Ρούνεϊ, Ψωμιάδης, Μπερλουσκόνι…

ΠΡΙΝ δύο εβδομάδες στο ματς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τη Γούεστ Χαμ ο άσσος της πρώτης Γουέϊν Ρούνεϊ έσπευσε να πανηγυρίσει το τρίτο του γκολ με μια γνωστή βρισιά… Τη βρισιά αυτή (το περίφημο fuck που οι Άγγλοι έχουν σαν «ψωμοτύρι» στο στόμα τους), δυστυχώς για τον Ρούνεϊ κατέγραψε η τηλεοπτική κάμερα κι η αγγλική ποδοσφαιρική Ομοσπονδία έσπευσε να τιμωρήσει τον ποδοσφαιριστή με ποινή αποκλεισμού δύο αγωνιστικών από το βρετανικό πρωτάθλημα… Της απόφασης για την τιμωρία δεν προηγήθηκαν δικολαβίστικα επιχειρήματα του τύπου «δεν ακούστηκε η βρισιά»… Αρκούσε το να διαβάσει κανείς τα χείλη του Ρούνεϊ για να καταλάβει τι εκστόμισε… Η δε ανακοίνωση της τιμωρίας δεν συνοδεύτηκε ούτε από δηλώσεις, ούτε από εφέσεις… Ο παίκτης έφταιξε, η Ομοσπονδία τον τιμώρησε, όλοι αποδέχτηκαν την απόφαση και τέλος…
ΤΟ ΤΙ γίνεται στην Ελλάδα σε ανάλογες περιπτώσεις, το γνωρίζουμε πολύ καλά… Είτε ποδοσφαιριστής πρόκειται να τιμωρηθεί, είτε περιφερειάρχης… Κι αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα σοβαρό κράτος και σε ένα μη σοβαρό… Δεν χρειάζεται βεβαίως να μπούμε σε λεπτομέρειες: ξέρουμε όλοι ποιο είναι το σοβαρό κράτος και ποιο το μη σοβαρό…
Η ΥΠΟΘΕΣΗ της τιμωρίας του περιφερειάρχη Παναγιώτη Ψωμιάδη όπως εξελίσσεται στη μικρή μας οθόνη εδώ και μια εβδομάδα αρκεί για να μας πείσει:
• Πρώτον, για το πόσο ειλικρινείς είναι ορισμένοι Έλληνες όταν στιγματίζουν την ατιμωρησία των πολιτικών…
• Δεύτερον, για το πόσο σχετική έννοια είναι ο περίφημος «σεβασμός στους νόμους» που όλοι μας επικαλούμαστε ως επιτακτική ανάγκη όταν δεν αφορά εμάς, την οικογένεια μας, τους φίλους μας και τα ινδάλματα μας…
• Τρίτον, για το πόσο ισχυρή θεωρούμε ακόμα την ψήφο μας, παρά το γεγονός ότι ισχυριζόμαστε πως δεν έχει καμιά αξία… Όταν την επικαλούμαστε ή όταν την επικαλούνται οι ενδιαφερόμενοι για να μηδενίσουν την αξία του νόμου, σημαίνει πως ξέρουμε πολύ καλά την ισχύ της…
• Τέταρτον, για το πόσο πρόθυμος είναι ο πολίτης να υπερασπιστεί το πολιτικό σύστημα που βρίζει: όταν το 6,5% του εκλογικού σώματος δηλώνει ότι θα ακολουθήσει τον Ψωμιάδη στην περίπτωση που αυτός έσπευδε να ιδρύσει κόμμα, είναι σίγουρο ότι υπερασπίζεται το απαξιωμένο πολιτικό μας σύστημα στην πλέον γραφική του έκφραση…
