρασαν 46 ολόκληρα χρόνια… Η ταινία με τον αξέχαστο Λάμπρο Κωνσταντάρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο προβάλλεται στην τηλεόραση (ιδίως από το 1990 που ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση) συνεχώς: μόνο το 2010 προβλήθηκε πάνω από 15 φορές!.. Παρ’ ότι πολυπαιγμένη (την έχουμε σχεδόν όλοι μάθει απ’ έξω) η ταινία εξακολουθεί να κρατάει καθηλωμένη την ελληνική οικογένεια στο καθιστικό… Είναι τόσο «φρέσκια» που ουδείς την βαριέται… Και βεβαίως, διαρκώς επίκαιρη: η σε βαθμό αφέλειας καλοπιστία με την οποία προσεγγίζει ο Έλληνας τον πολιτικό όταν του υπόσχεται υφίσταται και στις μέρες μας, ακόμη κι αν στο πίσω μέρος του μυαλού του ξέρει ότι μπορεί και να τον «δουλεύει»… Η παπαρολογία των πολιτικών και τα μεγάλα λόγια εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό τον πολιτικό λόγο… Όσο για τις κατόπιν εορτής «μούντζες» συνεχίζονται όπως τότε και από πολιτικούς (ως δήθεν «αυτοκριτική» μετά από ήττες) και από ψηφοφόρους που πίστεψαν στον έναν ή στον άλλον…
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ μετά από όλα αυτά, τι το καινούριο ανακάλυψαν ξαφνικά όσοι βρίζουν από το πρωί ως το βράδυ τους πολιτικούς μας για το «κατάντημα» της χώρας; Αναρωτιέμαι επίσης, πόθεν τεκμαίρουν κάποιοι ότι το δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι «βιώνουμε τη χειρότερη περίοδο της ιστορίας μας, ορφανοί από καλούς πολιτικούς»… Μα, η ταινία του Κωνσταντάρα συνιστά αδιάψευστη μαρτυρία για το ότι ο Έλληνας πολιτικός με μικρές αποκλίσεις είναι ο ίδιος κι απαράλλαχτος, είτε αναφερόμαστε στη σημερινή εποχή, είτε στην εποχή που πιστεύαμε ότι υπήρχαν πολύ καλύτεροι εκπρόσωποι του είδους… Το χειρότερο είναι ότι, αυτούς που σήμερα αφορίζουμε ή γιαουρτώνουμε τους εμπιστευόμαστε δεκαετίες ολόκληρες: από το 1946 ο Κων. Μητσοτάκης εκλέγεται βουλευτής («χρεώνεται» δηλαδή τα χαρακτηριστικά της περιόδου στην οποία αναφέρεται η ταινία του Σακελλάριου)…Από το 1958 εκλέγεται ο Γιάννης Κεφαλογιάννης που μέχρι πρόσφατα ήταν σύμβουλος του Κώστα Καραμανλή…Από το 1961 ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης…Από το 1974 ο Απόστολος Κακλαμάνης…Από το 1981 ο Θόδωρος Πάγκαλος…
ΟΣΟΙ λοιπόν σήμερα, συμπεραίνουν ότι «μας κορόιδεψαν οι πολιτικοί ολ’ αυτά τα χρόνια», ας σπεύσουν να θυμηθούν ότι μόνο τον Πάγκαλο (που σήμερα γιαουρτώνουν) τον τίμησαν με την ψήφο τους σε έντεκα συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, επί τριάντα δηλαδή ολόκληρα χρόνια! Τον Γιώργο Παπανδρέου σε ένδεκα επίσης εκλογικές αναμετρήσεις, σε εννέα τον Κώστα Καραμανλή, δέκα συνολικά τον Αντώνη Σαμαρά και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη σε καμιά τριανταριά!. Άλλες τόσες τον Κεφαλογιάννη και τον Βαρβιτσιώτη! Μάλιστα στους τρεις τελευταίους αναγνωρίζουν τόσο καλά πολιτικά …γονίδια που συνεχίζουν να τους τιμούν στα πρόσωπα των παιδιών τους! Της Ντόρας, του Κυριάκου, της Όλγας και του Μιλτιάδη…
ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ λοιπόν, ότι όλοι αυτοί έκρυβαν τόσο καλά τον «απατεώνα» μέσα τους, που δεν τους καταλάβαμε δεκαετίες ολόκληρες; Μη μου πείτε ότι καταλάβαμε ολ’ αυτά τα χρόνια ότι δεν άξιζε να εκλεγεί βουλευτής μόνον ο Κωστής Στεφανόπουλος και τον ρίξαμε στα «αζήτητα» πριν τον ανασύρουν οι φαύλοι πολιτικοί μας και τον κάνουν πρόεδρο της Δημοκρατίας! Αλήθεια, ο δημοφιλέστερος πρόεδρος Δημοκρατίας που θαυμάσαμε επί δέκα χρόνια θα είχε καμιά τύχη αν η εκλογή προέδρου γινόταν απευθείας από τον λαό; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αν και δεν είναι δύσκολο να το υποθέσουμε…Το ίδιο συνέβη και με πολλούς άλλους πολιτικούς: τον Στέφανο Μάνο που έλεγε πάντα αυτά που μας έκρυβαν οι άλλοι δεν τον «τιμωρήσαμε» επειδή τα έλεγε τότε που δεν θέλαμε να τ’ ακούμε; Τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο; Τον δημοσιογράφο Γιάννη Μαρίνο με τι κοσμητικά επίθετα τον στολίζαμε όταν έλεγε ότι πρέπει να φορολογούνται οι αγρότες;
ΔΕΝ φταίνε δυστυχώς, μόνον οι πολιτικοί σ’ αυτόν τον τόπο…Οι πολιτικοί αξιολογούνται από εμάς…Και αυτοί που καταγγέλλουμε σήμερα έχουν αξιολογηθεί θετικά από εμάς δεκάδες φορές!...Αν όντως είναι σκάρτοι, είμαστε κι εμείς που τους επιλέξαμε…Το πώς επιλέγουμε ως λαός, το ξέρουμε επίσης…Για να το θυμηθούμε, ας ανατρέξουμε στο σημερινό μας ανάθεμα: λοιδορούμε αυτούς που προσπαθούν έστω και με λάθος τρόπο να συμμαζέψουν την «ξεχειλωμένη» οικονομία μας και δοξάζουμε εκείνους που μας έφθασαν εδώ! Αν μας λείπουν οι «μεγάλοι ηγέτες» τύπου Ανδρέα που μας έφθασαν ως εδώ, τότε καλύτερα με τους σημερινούς «μικρούς» που αποπειρώνται να διαχειρισθούν το χάος που κληρονόμησαν!...