ΔΕΝ συνιστούν πλέον εκπλήξεις όλα αυτά… Για όσους τουλάχιστον, παρακολουθούν συστηματικά τη συμπεριφορά μας ως λαού και δεν καμαρώνουν κοιτάζοντας στον καθρέφτη τον εαυτό τους… Το έργο έχει παιχθεί πολλές φορές με τον ίδιο τρόπο.. Όσοι πολιτικοί μας διώχθηκαν ή απειλήθηκαν με διώξεις στο τέλος βγήκαν κερδισμένοι:
• Ο Ανδρέας Παπανδρέου ξανάγινε πρωθυπουργός μετά το Ειδικό Δικαστήριο…
• Ο Δημήτρης Τσοβόλας προήχθη σε πολιτικό αρχηγό μετά την καταδίκη του…
• Ο Αντώνης Σαμαράς εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ παρά τις εναντίον του καταγγελίες ότι πληρώθηκε από τον Κόκκαλη για να ρίξει την κυβέρνησή της…
Γιατί λοιπόν, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης να μην είναι ο επόμενος;
ΤΟ ΩΡΑΙΟ είναι ότι εμείς οι ίδιοι που με την ψήφο μας διαμορφώνουμε μια άλλου είδους «νομιμότητα», διατυπώνουμε παράλληλα και τον προβληματισμό μας για το ενδεχόμενο η απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος να δρομολογήσει λύσεις τύπου Μπερλουσκόνι στην πολιτική ζωή της χώρας… Ίσως επειδή δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμη ότι ένας Μπερλουσκόνι, μπορεί μεν να μην εμφανίστηκε στον πολιτικό μας βίο, αλλά ο Μπερλουσκονισμός ήδη θριαμβεύει , καθώς ανενδοίαστα επικαλείται την ψήφο του λαού για να μην λογοδοτήσει για τα ανομήματα του…

Η ΑΕΛ, η οικονομία και το ιαπωνικό θαύμα….

AΠΟ ΤΟΝ πρώτο γύρο ξέραμε ότι η πορεία της ΑΕΛ ήταν προς την Β’ Εθνική…Ελπίζαμε κάθε Κυριακή ότι θα αλλάξει ο ρους της (τρέχουσας) ιστορίας και θ’ αρχίσει η ανάκαμψη…Ο κατήφορος όμως συνεχίζονταν παρά τις αλλαγές προπονητών (τέσσερις κάθισαν στον Λαρισινό πάγκο σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα κι ένας πέμπτος ήρθε από την Αγγλία, είδε και απήλθε)…Οι μεταγραφές παικτών τον Ιανουάριο δεν άλλαξαν δραματικά την κατάσταση…Το αναπόφευκτο συνέβη…Κι όλοι τώρα, στον απολογισμό της (χαμένης) χρονιάς έχουμε ωραίες ιδέες για το πώς θα μπορούσε ν’ αποφευχθεί το μοιραίο…
ΠΙΣΩ από κάθε καταστροφική πορεία, πίσω από κάθε πανωλεθρία υπάρχει μια ιστορία από αλλεπάλληλα ΑΝ…Αν μας έδινε το πέναλτυ με τον Ολυμπιακό…Αν δεν «τρώγαμε» στο 92’ το γκολ με τον Εργοτέλη…Αν κερδίζαμε τον Ολυμπιακό Βόλου…Αν ο Πηλαδάκης έδιωχνε νωρίτερα τον Παπακώστα…Αν ο Πηλαδάκης έπαιρνε νωρίτερα τον Κωστένογλου…Αν αντί για τον Γκερεμι κρατούσε τον Κυριακίδη…Αν δεν έδιωχναν οι φίλαθλοι τον Δερμιτζάκη…Αν δεν αποβάλλονταν με τον Πανιώνιο ο Νταμπίζας…Αν… Αν… Αν…Χιλιάδες «αν» που δεν γίνεται να αλλάξουν «κατόπιν εορτής» την ιστορία…Το μόνο που γίνεται είναι να βάλουν το κεφάλι κάτω και να δουλέψουν όσοι οδήγησαν την ΑΕΛ στον πάτο, ώστε να βρεθεί ξανά στον αφρό…