ΑΠΟ ΤΟ 1965 μέχρι σήμερα, πέρασαν 46 ολόκληρα χρόνια… Η ταινία με τον αξέχαστο Λάμπρο Κωνσταντάρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο προβάλλεται στην τηλεόραση (ιδίως από το 1990 που ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση) συνεχώς: μόνο το 2010 προβλήθηκε πάνω από 15 φορές!.. Παρ’ ότι πολυπαιγμένη (την έχουμε σχεδόν όλοι μάθει απ’ έξω) η ταινία εξακολουθεί να κρατάει καθηλωμένη την ελληνική οικογένεια στο καθιστικό… Είναι τόσο «φρέσκια» που ουδείς την βαριέται… Και βεβαίως, διαρκώς επίκαιρη: η σε βαθμό αφέλειας καλοπιστία με την οποία προσεγγίζει ο Έλληνας τον πολιτικό όταν του υπόσχεται υφίσταται και στις μέρες μας, ακόμη κι αν στο πίσω μέρος του μυαλού του ξέρει ότι μπορεί και να τον «δουλεύει»… Η παπαρολογία των πολιτικών και τα μεγάλα λόγια εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό τον πολιτικό λόγο… Όσο για τις κατόπιν εορτής «μούντζες» συνεχίζονται όπως τότε και από πολιτικούς (ως δήθεν «αυτοκριτική» μετά από ήττες) και από ψηφοφόρους που πίστεψαν στον έναν ή στον άλλον…
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ μετά από όλα αυτά, τι το καινούριο ανακάλυψαν ξαφνικά όσοι βρίζουν από το πρωί ως το βράδυ τους πολιτικούς μας για το «κατάντημα» της χώρας; Αναρωτιέμαι επίσης, πόθεν τεκμαίρουν κάποιοι ότι το δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι «βιώνουμε τη χειρότερη περίοδο της ιστορίας μας, ορφανοί από καλούς πολιτικούς»… Μα, η ταινία του Κωνσταντάρα συνιστά αδιάψευστη μαρτυρία για το ότι ο Έλληνας πολιτικός με μικρές αποκλίσεις είναι ο ίδιος κι απαράλλαχτος, είτε αναφερόμαστε στη σημερινή εποχή, είτε στην εποχή που πιστεύαμε ότι υπήρχαν πολύ καλύτεροι εκπρόσωποι του είδους… Το χειρότερο είναι ότι, αυτούς που σήμερα αφορίζουμε ή γιαουρτώνουμε τους εμπιστευόμαστε δεκαετίες ολόκληρες: από το 1946 ο Κων. Μητσοτάκης εκλέγεται βουλευτής («χρεώνεται» δηλαδή τα χαρακτηριστικά της περιόδου στην οποία αναφέρεται η ταινία του Σακελλάριου)…Από το 1958 εκλέγεται ο Γιάννης Κεφαλογιάννης που μέχρι πρόσφατα ήταν σύμβουλος του Κώστα Καραμανλή…Από το 1961 ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης…Από το 1974 ο Απόστολος Κακλαμάνης…Από το 1981 ο Θόδωρος Πάγκαλος…
ΟΣΟΙ λοιπόν σήμερα, συμπεραίνουν ότι «μας κορόιδεψαν οι πολιτικοί ολ’ αυτά τα χρόνια», ας σπεύσουν να θυμηθούν ότι μόνο τον Πάγκαλο (που σήμερα γιαουρτώνουν) τον τίμησαν με την ψήφο τους σε έντεκα συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, επί τριάντα δηλαδή ολόκληρα χρόνια! Τον Γιώργο Παπανδρέου σε ένδεκα επίσης εκλογικές αναμετρήσεις, σε εννέα τον Κώστα Καραμανλή, δέκα συνολικά τον Αντώνη Σαμαρά και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη σε καμιά τριανταριά!. Άλλες τόσες τον Κεφαλογιάννη και τον Βαρβιτσιώτη! Μάλιστα στους τρεις τελευταίους αναγνωρίζουν τόσο καλά πολιτικά …γονίδια που συνεχίζουν να τους τιμούν στα πρόσωπα των παιδιών τους! Της Ντόρας, του Κυριάκου, της Όλγας και του Μιλτιάδη…
ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ λοιπόν, ότι όλοι αυτοί έκρυβαν τόσο καλά τον «απατεώνα» μέσα τους, που δεν τους καταλάβαμε δεκαετίες ολόκληρες; Μη μου πείτε ότι καταλάβαμε ολ’ αυτά τα χρόνια ότι δεν άξιζε να εκλεγεί βουλευτής μόνον ο Κωστής Στεφανόπουλος και τον ρίξαμε στα «αζήτητα» πριν τον ανασύρουν οι φαύλοι πολιτικοί μας και τον κάνουν πρόεδρο της Δημοκρατίας! Αλήθεια, ο δημοφιλέστερος πρόεδρος Δημοκρατίας που θαυμάσαμε επί δέκα χρόνια θα είχε καμιά τύχη αν η εκλογή προέδρου γινόταν απευθείας από τον λαό; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αν και δεν είναι δύσκολο να το υποθέσουμε…Το ίδιο συνέβη και με πολλούς άλλους πολιτικούς: τον Στέφανο Μάνο που έλεγε πάντα αυτά που μας έκρυβαν οι άλλοι δεν τον «τιμωρήσαμε» επειδή τα έλεγε τότε που δεν θέλαμε να τ’ ακούμε; Τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο; Τον δημοσιογράφο Γιάννη Μαρίνο με τι κοσμητικά επίθετα τον στολίζαμε όταν έλεγε ότι πρέπει να φορολογούνται οι αγρότες;
ΔΕΝ φταίνε δυστυχώς, μόνον οι πολιτικοί σ’ αυτόν τον τόπο…Οι πολιτικοί αξιολογούνται από εμάς…Και αυτοί που καταγγέλλουμε σήμερα έχουν αξιολογηθεί θετικά από εμάς δεκάδες φορές!...Αν όντως είναι σκάρτοι, είμαστε κι εμείς που τους επιλέξαμε…Το πώς επιλέγουμε ως λαός, το ξέρουμε επίσης…Για να το θυμηθούμε, ας ανατρέξουμε στο σημερινό μας ανάθεμα: λοιδορούμε αυτούς που προσπαθούν έστω και με λάθος τρόπο να συμμαζέψουν την «ξεχειλωμένη» οικονομία μας και δοξάζουμε εκείνους που μας έφθασαν εδώ! Αν μας λείπουν οι «μεγάλοι ηγέτες» τύπου Ανδρέα που μας έφθασαν ως εδώ, τότε καλύτερα με τους σημερινούς «μικρούς» που αποπειρώνται να διαχειρισθούν το χάος που κληρονόμησαν!...
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011
Προσδοκώντας ένα άμεσο happy end…
ΤΟ ΚΛΙΜΑ πριν το ανοιξιάτικο τριήμερο της εθνικής επετείου ήταν βαρύ: η αγωνία για τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής ήταν έκδηλη σε όλους, αφού η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία είχε σπεύσει να διασκεδάσει την αγωνία μας για τα καιρικά φαινόμενα του τριημέρου… Στο εξοχικό λοιπόν, με την τηλεόραση σταντ μπάι για να μεταδώσει τα μαντάτα από τις Βρυξέλλες… Υπάρχει μέλλον άραγε για τη χώρα ή η σκορδαλιά που φάγαμε θα είναι η τελευταία μας;
ΕΙΝΑΙ μάλλον δύσκολο να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα της ελληνικής κοινωνίας εν αναμονή των εξελίξεων στις Βρυξέλλες… Καθένας και μια φαντασίωση… Άλλος για να δικαιωθεί που προέβλεψε το τέλος… Άλλος για να πάρει κουράγιο… Άλλος για να επιβεβαιωθεί που ποτέ δεν πίστεψε στην Ενωμένη Ευρώπη… Κι άλλος για να αποδείξει τη θεωρία που ύφαινε για το μη τυχαίο της σύμπτωσης του «στριμώγματος» της Ελλάδας, στην επέτειο της εθνικής της παλιγγενεσίας…
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν πέφτω τόσο έξω, αλλά έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι Έλληνες έχουμε πειστεί ότι δεν περνάει από το χέρι μας η αναστροφή της κατάστασης… Είμαστε σχεδόν πεισμένοι ότι εμείς ό,τι ήταν να κάνουμε, εκόντες –ακόντες το κάναμε και δεν μένει τίποτα άλλο πλέον από το να πάψουν να είναι άδικοι μαζί μας οι Ευρωπαίοι… Βιαζόμαστε να τελειώσει το «μαρτύριο» και προσβλέπουμε σε ένα σωρό χάπι έντς: από την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους, μέχρι την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου κι από την εξεύρεση χουβαρδάδων δανειστών μέχρι την εξ ύψους βοήθεια για τον μηδενισμό των ελλειμμάτων… Δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει ότι αξιολογούμαστε συνεχώς και θα αξιολογούμαστε για χρόνια… Δεν έχουμε ακόμη χωνέψει ότι δεν έχει τελειώσει η «εγχείρηση» και ότι έχουμε δρόμο μέχρι να μπούμε στο στάδιο της αποθεραπείας…
ΑΦΕΛΩΣ θεωρούν κάποιοι πως επειδή έδωσαν το χρυσό τους «επίδομα» υπέρ πατρίδος, δικαιούνται να συνεχίσουν ήσυχοι τη ζωή τους… Ατυχώς, θεωρούμε οι υπόλοιποι ότι το «στράγγισμα» του συνταξιούχου αρκεί για να τιθασεύσει το θηρίο που εκθρέψαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια… Με ευχές για ανάπτυξη και εκτοξεύσεις γιαουρτιών δεν βάφονται αυγά… Ο ιδιωτικός τομέας καταρρέει καθημερινά… Θυσιάζεται στον βωμό του πελατειακού συστήματος που αρνείται ακόμα και τώρα να δυσαρεστήσει τον κορμό της εκλογικής του πελατείας… Πως θα έρθει η ανάπτυξη και από ποιόν; Από αυτούς που καλούνται με μια νέα (κάθε φορά) έκτακτη εισφορά να συνεισφέρουν υπέρ της ασφάλειας όσων έχουν εξασφαλίσει τη μονιμότητα;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ομελέτα δεν γίνεται χωρίς να σπάσεις αυγά… Αλλά ακόμη κι αν αποφασίσεις να σπάσεις αυγά χρειάζεται να το κάνεις με αποφασιστικότητα… Στη μαγειρική ο χρόνος παίζει σημαντικό ρόλο… Δεν μπορεί να αφήνεις το λάδι να καίγεται σκεπτόμενος πως θα σπάσεις τα αυγά!.. Το ίδιο και στην πολιτική: όταν πρέπει υπό την πίεση του χρέους να λάβεις μέτρα δεν έχεις πολλά περιθώρια να το συζητήσεις… Πόσο μάλλον, που τα περισσότερα από αυτά που ακόμη συζητάμε αν θα πρέπει να γίνουν, έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες!...
ΑΝ η κυβέρνηση καθυστερήσει κι άλλο η κόπωση που ήδη είναι ορατή στην ελληνική κοινωνία θα πάρει εκρηκτικές διαστάσεις… Όχι γιατί θέλει εδώ και τώρα κι άλλα μέτρα, αλλά γιατί βιάζεται να δει χάπι έντ… Βιάζεται να ελπίσει ότι θα τελειώσει το μαρτύριο… Ας της δοθεί τουλάχιστον η ελπίδα ότι τα σκληρότερα μέτρα θα δώσουν γρηγορότερα διέξοδο… Γιατί είναι χειρότερο να ακούσει αύριο ότι επειδή η κυβέρνηση υπήρξε λιγότερο τολμηρή από ό,τι ήθελε ή από ό,τι θα έπρεπε, θα χρειαστούν μερικές ακόμα δεκαετίες θυσιών…
ΕΙΝΑΙ μάλλον δύσκολο να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα της ελληνικής κοινωνίας εν αναμονή των εξελίξεων στις Βρυξέλλες… Καθένας και μια φαντασίωση… Άλλος για να δικαιωθεί που προέβλεψε το τέλος… Άλλος για να πάρει κουράγιο… Άλλος για να επιβεβαιωθεί που ποτέ δεν πίστεψε στην Ενωμένη Ευρώπη… Κι άλλος για να αποδείξει τη θεωρία που ύφαινε για το μη τυχαίο της σύμπτωσης του «στριμώγματος» της Ελλάδας, στην επέτειο της εθνικής της παλιγγενεσίας…
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν πέφτω τόσο έξω, αλλά έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι Έλληνες έχουμε πειστεί ότι δεν περνάει από το χέρι μας η αναστροφή της κατάστασης… Είμαστε σχεδόν πεισμένοι ότι εμείς ό,τι ήταν να κάνουμε, εκόντες –ακόντες το κάναμε και δεν μένει τίποτα άλλο πλέον από το να πάψουν να είναι άδικοι μαζί μας οι Ευρωπαίοι… Βιαζόμαστε να τελειώσει το «μαρτύριο» και προσβλέπουμε σε ένα σωρό χάπι έντς: από την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους, μέχρι την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου κι από την εξεύρεση χουβαρδάδων δανειστών μέχρι την εξ ύψους βοήθεια για τον μηδενισμό των ελλειμμάτων… Δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει ότι αξιολογούμαστε συνεχώς και θα αξιολογούμαστε για χρόνια… Δεν έχουμε ακόμη χωνέψει ότι δεν έχει τελειώσει η «εγχείρηση» και ότι έχουμε δρόμο μέχρι να μπούμε στο στάδιο της αποθεραπείας…
ΑΦΕΛΩΣ θεωρούν κάποιοι πως επειδή έδωσαν το χρυσό τους «επίδομα» υπέρ πατρίδος, δικαιούνται να συνεχίσουν ήσυχοι τη ζωή τους… Ατυχώς, θεωρούμε οι υπόλοιποι ότι το «στράγγισμα» του συνταξιούχου αρκεί για να τιθασεύσει το θηρίο που εκθρέψαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια… Με ευχές για ανάπτυξη και εκτοξεύσεις γιαουρτιών δεν βάφονται αυγά… Ο ιδιωτικός τομέας καταρρέει καθημερινά… Θυσιάζεται στον βωμό του πελατειακού συστήματος που αρνείται ακόμα και τώρα να δυσαρεστήσει τον κορμό της εκλογικής του πελατείας… Πως θα έρθει η ανάπτυξη και από ποιόν; Από αυτούς που καλούνται με μια νέα (κάθε φορά) έκτακτη εισφορά να συνεισφέρουν υπέρ της ασφάλειας όσων έχουν εξασφαλίσει τη μονιμότητα;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ομελέτα δεν γίνεται χωρίς να σπάσεις αυγά… Αλλά ακόμη κι αν αποφασίσεις να σπάσεις αυγά χρειάζεται να το κάνεις με αποφασιστικότητα… Στη μαγειρική ο χρόνος παίζει σημαντικό ρόλο… Δεν μπορεί να αφήνεις το λάδι να καίγεται σκεπτόμενος πως θα σπάσεις τα αυγά!.. Το ίδιο και στην πολιτική: όταν πρέπει υπό την πίεση του χρέους να λάβεις μέτρα δεν έχεις πολλά περιθώρια να το συζητήσεις… Πόσο μάλλον, που τα περισσότερα από αυτά που ακόμη συζητάμε αν θα πρέπει να γίνουν, έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες!...