«Η ΑΘΛΗΤΙΚΗ φλυαρία» βέβαια είναι ψυχοθεραπευτική…Μας δίνει τη δυνατότητα να ξεπερνάμε τα άγχη της καθημερινότητας συζητώντας με πάθος για το «τίποτα»…Εκτός από ψυχοθεραπευτική όμως, η «αθλητική φλυαρία» είναι κατά τον Ουμπέρτο Έκο και υποκατάστατο της «πολιτικής φλυαρίας»…Η οποία στην Ελλάδα διεξάγεται με τους ίδιους ακριβώς όρους…Στη θέση της δοκιμαζόμενης ΑΕΛ π.χ. αρκεί να βάλεις την αναλόγως δοκιμαζόμενη οικονομία μας και θα δεις ότι η λογική είναι ίδια…Αν κηρύσσαμε στάση πληρωμών…Αν δεν υπογράφαμε το μνημόνιο…Αν δεν φέρναμε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την τρόϊκα…Αν δεν εμπιστευόμασταν τον συγκαταβατικό Παπανδρέου…Αν, αντί να κόβουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, φορολογούσαμε τους πλουσίους…Αν η κυβέρνηση δεν υπολόγιζε το πολιτικό κόστος…Αν είχαμε οικουμενική κυβέρνηση…Αν δεν διόριζαν οι πολιτικοί…Αν δεν αγοράζαμε τα όπλα τους και τα υποβρύχια τους… Αν ζητούσαμε κούρεμα του χρέους…Αν δεν είχαμε μπει στο ευρώ…Αν ξαναγυρίζαμε στη δραχμή…Αν…Αν…Αν…Χιλιάδες «αν» που δεν γίνεται να αλλάξουν «κατόπιν εορτής» την ιστορία…
Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ της Ιαπωνίας δείχνει πόσο διαφέρουν τα ήθη από χώρα σε χώρα… Ψάχνουν στα ερείπια τους δικούς τους, αναζητούν τη χαμένη τους ζωή και δεν διατυπώνουν κανένα «αν»… Έπεσαν, το βλέπουν κι εκείνο που προέχει είναι να ξανασηκωθούν!.. Γρήγορα… Και να το δείτε που μέχρι να πεις «Σουζούκι» θα σταθούν και πάλι στα πόδια τους… Όπως στάθηκαν μετά τον βομβαρδισμό του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα, που ήταν η δική τους «τουρκοκρατία»… Δεν οχυρώθηκαν πίσω από δικαιολογίες τύπου «φταίει η τουρκοκρατία», αλλά έβαλαν το κεφάλι κάτω και δούλεψαν… Το βιβλίο του Άκιο Μορίτα, ιδρυτή της Sony με τίτλο «Made in Japan», αναλύει ακριβώς αυτό… Το λεγόμενο «Ιαπωνικό θαύμα»… Περιγράφει από τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν για να ξεπεράσουν το έλλειμμα της χώρας σε τεχνολογία (απόφοιτοι ωδείου με «μουσικό αυτί» δούλευαν μεταπολεμικά ως εργάτες στη Sony, γιατί δεν διέθεταν τα μηχανήματα ελέγχου της πιστότητας ήχου, που διέθεταν οι Ολλανδοί ανταγωνιστές της Phillips) ως την υλοποίηση της ιδέας για την ανάπτυξη τμήματος συνοικεσίων στο εσωτερικό της Sony για την «αποκατάσταση» των εργασιομανών εργαζομένων που δεν προλαβαίνουν ούτε να φλερτάρουν!...
ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, στην πολιτική, την οικονομία, τη ζωή γενικότερα δεν είναι δύσκολο να «πέσεις»… Από την ώρα που θα συμβεί αυτό όμως, δύο διέξοδοι υπάρχουν: η μία είναι να συζητάς για το πώς έπεσες κι η άλλη να προσπαθήσεις να σηκωθείς…

Επιθυμίες στο παρά πέντε;

ΣΕ ΜΙΑ (προ εικοσαετίας θαρρώ) συνέντευξή του στο καλό μουσικό περιοδικό ΗΧΟΣ, ο εκ των (κατά Σαββόπουλον) «ποιητών της Θεσσαλονίκης» Ντίνος Χριστιανόπουλος περιέγραψε με πολύ γλαφυρό τρόπο την «κοινωνία της ήσσονος προσπάθειας» που μας έφθασε στα σημερινά αδιέξοδα:
- Παλιά οι άντρες ήταν πραγματικοί άντρες…Στον έρωτα αναζητούσαν τα δύσκολα…Τώρα τους αρκεί ο στοματικός έρωτας ώστε να ικανοποιηθούν χωρίς να καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια…
ΘΥΜΗΘΗΚΑ τον αφορισμό του Χριστιανόπουλου όταν διαπίστωσα ότι, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερα από τα καφέ – μπαρ που λειτουργούν στο κέντρο της Λάρισας έσπευσαν να αντικαταστήσουν τις ξύλινες καρέκλες με καναπέδες και καναπεδάκια!...Σκληρές προφανώς για τον ευαίσθητο κώλο μας οι καρέκλες θυσιάστηκαν ώστε να εξελιχθεί ο κεντρικός τομέας της πόλης σε μια απέραντη σαλοτραπεζαρία, με σόμπες εδάφους, θερμοφόρες αέρος – αέρος στο κεφάλι μας και αύριο – ποιος ξέρει – πορτατίφ, πολυελαίους ίσως και μπερζέρες…
ΤΟ ΟΛΟ σκηνικό, με γεμάτους κόσμο μέχρι και μεσ’ το καταχείμωνο καναπέδες, δεν συνάδει με την κρίση που βιώνουμε…Ούτε με την εγρήγορση στην οποία υποτίθεται ότι τελούμε για να σώσουμε τη χαμένη παρτίδα…Διατηρούμε τους ρυθμούς μας, παρά τα αγκομαχητά που μας δημιουργεί η περιγραφή της κατάστασης από τα τηλεοπτικά δελτία των ειδήσεων…Ίσως μας εμπνέει ο στίχος από το τραγουδάκι της Αρίθα Φράνκλιν «μη βγάζεις συμπεράσματα πριν λήξει ο αγώνας», αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν κάνουμε τίποτα για να μη μας βρει χαμένους το σφύριγμα της λήξης…
ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ λένε ότι μια γενιά δημιουργεί, η δεύτερη συντηρεί κι η τρίτη καταστρέφει αυτό που δημιούργησε η πρώτη και συντήρησε η δεύτερη…Πιθανότατα, έχουν δίκαιο…Με τη διαφορά ότι εμείς οι της δεύτερης και της τρίτης γενιάς, απολαμβάνουμε το τέλος που έρχεται…Το βιώνουμε με το στυλ του αριστοκράτη που διατηρεί τους αριστοκρατικούς του τρόπους και μετά την καταστροφή…Λένε ότι, στο ναυάγιο του «Τιτανικού», τα περισσότερα θύματα ήταν βρετανοί…Διότι, τζέντλεμαν καθώς παρέμειναν μέχρι τέλους, δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να πηδήσει πρώτος στις βάρκες, μέσα στον χαμό του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»…Ως κι εκείνη την έσχατη ώρα του γενικευμένου πανικού, αυτοί είχαν το στυλ να παραμερίζουν και να δίνουν προτεραιότητα στις κυρίες… «Ladies first»!...
ΛΟΓΙΚΑ πρέπει να αισθανόμαστε ιδιαίτεροι οι Λαρισαίοι που βιώνουμε την κρίση στον καναπέ, απολαμβάνοντας εσπρέσσο και προφυλάσσοντας τα μάτια μας με τα πλέον σύγχρονα μοντέλα γυαλιών της ιταλικής μόδας. Ακόμη πιο ιδιαίτεροι θα είμασταν αν την συζητούσαμε κιόλας σαν κάτι «μακριά από μας» με την απάθεια του Κουρτ Βόνεγκατ…Ο οποίος σ’ ένα από τα βιβλία του περιγράφει στις σκέψεις του καθώς προφυλάσσεται σ’ ένα καταφύγιο από τον βομβαρδισμό της Δρέσδης: «ποιος ξέρει τι δύσκολα περνούν αυτή την ώρα στην Αφρική»!...
«ΕΙΜΑΣΤΕ και εμείς αλλού;» αναρωτιέμαι…Ή, διατηρούμε την αισιοδοξία μας μέχρι να βουλιάξουμε; Ότι και να ισχύει, έχει την γοητεία του ο τρόπος μας…Θυμίζει την βουλιμία με την οποία βίωναν το τέλος τους οι δύο καρκινοπαθείς στην ταινία του Ρόμπερτ Ράϊνερ «Επιθυμίες στο παρά πέντε»…Ο Τζακ Νίκολσον κι ο Μόργκαν Φρίμαν σ’ αυτή την ταινία εκπροσωπούν δύο κόσμους αντίθετους…Μπροστά όμως στον επερχόμενο θάνατο πλούσιοι και φτωχοί δεν διστάζουν να χαρούν τον χρόνο που τους μένει … Η διαφορά είναι ότι αυτοί βάζουν μεγάλους στόχους…Να ζήσουν δηλαδή όσα δεν έζησαν…Εμείς δεν είναι τραγικό να περιμένουμε το τέλος στον καναπέ;

Η γη γυρίζει… Σταματήστε την να κατέβω;

ΤΟ ΠΡΩΙ της περασμένης Πέμπτης που ξεκίνησε η απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΕ διάβασα στο protagon.gr του Σταύρου Θεοδωράκη το εξής: «Το protagon.gr αυτές τις τέσσερις ημέρες θα συνεχίσει να ανανεώνει κανονικά την ύλη του καθότι δεν είναι ειδησεογραφικό site και δεν ανήκει σε κάποιον ειδησεογραφικό οργανισμό. Το protagon.gr είναι δημιούργημα μιας μεγάλης ομάδας δημοσιογράφων, οι οποίοι είναι και οι μόνοι μέτοχοι της «Πρόταγκον ΑΕ». Δεν υπάρχει δηλαδή εργοδότης από τον οποίο διεκδικούμε κάποια αιτήματα…»
ΔΕΝ ήταν το μόνο ιντερνετικό Μέσο που ενημέρωνε την κοινή γνώμη αυτό το τετραήμερο, το protagon.gr… Υπήρχαν κι άλλα πολλά… Το protagon όμως ήταν αδιάψευστος μάρτυρας του πόσο σύνθετα έχουν γίνει τα πράγματα στον χώρο της ενημέρωσης... Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που απήργησαν με την ιδιότητα του υπαλλήλου ενός ΜΜΕ (Τέλογλου, Τσίμας, Θεοδωράκης, Γιαννακίδης κλπ) εργάστηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη ενός άλλου ανταγωνιστικού Μέσου Μαζικής Ενημέρωσης!... Τυχαίο; Δεν νομίζω…
ΑΚΡΙΒΩΣ η ίδια διπλή ιδιότητα οδήγησε τον Νίκο Χατζηνικολάου από τη μία να απεργήσει ως διευθυντής του ALTER και από την άλλη να εκδώσει την κυριακάτικη Real News την Πέμπτη, ως εργοδότης, για να αποφύγει τις συνέπειες της απεργίας των εργαζομένων στην εφημερίδα του!..Ακόμη πιο παράδοξη η διπλή ιδιότητα των εργαζομένων όχι μόνο στη Real News, αλλά και σε όλες τις κυριακάτικες εφημερίδες: υπήρξαν ταυτόχρονα και απεργοί (Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή) και απεργοσπάστες (φρόντισαν να παραδώσουν τα κείμενα τους πριν το τετραήμερο της απεργίας, ώστε να τυπωθούν νωρίτερα οι κυριακάτικες εφημερίδες)!!! Διχασμός προσωπικότητας, είπατε;