ΑΝ η κυβέρνηση καθυστερήσει κι άλλο η κόπωση που ήδη είναι ορατή στην ελληνική κοινωνία θα πάρει εκρηκτικές διαστάσεις… Όχι γιατί θέλει εδώ και τώρα κι άλλα μέτρα, αλλά γιατί βιάζεται να δει χάπι έντ… Βιάζεται να ελπίσει ότι θα τελειώσει το μαρτύριο… Ας της δοθεί τουλάχιστον η ελπίδα ότι τα σκληρότερα μέτρα θα δώσουν γρηγορότερα διέξοδο… Γιατί είναι χειρότερο να ακούσει αύριο ότι επειδή η κυβέρνηση υπήρξε λιγότερο τολμηρή από ό,τι ήθελε ή από ό,τι θα έπρεπε, θα χρειαστούν μερικές ακόμα δεκαετίες θυσιών…
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011
Κάποιον… Λιάσκο έχει η φάβα…
ΤΟ ΟΝΟΜΑ του είναι Λιάσκος… Αναστάσιος Λιάσκος… Πρώην βουλευτής Ευβοίας της Ν.Δ. και για λίγο υφυπουργός Τουρισμού στην κυβέρνηση του μικρού Καραμανλή… Είναι ο πρωταγωνιστής του «επεισοδίου» μεταξύ Ν.Δ. και ΛΑΟΣ που απασχόλησε το πολιτικό ρεπορτάζ την περασμένη Παρασκευή… Σύμφωνα με το ρεπορτάζ ο κ. Λιάσκος προσχώρησε αρχικά στον ΛΑΟΣ αλλά αργότερα «πιέστηκε» ή «πείστηκε» (ένας αναγραμματισμός αρκεί για να αποδώσει όλα τα «σενάρια» της διαδικασίας υπαναχώρησης) από τη «Νέα Δημοκρατία» να επιστρέψει στις αγκάλες της… Απαξιωτική η ανακοίνωση του ΛΑΟΣ για το «πήγαινε – έλα» του… Απαξιωτικός κι ο τρόπος με τον οποίο ο Τύπος σχολίασε την είδηση… Ωστόσο, η απορία για μας τους υπόλοιπους είναι νομίζω εύλογη: τόσο μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο είναι ο εν λόγω Λιάσκος για να σφάζονται δύο κόμματα στην ποδιά του;
ΑΝΑΖΗΤΗΣΑ τα «παράσημα» του στο internet: γεννήθηκε το 1957. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήταν υποψήφιος δήμαρχος Ν. Λιοσίων με τη στήριξη της Ν.Δ. το 1986 (στην ιστοσελίδα του αναφέρεται ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο δήμο Ν. Λιοσίων) σε ηλικία 29 ετών. Το 1989 η Ν.Δ. τον διόρισε νομάρχη Σερρών, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία (1993). Το 2000, εξελέγη βουλευτής στην Εύβοια και επανεξελέγη το 2004 και το 2007, ενώ από το 2009 κατέχει τον τιμητικό τίτλο του τέως βουλευτή!
ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ: στα 29 του, υποψήφιος στον δήμο Ν. Λιοσίων… Στα 32 του νομάρχης Σερρών. Στα 43 του βουλευτής Ευβοίας… Δεν ξέρω αν πρόλαβε να κολλήσει κανένα ένσημο δουλεύοντας, (ώστε να μπορεί να γνωρίζει επακριβώς τι είναι πχ «ασφαλιστικό» στις διάφορες συζητήσεις στη Βουλή), αλλά προφανώς κι ο κ. Λιάσκος, όπως δεκάδες ακόμη βουλευτές όλων των κομμάτων της Βουλής, δεν είναι προορισμένος για την πεζή καθημερινότητα… Είναι ταγμένος να προσφέρει στον τόπο από κάθε επίζηλη θέση, οπουδήποτε ανά την Ελλάδα: του δημάρχου Λιοσίων, του Νομάρχη Σερρών, του βουλευτή Ευβοίας… Και για να έχει τη δυνατότητα αυτή, του χρειάζεται ένα κόμμα, στους διαδρόμους του οποίου θα δίνει τις μάχες για την επόμενη καρέκλα, κάθε φορά που η πατρίδα τού στερεί τη δυνατότητα να προσφέρει…
ΕΝΤΑΞΕΙ λοιπόν… Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος που το κάνει αυτό… Είναι όμως ο πρώτος που βλέπει δύο κόμματα να τον διεκδικούν την ώρα που και ο ίδιος είναι «στα κάτω του» και που όλοι συμφωνούν ότι το πολιτικό μας σύστημα «πνέει τα λοίσθια»!... Αναρωτιέσαι: ούτε καν το ένστικτο της επιβίωσης δεν λειτουργεί πλέον στους πολιτικούς μας φορείς; Αν «τσακώνονται» για το ποιος θα έχει τον παντελώς άγνωστο Λιάσκο, ποιας μορφής αντιπαράθεση θα άρμοζε στη διεκδίκηση ενός σημαντικότερου στελέχους; Κι εν πάση περιπτώσει, πόσο δυνατότερο αισθάνεται ένα κόμμα με έναν Λιάσκο στη μηχανή του;
ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ πράγματα, την ώρα που ο κόσμος γιαουρτώνει τους πολιτικούς… Όσο ακατανόητο είναι το ότι συζητούν σοβαρά στη Βουλή για τη μείωση των επιχορηγήσεων στα κόμματα, την ώρα που ο συνταξιούχος δεν ξέρει αν θα πάρει τη σύνταξη του και τα νοσοκομεία σου ζητάνε να φέρεις το θερμόμετρο από το σπίτι σου για να σου πουν πόσο πυρετό έχεις…
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ μας σύστημα δυστυχώς αρνείται να δει το δάσος και ξοδεύει όση φαιά ουσία έχουν οι εκπρόσωποι του για να ασχοληθούν με το δέντρο… Το κακό είναι ότι θα δικαιωθεί και γι αυτή του την επιλογή… Γιατί, οι οργισμένοι κατά τα άλλα πολίτες, θα σπεύσουν στις κάλπες όταν έρθουν οι επόμενες εκλογές για να διαλέξουν τον κατά τη γνώμη τους «καλύτερο Λιάσκο»… Δεν μπορώ να εξηγήσω «γιατί», αλλά ενώ τα ψηφοδέλτια των κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο μας έχουν και «μη Λιάσκους» στις συνθέσεις τους (άτομα δηλαδή, με επαγγελματική καταξίωση, με κύρος, απόψεις, φρέσκες ιδέες και διάθεση για προσφορά) εμείς επιλέγουμε τους Λιάσκους, με αποτέλεσμα κι όσοι εκ των υπολοίπων θέλουν να πετύχουν, να αναγκάζονται να γίνουν Λιάσκοι για να τύχουν της επιβράβευσης του κοινού… Προφανώς, πρόκειται για την ίδια διαδικασία επιλογής που χαρακτηρίζει με τα κολακευτικότερα λόγια τη μουσική του Χατζηδάκι, αλλά καταγράφει περισσότερες πωλήσεις δίσκων που φέρουν την υπογραφή του Λευτέρη Πανταζή!...