ΑΥΤΑ συμβαίνουν γιατί η συνδικαλιστική μας ηγεσία (που σε κεντρικό επίπεδο ελέγχεται κυρίως από συνταξιούχους δημοσιογράφους) αδυνατεί να κατανοήσει τη νέα πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στην αγορά της ενημέρωσης… Όπως όλες σχεδόν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε όλους τους κλάδους της οικονομίας, που πιπιλίζουν καραμέλες που ήδη έχουν σωθεί περί «κεκτημένων», «κοινωνικού κράτους» και δεν συμμαζεύεται… Ζούμε σε άλλη εποχή και δυστυχώς δεν το έχουν καταλάβει τόσο οι συνδικαλιστές, όσο κι εκείνοι που τους ακολουθούν… Χειρότερη; Χειρότερη… Αλλά, δυστυχώς, πρέπει να την αποδεχτούμε… Όχι γιατί δεν μπορούμε να την αλλάξουμε, αλλά γιατί αυτή η «χειρότερη εποχή» που ζούμε ξαφνικά δεν προέκυψε ερήμην μας, αλλά και με τη δική μας συμμετοχή… Δεν το σημειώνω «ενοχικά» αυτό, αλλά αποδεχόμενος ως απολύτως φυσιολογικό το σήμερα… Ως «σημείο των καιρών» ως «ιστορική συγκυρία», ως «εξέλιξη», που επέπτρωτο να συμβεί… Για να μην πω ότι, ήταν αναμενόμενο να συμβεί, γιατί όταν εκτοξεύεσαι χωρίς κόπο από το δέκα στο εκατό, θα έρθει η στιγμή που η ζωή θα σε προσγειώσει απότομα… Όσο απότομη ήταν κι η αναιτιολόγητη εκτόξευσή σου… «Διόρθωση» λέγεται αυτό… Βίαιη μεν, διόρθωση δε…
ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης τα νούμερα με τα πολλά μηδενικά που εισέπρατταν οι σταρ της προηγούμενης εικοσαετίας, σήμερα ακούγονται ως εξωπραγματικά… Εξωπραγματικό ήταν και το γεγονός ότι μια χώρα 10.000.000 κατοίκων (που μάλιστα ΔΕΝ διαβάζει) έτρεφε και μάλιστα πλούσια πάνω από 10.000 δημοσιογράφους… Η σημερινή θλιβερή κατάσταση δεν θα αργούσε να μας χτυπήσει την πόρτα… Και δυστυχώς, δεν την «χτύπησε» απλώς, την σμπαράλιασε!... Το όλο σύστημα του Τύπου με την κρατική επιδότηση (μέσω της κρατικής διαφήμισης) ήταν μια άτυπη ελλειμματική ΔΕΚΟ… Δεν θα μπορούσε συνεπώς, να έχει τύχη διαφορετική από την «Ολυμπιακή Αεροπορία», τον ΟΣΕ, τη ΔΕΗ, την «Αγροτική Τράπεζα»…
ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ στο χώρο του Τύπου αντιγράφουν τους συναδέλφους τους των άλλων κλάδων… Τη στιγμή που το παγόβουνο φαντάζει απειλητικό απέναντι συνεχίζουν τον ίδιο σκοπό, σαν την ορχήστρα στο σαλόνι του «Τιτανικού»… Ακόμη κι αν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι φροντίσαμε, μόνοι μας εδώ και καιρό, να αλλάξουμε τις εργασιακές μας σχέσεις γιατί νιώσαμε πρώτοι τα «σημεία των καιρών»… Ακόμη κι αν σπεύδουμε να υπονομεύσουμε την απεργία πριν καν ξεκινήσει ή αδιαφορούμε γι αυτή όσο διαρκεί…
ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ στις εργασιακές σχέσεις (στη δημοσιογραφία αλλά και οπουδήποτε αλλού) δεν οφείλονται πάντα στα μνημόνια, στην «επέλαση του κεφαλαίου» ή στην «ασυδοσία της εργοδοσίας»…Μπορεί να οφείλονται και στις αλλαγές των ηθών που για ποικίλους λόγους αλλάζουν τον ρου της ιστορίας…Αν βεβαίως, παραβλέψουμε τις συνέπειες μιας στρεβλής κατάστασης…