ΑΝΑΖΗΤΗΣΑ τα «παράσημα» του στο internet: γεννήθηκε το 1957. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήταν υποψήφιος δήμαρχος Ν. Λιοσίων με τη στήριξη της Ν.Δ. το 1986 (στην ιστοσελίδα του αναφέρεται ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο δήμο Ν. Λιοσίων) σε ηλικία 29 ετών. Το 1989 η Ν.Δ. τον διόρισε νομάρχη Σερρών, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία (1993). Το 2000, εξελέγη βουλευτής στην Εύβοια και επανεξελέγη το 2004 και το 2007, ενώ από το 2009 κατέχει τον τιμητικό τίτλο του τέως βουλευτή!
ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ: στα 29 του, υποψήφιος στον δήμο Ν. Λιοσίων… Στα 32 του νομάρχης Σερρών. Στα 43 του βουλευτής Ευβοίας… Δεν ξέρω αν πρόλαβε να κολλήσει κανένα ένσημο δουλεύοντας, (ώστε να μπορεί να γνωρίζει επακριβώς τι είναι πχ «ασφαλιστικό» στις διάφορες συζητήσεις στη Βουλή), αλλά προφανώς κι ο κ. Λιάσκος, όπως δεκάδες ακόμη βουλευτές όλων των κομμάτων της Βουλής, δεν είναι προορισμένος για την πεζή καθημερινότητα… Είναι ταγμένος να προσφέρει στον τόπο από κάθε επίζηλη θέση, οπουδήποτε ανά την Ελλάδα: του δημάρχου Λιοσίων, του Νομάρχη Σερρών, του βουλευτή Ευβοίας… Και για να έχει τη δυνατότητα αυτή, του χρειάζεται ένα κόμμα, στους διαδρόμους του οποίου θα δίνει τις μάχες για την επόμενη καρέκλα, κάθε φορά που η πατρίδα τού στερεί τη δυνατότητα να προσφέρει…
ΕΝΤΑΞΕΙ λοιπόν… Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος που το κάνει αυτό… Είναι όμως ο πρώτος που βλέπει δύο κόμματα να τον διεκδικούν την ώρα που και ο ίδιος είναι «στα κάτω του» και που όλοι συμφωνούν ότι το πολιτικό μας σύστημα «πνέει τα λοίσθια»!... Αναρωτιέσαι: ούτε καν το ένστικτο της επιβίωσης δεν λειτουργεί πλέον στους πολιτικούς μας φορείς; Αν «τσακώνονται» για το ποιος θα έχει τον παντελώς άγνωστο Λιάσκο, ποιας μορφής αντιπαράθεση θα άρμοζε στη διεκδίκηση ενός σημαντικότερου στελέχους; Κι εν πάση περιπτώσει, πόσο δυνατότερο αισθάνεται ένα κόμμα με έναν Λιάσκο στη μηχανή του;
ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ πράγματα, την ώρα που ο κόσμος γιαουρτώνει τους πολιτικούς… Όσο ακατανόητο είναι το ότι συζητούν σοβαρά στη Βουλή για τη μείωση των επιχορηγήσεων στα κόμματα, την ώρα που ο συνταξιούχος δεν ξέρει αν θα πάρει τη σύνταξη του και τα νοσοκομεία σου ζητάνε να φέρεις το θερμόμετρο από το σπίτι σου για να σου πουν πόσο πυρετό έχεις…
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ μας σύστημα δυστυχώς αρνείται να δει το δάσος και ξοδεύει όση φαιά ουσία έχουν οι εκπρόσωποι του για να ασχοληθούν με το δέντρο… Το κακό είναι ότι θα δικαιωθεί και γι αυτή του την επιλογή… Γιατί, οι οργισμένοι κατά τα άλλα πολίτες, θα σπεύσουν στις κάλπες όταν έρθουν οι επόμενες εκλογές για να διαλέξουν τον κατά τη γνώμη τους «καλύτερο Λιάσκο»… Δεν μπορώ να εξηγήσω «γιατί», αλλά ενώ τα ψηφοδέλτια των κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο μας έχουν και «μη Λιάσκους» στις συνθέσεις τους (άτομα δηλαδή, με επαγγελματική καταξίωση, με κύρος, απόψεις, φρέσκες ιδέες και διάθεση για προσφορά) εμείς επιλέγουμε τους Λιάσκους, με αποτέλεσμα κι όσοι εκ των υπολοίπων θέλουν να πετύχουν, να αναγκάζονται να γίνουν Λιάσκοι για να τύχουν της επιβράβευσης του κοινού… Προφανώς, πρόκειται για την ίδια διαδικασία επιλογής που χαρακτηρίζει με τα κολακευτικότερα λόγια τη μουσική του Χατζηδάκι, αλλά καταγράφει περισσότερες πωλήσεις δίσκων που φέρουν την υπογραφή του Λευτέρη Πανταζή!...
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
Τον χειμώνα ετούτο, άμα τον πηδήξαμε!...
ΟΤΑΝ θα κυκλοφορεί αυτό το τεύχος θα είναι Μάρτιος…Η Άνοιξη θα βρίσκεται περισσότερο από σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές προ των πυλών… Θα έχουμε ξεμπερδέψει με τις απόκριες, τυπικώς βεβαίως γιατί στην Ελλάδα το τριώδιο δεν κλείνει ποτέ…Τα ψυχοπλακωτικά καιρικά φαινόμενα θα «μετράνε μέρες», ο ήλιος θα δύει γύρω στις 6:30 μ.μ. και θα απέχουμε μερικές βδομάδες από του να γυρίσουμε τα ρολόγια μια ώρα μπροστά κι η μέρα να τελειώνει λίγο πριν τις οκτώ!...Τα θερινά στέκια θα ανακαινίζονται κι η εξωστρέφεια θα ετοιμάζεται να επιστρέψει μαζί με το σάουντρακ της Άνοιξης και τις μυρουδιές του Πάσχα! «That’s life» θα επιμένει ο Frankie… «Ω γλυκύ μου έαρ» οι παραδοσιακοί…
ΤΕΛΙΚΑ, δεν χρειάζονται πολλά για ένα αισιόδοξο σενάριο αλά ελληνικά!...Η προσδοκία της Άνοιξης αρκεί…Ιδίως αν έχεις περάσει έναν γκρίζο χειμώνα με το αγωνιώδες ερώτημα «θα μας δώσουν οι τροϊκανοί την τέταρτη δόση;». Πόσο μάλλον, που το ερώτημα αυτό έρχεται να προστεθεί στα δεκάδες άλλα του ιδίου τύπου που τίθενται εμμονικά και ταλαιπωρούν τον ψυχικό μας κόσμο εδώ και μια διετία!...
Η ΑΝΟΙΞΗ από μόνη της δημιουργεί ευεξία…Η προσδοκία της Άνοιξης ισοδυναμεί με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο…Πολλές φορές η ελπίδα για το καλύτερο αύριο είναι σημαντικότερη από το ίδιο το αύριο…Ακόμη κι αν αυτό το «αύριο» διαφέρει από το «σήμερα» μόνον ως προς την ώρα της ανατολής και τη δύσης του ήλιου…Η παλαιότατη μέθοδος του Λουκιανού Κηλαηδόνη ορίζει τα εξής:
«Αν κοιμηθώ νωρίς, θα σηκωθώ νωρίς
θα ξεκινήσω νωρίς και θα παρκάρω νωρίς
αν κοιμηθώ αργά, θα σηκωθώ αργά
κι όταν θα ψάχνω για θέση θαναι αργά»
ΕΧΟΥΜΕ και λέμε λοιπόν…Με το που μπαίνει η Άνοιξη και τα ρολόγια πάνε μια ώρα πίσω, το δειλινό ξεκινάει κατά τις 7:30 – 8:00…Το κλίμα είναι εύκρατο κι η άνοδος της θερμοκρασίας σε συνδυασμό με την επιθυμία σου να αποβάλλεις τη μούχλα του χειμώνα σε βγάζει από το σπίτι λίγο πριν τις 8 το βράδυ για καφέ!...Οι πεζόδρομοι κι οι πλατείες σφύζουν από ζωή κι όσο περνάει η ώρα τόσο αρνείσαι να ξαναμπείς στο καβούκι σου…Ούτε Αλ Τσαντίρι, ούτε το Τσάμπιονς Λήγκ σε βάζουν μέσα, αν δεν δείξει το ρολόι έντεκα…Που σημαίνει: χάνεις το δελτίο των οκτώ που ευθύνεται κυρίως για την αρνητική σου ψυχολογία!...Κι αν «κοιμηθείς αργά, θα σηκωθείς αργά» κ.λ.π. μειώνονται οι πιθανότητες το ψυχοπλάκωμα που έχασες στις οκτώ, να το αναπληρώσεις το πρωί σε διπλή δόση μέσω του Αυτιά! Να τρείς λόγοι για τους οποίους θα περνάς καλύτερα από τον χειμώνα!...
ΟΛΟΙ ΟΙ ψυχολόγοι συμφωνούν ότι για την αρνητική μας ψυχολογία (και την μελαγχολία ή την κατάθλιψη) ευθύνεται ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται τα θέματα της κρίσεως η τηλεόραση…Οι κάτοικοι του Βελιγραδίου, όταν είχε φθάσει στο pick η αντίδρασή τους στο καθεστώς του Μιλόσεβιτς έβγαιναν στο κέντρο της πόλης λίγο πριν τις οκτώ, κάθε βράδυ και εφοδιασμένοι όλοι με σφυρίχτρες «σφύριζαν» από την στιγμή που άρχιζαν τα προπαγανδιστικά κρατικά δελτία των ειδήσεων ως το τέλος τους!...Εμείς την Άνοιξη μπορούμε χωρίς σφυρίχτρες.. «Σφυρίζουμε αδιάφορα» στους πεζοδρόμους σερφάροντας στον αφρό του φραπέ και αγνοώντας τους φορείς της καταστροφολογίας!...
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να υπαινισσόμαστε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα…Υπάρχει, εντάξει…Αλλά ποτέ η λύση σε ένα πρόβλημα δεν έρχεται μέσα από επαναλαμβανόμενες ασκήσεις μαζικής υστερίας…Τον χειμώνα δυστυχώς είναι δύσκολο να το αποφύγουμε εξαρτημένοι καθώς είμαστε από το γυαλί…Το καλοκαίρι όμως, όποιος πει ότι δεν τα καταφέρνει έχει απλώς υποταχθεί στη μοίρα του!...
ΤΕΛΙΚΑ, δεν χρειάζονται πολλά για ένα αισιόδοξο σενάριο αλά ελληνικά!...Η προσδοκία της Άνοιξης αρκεί…Ιδίως αν έχεις περάσει έναν γκρίζο χειμώνα με το αγωνιώδες ερώτημα «θα μας δώσουν οι τροϊκανοί την τέταρτη δόση;». Πόσο μάλλον, που το ερώτημα αυτό έρχεται να προστεθεί στα δεκάδες άλλα του ιδίου τύπου που τίθενται εμμονικά και ταλαιπωρούν τον ψυχικό μας κόσμο εδώ και μια διετία!...