Υπήρχε και φιλότιμο;

Η ΤΑΙΝΙΑ «Υπάρχει και φιλότιμο» γυρίστηκε το 1965… Για να αποδώσει τόσο πιστά το προφίλ του Έλληνα πολιτικού, ο Αλέκος Σακελλάριος που έγραψε το σενάριο, μελέτησε προφανώς τη συμπεριφορά του επί πολλά χρόνια… Η επιτυχία της ταινίας τη χρονιά που προβλήθηκε ήταν τεράστια, ουδείς δε διανοήθηκε να μιλήσει για λοιδορία του πολιτικού μας κόσμου… Όλοι ήξεραν πως λειτουργούσε το πολιτικό σύστημα στην ψωροκώσταινα: κομματάρχες, υποσχέσεις, ρουσφέτια, αφελείς ψηφοφόροι και μούντζες κατόπιν εορτής…
ΑΠΟ ΤΟ 1965 μέχρι σήμερα, πέρασαν 46 ολόκληρα χρόνια… Η ταινία με τον αξέχαστο Λάμπρο Κωνσταντάρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο προβάλλεται στην τηλεόραση (ιδίως από το 1990 που ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση) συνεχώς: μόνο το 2010 προβλήθηκε πάνω από 15 φορές!.. Παρ’ ότι πολυπαιγμένη (την έχουμε σχεδόν όλοι μάθει απ’ έξω) η ταινία εξακολουθεί να κρατάει καθηλωμένη την ελληνική οικογένεια στο καθιστικό… Είναι τόσο «φρέσκια» που ουδείς την βαριέται… Και βεβαίως, διαρκώς επίκαιρη: η σε βαθμό αφέλειας καλοπιστία με την οποία προσεγγίζει ο Έλληνας τον πολιτικό όταν του υπόσχεται υφίσταται και στις μέρες μας, ακόμη κι αν στο πίσω μέρος του μυαλού του ξέρει ότι μπορεί και να τον «δουλεύει»… Η παπαρολογία των πολιτικών και τα μεγάλα λόγια εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό τον πολιτικό λόγο… Όσο για τις κατόπιν εορτής «μούντζες» συνεχίζονται όπως τότε και από πολιτικούς (ως δήθεν «αυτοκριτική» μετά από ήττες) και από ψηφοφόρους που πίστεψαν στον έναν ή στον άλλον…
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ μετά από όλα αυτά, τι το καινούριο ανακάλυψαν ξαφνικά όσοι βρίζουν από το πρωί ως το βράδυ τους πολιτικούς μας για το «κατάντημα» της χώρας; Αναρωτιέμαι επίσης, πόθεν τεκμαίρουν κάποιοι ότι το δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι «βιώνουμε τη χειρότερη περίοδο της ιστορίας μας, ορφανοί από καλούς πολιτικούς»… Μα, η ταινία του Κωνσταντάρα συνιστά αδιάψευστη μαρτυρία για το ότι ο Έλληνας πολιτικός με μικρές αποκλίσεις είναι ο ίδιος κι απαράλλαχτος, είτε αναφερόμαστε στη σημερινή εποχή, είτε στην εποχή που πιστεύαμε ότι υπήρχαν πολύ καλύτεροι εκπρόσωποι του είδους… Το χειρότερο είναι ότι, αυτούς που σήμερα αφορίζουμε ή γιαουρτώνουμε τους εμπιστευόμαστε δεκαετίες ολόκληρες: από το 1946 ο Κων. Μητσοτάκης εκλέγεται βουλευτής («χρεώνεται» δηλαδή τα χαρακτηριστικά της περιόδου στην οποία αναφέρεται η ταινία του Σακελλάριου)…Από το 1958 εκλέγεται ο Γιάννης Κεφαλογιάννης που μέχρι πρόσφατα ήταν σύμβουλος του Κώστα Καραμανλή…Από το 1961 ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης…Από το 1974 ο Απόστολος Κακλαμάνης…Από το 1981 ο Θόδωρος Πάγκαλος…