Η ΑΝΟΙΞΗ από μόνη της δημιουργεί ευεξία…Η προσδοκία της Άνοιξης ισοδυναμεί με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο…Πολλές φορές η ελπίδα για το καλύτερο αύριο είναι σημαντικότερη από το ίδιο το αύριο…Ακόμη κι αν αυτό το «αύριο» διαφέρει από το «σήμερα» μόνον ως προς την ώρα της ανατολής και τη δύσης του ήλιου…Η παλαιότατη μέθοδος του Λουκιανού Κηλαηδόνη ορίζει τα εξής:
«Αν κοιμηθώ νωρίς, θα σηκωθώ νωρίς
θα ξεκινήσω νωρίς και θα παρκάρω νωρίς
αν κοιμηθώ αργά, θα σηκωθώ αργά
κι όταν θα ψάχνω για θέση θαναι αργά»
ΕΧΟΥΜΕ και λέμε λοιπόν…Με το που μπαίνει η Άνοιξη και τα ρολόγια πάνε μια ώρα πίσω, το δειλινό ξεκινάει κατά τις 7:30 – 8:00…Το κλίμα είναι εύκρατο κι η άνοδος της θερμοκρασίας σε συνδυασμό με την επιθυμία σου να αποβάλλεις τη μούχλα του χειμώνα σε βγάζει από το σπίτι λίγο πριν τις 8 το βράδυ για καφέ!...Οι πεζόδρομοι κι οι πλατείες σφύζουν από ζωή κι όσο περνάει η ώρα τόσο αρνείσαι να ξαναμπείς στο καβούκι σου…Ούτε Αλ Τσαντίρι, ούτε το Τσάμπιονς Λήγκ σε βάζουν μέσα, αν δεν δείξει το ρολόι έντεκα…Που σημαίνει: χάνεις το δελτίο των οκτώ που ευθύνεται κυρίως για την αρνητική σου ψυχολογία!...Κι αν «κοιμηθείς αργά, θα σηκωθείς αργά» κ.λ.π. μειώνονται οι πιθανότητες το ψυχοπλάκωμα που έχασες στις οκτώ, να το αναπληρώσεις το πρωί σε διπλή δόση μέσω του Αυτιά! Να τρείς λόγοι για τους οποίους θα περνάς καλύτερα από τον χειμώνα!...
ΟΛΟΙ ΟΙ ψυχολόγοι συμφωνούν ότι για την αρνητική μας ψυχολογία (και την μελαγχολία ή την κατάθλιψη) ευθύνεται ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται τα θέματα της κρίσεως η τηλεόραση…Οι κάτοικοι του Βελιγραδίου, όταν είχε φθάσει στο pick η αντίδρασή τους στο καθεστώς του Μιλόσεβιτς έβγαιναν στο κέντρο της πόλης λίγο πριν τις οκτώ, κάθε βράδυ και εφοδιασμένοι όλοι με σφυρίχτρες «σφύριζαν» από την στιγμή που άρχιζαν τα προπαγανδιστικά κρατικά δελτία των ειδήσεων ως το τέλος τους!...Εμείς την Άνοιξη μπορούμε χωρίς σφυρίχτρες.. «Σφυρίζουμε αδιάφορα» στους πεζοδρόμους σερφάροντας στον αφρό του φραπέ και αγνοώντας τους φορείς της καταστροφολογίας!...
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να υπαινισσόμαστε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα…Υπάρχει, εντάξει…Αλλά ποτέ η λύση σε ένα πρόβλημα δεν έρχεται μέσα από επαναλαμβανόμενες ασκήσεις μαζικής υστερίας…Τον χειμώνα δυστυχώς είναι δύσκολο να το αποφύγουμε εξαρτημένοι καθώς είμαστε από το γυαλί…Το καλοκαίρι όμως, όποιος πει ότι δεν τα καταφέρνει έχει απλώς υποταχθεί στη μοίρα του!...
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011
Υπάρχει «κοινή λογική» στην Ελλάδα;
ΩΡΕΣ – ΩΡΕΣ ψάχνω να βρω προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, αλλά σε ασφαλές συμπέρασμα δεν μπορώ να καταλήξω… Είναι υπέρ των συναινετικών διαδικασιών η λεγόμενη «κοινή γνώμη» ή όχι;
ΑΠΟ ΤΗ μία ακούω πολλούς φίλους στις συναναστροφές μου, άλλοτε να επικαλούνται την ανάγκη μιας οικουμενικής κυβέρνησης ή μιας κυβέρνησης συνεργασίας για να «ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη» κι άλλοτε να θυμώνουν γιατί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν κάνουν πράξη την (αποδεδειγμένα) σύμφωνη γνώμη τους σε πολλά πράγματα… Από την άλλη όμως, οι ίδιοι άνθρωποι συμφωνούν με τον Λαζόπουλο που καταγγέλλει τον ΛΑΟΣ γιατί συμφώνησε με το μνημόνιο και αποκαλούν απαξιωτικά «συνένοχο» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ όποιον αποδέχεται έστω και μέρος των συμφωνιών που η κυβέρνηση υπέγραψε με τους δανειστές μας… Επιπλέον, ενώ όλοι διαπιστώνουμε ότι το πολιτικό κόστος είναι εκείνο που διαχρονικά εμποδίζει τις κυβερνήσεις μας να προχωρήσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, κάθε φορά που μια πολιτική δύναμη συναινεί σ’ αυτές τις μεταρρυθμίσεις (αντί να ασκεί στείρα αντιπολίτευση) σπεύδουμε να της κολλήσουμε την ταμπέλα της «πουλημένης» ή του «κυβερνητικού εταίρου» και να απαξιώσουμε την πολιτική της αυτονομία…
ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ, το ίδιο συνέβαινε με την εξωτερική μας πολιτική: ενώ όλοι επικαλούμασταν ως παράδειγμα προς μίμηση το «ενιαίο» της εξωτερικής πολιτικής που ακολουθούσαν η μία μετά την άλλη οι τουρκικές κυβερνήσεις που εναλλάσσονταν στην εξουσία, μόλις οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ συμφώνησαν στην κοινή γραμμή υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, αρχίσαμε να υφαίνουμε θεωρίες συνωμοσίας γύρω από το παρασκήνιο του «ενιαίου» της στάσης τους και να αποθεώνουμε τον μακαρίτη τον Χριστόδουλο και τις αστείες πατριωτικές του κορώνες «τι δουλειά έχουν οι βάρβαροι στην Ευρώπη!»…
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, για να αποφανθούμε περί της «κοινής γνώμης» στην Ελλάδα πρέπει να αναζητήσουμε το κατά πόσον υπάρχει «κοινή λογική»… Και σ’ αυτό φαίνεται πως όλοι συμφωνούμε: η κοινή λογική απουσιάζει από τον δημόσιο λόγο… Ή μάλλον, συγκρούονται διαφορετικές λογικές καθημερινά, οι οποίες εκπροσωπούν διαφορετικές «σχολές σκέψης» αλλά δεν διασταυρώνονται πουθενά… Εξελίσσονται ως παράλληλοι μονόλογοι…
ΕΝΑΣ από τους επιφανείς Έλληνες ψυχιάτρους (ο συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Τα παιδιά θέλουν γονείς και όχι ψυχολόγο» Νίκος Σιδέρης) συχνά χαρακτηρίζει αυτή τη σύγχυση ως «κρίση του έγκυρου λόγου»… Μιλάει δηλαδή για την απουσία ενός λόγου που θα τον σεβαστούμε σχεδόν όλοι με τη βεβαιότητα ότι δεν οφείλεται σε ιδεοληψίες, ούτε σε παντός είδους εμμονές και κολλήματα…
ΚΑΠΟΙΟΙ νοσταλγούν τον λόγο των διανοουμένων, αλλά μάλλον ματαιοδοξούν… Η φωνή των διανοουμένων σήμερα αν έβρισκε χώρο στους τηλεδιαύλους για να «περάσει» θα ηχούσε τόσο περίεργα, όσο ηχεί η κλασική μουσική σε ένα κανάλι που «ξοδεύει» καθημερινά πολλές ώρες προγράμματος για να προσεγγίσει κάθε λεπτομέρεια του προϊόντος που παράγει η Πέγκυ Ζήνα…
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι, αυτό που περισσότερο μας λείπει είναι ένας ή μερικοί opinion leaders εκτός πολιτικής που θα εμπιστευόμασταν την κρίση τους… Σαν τον Μάνο Χατζηδάκι πχ της δεκαετίας του ογδόντα, που μπορούσε ταυτόχρονα να εγκαλεί τους λαϊκιστές της «Αυριανής» και να παραδίδει μαθήματα δημοκρατικότητας στην παράταξη του αποδομώντας τον πατριωτικό της λόγο… «Αριστοκράτες της σκέψης» μας χρειάζονται την εποχή των mass media… Να μην φοβούνται πρώτον, να πάνε κόντρα στο ρεύμα… Και δεύτερον, να διαθέτουν το ειδικό βάρος ώστε να απολαμβάνουν ταυτοχρόνως τον θαυμασμό εκείνων που κοντράρουν…Το ερώτημα είναι αν η σημερινή εποχή κι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία μπορούν να εκπροσωπούνται από τέτοιους ανθρώπους… Η απάντηση είναι μάλλον όχι, γιατί κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά…
ΑΠΟ ΤΗ μία ακούω πολλούς φίλους στις συναναστροφές μου, άλλοτε να επικαλούνται την ανάγκη μιας οικουμενικής κυβέρνησης ή μιας κυβέρνησης συνεργασίας για να «ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη» κι άλλοτε να θυμώνουν γιατί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν κάνουν πράξη την (αποδεδειγμένα) σύμφωνη γνώμη τους σε πολλά πράγματα… Από την άλλη όμως, οι ίδιοι άνθρωποι συμφωνούν με τον Λαζόπουλο που καταγγέλλει τον ΛΑΟΣ γιατί συμφώνησε με το μνημόνιο και αποκαλούν απαξιωτικά «συνένοχο» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ όποιον αποδέχεται έστω και μέρος των συμφωνιών που η κυβέρνηση υπέγραψε με τους δανειστές μας… Επιπλέον, ενώ όλοι διαπιστώνουμε ότι το πολιτικό κόστος είναι εκείνο που διαχρονικά εμποδίζει τις κυβερνήσεις μας να προχωρήσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, κάθε φορά που μια πολιτική δύναμη συναινεί σ’ αυτές τις μεταρρυθμίσεις (αντί να ασκεί στείρα αντιπολίτευση) σπεύδουμε να της κολλήσουμε την ταμπέλα της «πουλημένης» ή του «κυβερνητικού εταίρου» και να απαξιώσουμε την πολιτική της αυτονομία…
ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ, το ίδιο συνέβαινε με την εξωτερική μας πολιτική: ενώ όλοι επικαλούμασταν ως παράδειγμα προς μίμηση το «ενιαίο» της εξωτερικής πολιτικής που ακολουθούσαν η μία μετά την άλλη οι τουρκικές κυβερνήσεις που εναλλάσσονταν στην εξουσία, μόλις οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ συμφώνησαν στην κοινή γραμμή υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, αρχίσαμε να υφαίνουμε θεωρίες συνωμοσίας γύρω από το παρασκήνιο του «ενιαίου» της στάσης τους και να αποθεώνουμε τον μακαρίτη τον Χριστόδουλο και τις αστείες πατριωτικές του κορώνες «τι δουλειά έχουν οι βάρβαροι στην Ευρώπη!»…
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, για να αποφανθούμε περί της «κοινής γνώμης» στην Ελλάδα πρέπει να αναζητήσουμε το κατά πόσον υπάρχει «κοινή λογική»… Και σ’ αυτό φαίνεται πως όλοι συμφωνούμε: η κοινή λογική απουσιάζει από τον δημόσιο λόγο… Ή μάλλον, συγκρούονται διαφορετικές λογικές καθημερινά, οι οποίες εκπροσωπούν διαφορετικές «σχολές σκέψης» αλλά δεν διασταυρώνονται πουθενά… Εξελίσσονται ως παράλληλοι μονόλογοι…
ΕΝΑΣ από τους επιφανείς Έλληνες ψυχιάτρους (ο συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Τα παιδιά θέλουν γονείς και όχι ψυχολόγο» Νίκος Σιδέρης) συχνά χαρακτηρίζει αυτή τη σύγχυση ως «κρίση του έγκυρου λόγου»… Μιλάει δηλαδή για την απουσία ενός λόγου που θα τον σεβαστούμε σχεδόν όλοι με τη βεβαιότητα ότι δεν οφείλεται σε ιδεοληψίες, ούτε σε παντός είδους εμμονές και κολλήματα…
ΚΑΠΟΙΟΙ νοσταλγούν τον λόγο των διανοουμένων, αλλά μάλλον ματαιοδοξούν… Η φωνή των διανοουμένων σήμερα αν έβρισκε χώρο στους τηλεδιαύλους για να «περάσει» θα ηχούσε τόσο περίεργα, όσο ηχεί η κλασική μουσική σε ένα κανάλι που «ξοδεύει» καθημερινά πολλές ώρες προγράμματος για να προσεγγίσει κάθε λεπτομέρεια του προϊόντος που παράγει η Πέγκυ Ζήνα…
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι, αυτό που περισσότερο μας λείπει είναι ένας ή μερικοί opinion leaders εκτός πολιτικής που θα εμπιστευόμασταν την κρίση τους… Σαν τον Μάνο Χατζηδάκι πχ της δεκαετίας του ογδόντα, που μπορούσε ταυτόχρονα να εγκαλεί τους λαϊκιστές της «Αυριανής» και να παραδίδει μαθήματα δημοκρατικότητας στην παράταξη του αποδομώντας τον πατριωτικό της λόγο… «Αριστοκράτες της σκέψης» μας χρειάζονται την εποχή των mass media… Να μην φοβούνται πρώτον, να πάνε κόντρα στο ρεύμα… Και δεύτερον, να διαθέτουν το ειδικό βάρος ώστε να απολαμβάνουν ταυτοχρόνως τον θαυμασμό εκείνων που κοντράρουν…Το ερώτημα είναι αν η σημερινή εποχή κι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία μπορούν να εκπροσωπούνται από τέτοιους ανθρώπους… Η απάντηση είναι μάλλον όχι, γιατί κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)