ΟΣΟΙ λοιπόν σήμερα, συμπεραίνουν ότι «μας κορόιδεψαν οι πολιτικοί ολ’ αυτά τα χρόνια», ας σπεύσουν να θυμηθούν ότι μόνο τον Πάγκαλο (που σήμερα γιαουρτώνουν) τον τίμησαν με την ψήφο τους σε έντεκα συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, επί τριάντα δηλαδή ολόκληρα χρόνια! Τον Γιώργο Παπανδρέου σε ένδεκα επίσης εκλογικές αναμετρήσεις, σε εννέα τον Κώστα Καραμανλή, δέκα συνολικά τον Αντώνη Σαμαρά και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη σε καμιά τριανταριά!. Άλλες τόσες τον Κεφαλογιάννη και τον Βαρβιτσιώτη! Μάλιστα στους τρεις τελευταίους αναγνωρίζουν τόσο καλά πολιτικά …γονίδια που συνεχίζουν να τους τιμούν στα πρόσωπα των παιδιών τους! Της Ντόρας, του Κυριάκου, της Όλγας και του Μιλτιάδη…
ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ λοιπόν, ότι όλοι αυτοί έκρυβαν τόσο καλά τον «απατεώνα» μέσα τους, που δεν τους καταλάβαμε δεκαετίες ολόκληρες; Μη μου πείτε ότι καταλάβαμε ολ’ αυτά τα χρόνια ότι δεν άξιζε να εκλεγεί βουλευτής μόνον ο Κωστής Στεφανόπουλος και τον ρίξαμε στα «αζήτητα» πριν τον ανασύρουν οι φαύλοι πολιτικοί μας και τον κάνουν πρόεδρο της Δημοκρατίας! Αλήθεια, ο δημοφιλέστερος πρόεδρος Δημοκρατίας που θαυμάσαμε επί δέκα χρόνια θα είχε καμιά τύχη αν η εκλογή προέδρου γινόταν απευθείας από τον λαό; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αν και δεν είναι δύσκολο να το υποθέσουμε…Το ίδιο συνέβη και με πολλούς άλλους πολιτικούς: τον Στέφανο Μάνο που έλεγε πάντα αυτά που μας έκρυβαν οι άλλοι δεν τον «τιμωρήσαμε» επειδή τα έλεγε τότε που δεν θέλαμε να τ’ ακούμε; Τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο; Τον δημοσιογράφο Γιάννη Μαρίνο με τι κοσμητικά επίθετα τον στολίζαμε όταν έλεγε ότι πρέπει να φορολογούνται οι αγρότες;
ΔΕΝ φταίνε δυστυχώς, μόνον οι πολιτικοί σ’ αυτόν τον τόπο…Οι πολιτικοί αξιολογούνται από εμάς…Και αυτοί που καταγγέλλουμε σήμερα έχουν αξιολογηθεί θετικά από εμάς δεκάδες φορές!...Αν όντως είναι σκάρτοι, είμαστε κι εμείς που τους επιλέξαμε…Το πώς επιλέγουμε ως λαός, το ξέρουμε επίσης…Για να το θυμηθούμε, ας ανατρέξουμε στο σημερινό μας ανάθεμα: λοιδορούμε αυτούς που προσπαθούν έστω και με λάθος τρόπο να συμμαζέψουν την «ξεχειλωμένη» οικονομία μας και δοξάζουμε εκείνους που μας έφθασαν εδώ! Αν μας λείπουν οι «μεγάλοι ηγέτες» τύπου Ανδρέα που μας έφθασαν ως εδώ, τότε καλύτερα με τους σημερινούς «μικρούς» που αποπειρώνται να διαχειρισθούν το χάος που κληρονόμησαν!...