Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

«Αγανακτισμένοι» πολλών ταχυτήτων…

ΥΠΑΡΧΟΥΝ δύο κατηγορίες «αγανακτισμένων» πολιτών πλέον σ’ αυτή τη χώρα: στην πρώτη κατηγορία ανήκουν αυτοί που άνοιξαν και συνεχίζουν τον χορό των κινητοποιήσεων στις πλατείες, διεκδικώντας περίπου να συνεχίσουμε τη ζωή μας όπως την ξέραμε, πριν η τρόικα κληθεί για να μας συμμαζέψει…Παρ’ ότι, οι εν λόγω «αγανακτισμένοι» δηλώνουν ότι μας κορόιδεψαν οι πολιτικοί μας (και ως προς αυτό έχουν δίκαιο) για να υπερασπισθούν τα «κεκτημένα» που μας έδωσαν αυτοί οι πολιτικοί, ισχυρίζονται ότι «λεφτά υπάρχουν»…Τουτέστιν, εξαιρούν της κοροϊδίας των πολιτικών την προεκλογική απάτη του νυν πρωθυπουργού!...Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών…
ΣΤΗ δεύτερη κατηγορία των «αγανακτισμένων» ανήκουν όσοι δεν εκδηλώνουν την αγανάκτησή τους με μαζικές διαμαρτυρίες, αλλά αναρωτιούνται ως πότε η κυβέρνηση Παπανδρέου θα καθυστερεί τις περίφημες μεταρρυθμίσεις που εξαγγέλλει, επειδή φοβάται μην εξοργίσει ακόμη περισσότερο την πρώτη κατηγορία των «αγανακτισμένων»…Πρόκειται για ανθρώπους που κινούνται στον χώρο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (επιχειρηματίες, έμποροι, ιδιωτικοί υπάλληλοι κ.λ.π.), οι οποίοι βλέπουν το έδαφος να χάνεται καθημερινά κάτω από τα πόδια τους, είτε από την έλλειψη ρευστότητος, είτε από τις έκτακτες εισφορές που επιβάλλονται για να καλυφθούν τα ελλείμματα που παράγει ο υπερπροστατευμένος (ακόμη και σήμερα!) δημόσιος τομέας…
ΕΝΑ παράδειγμα: ενώ ο ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός ALTER (παρ’ ότι δεν εκπροσωπεί έναν υγιή φορέα της ιδιωτικής οικονομίας) φυτοζωεί, οι τρεις κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί ζουν και βασιλεύουν, έχοντας σαφώς και λιγότερα έσοδα από το ALTER και μικρότερη συμμετοχή στο παιχνίδι της δημοσιότητας… Το ALTER κι οι εργαζόμενοι του (που παραμένουν απλήρωτοι εδώ και μήνες) συνεισφέρουν μέσω της φορολογίας τους στη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας των τριών κρατικών καναλιών, όπως ακριβώς και όλοι εμείς που πληρώνουμε φόρους…Δεν μπορεί βεβαίως να ισχυριστεί κανείς ότι τα τρία κανάλια ζουν εις βάρος του ALTER, αλλά είναι αλήθεια ότι το ανταγωνίζονται (του παίρνουν τηλεθέαση και διαφημίσεις) χάρις στη δυνατότητα που τους δίνει η φορολόγηση και των ιδίων των απλήρωτων εργαζομένων του ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού!…Το πρόβλημα όμως, δεν είναι η ζημιά που κάνουν τα τρία κρατικά κανάλια στο ALTER και τους εργαζόμενους που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας…Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού καταβάλει εδώ και ένα χρόνο δυσβάσταχτους (τακτικούς και έκτακτους) φόρους για να σώσει υποτίθεται την ελληνική οικονομία και τα χρήματα του εξακολουθούν να ρίχνονται στη «μαύρη τρύπα» του δημοσίου, γιατί η κυβέρνηση «τρέμει» το πολιτικό κόστος που θα δημιουργήσει η κατάργηση των δύο από τους τρεις προβληματικών κρατικών τηλεοπτικών σταθμών!…Κράτος προ των πυλών της χρεοκοπίας, γιατί άραγε να συντηρεί τρεις κρατικούς τηλεοπτικούς σταθμούς (αντί ενός) και σαράντα περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς;
ΤΟ ΙΔΙΟ ακριβώς συμβαίνει με δεκάδες ακόμη φορείς του δημοσίου που συνεχίζουν να λειτουργούν χάρις στους φόρους που πληρώνουν επιχειρήσεις που ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο ή εργαζόμενοι που βρίσκονται προ του φάσματος της ανεργίας!..
ΑΥΤΗ η ανισότητα λοιπόν, δημιουργεί τη δεύτερη κατηγορία των «αγανακτισμένων». Είναι αυτοί που αγανακτούν όχι γι αυτά που γίνονται εις βάρος των «κεκτημένων» του ελληνικού λαού, αλλά γι αυτά που δεν γίνονται στο όνομα της συγκράτησης της οργής εκείνων που «αγανάκτησαν» πρώτοι…Η ατολμία δυστυχώς εκεί οδηγεί: αν αντιμετωπίζεις με δειλία και ενοχή την οργή ενός τμήματος του λαού, αργά ή γρήγορα θα αντιμετωπίσεις και την οργή του άλλου…Το αποτέλεσμα της διελκυστίνδας μεταξύ των δύο κατηγοριών «αγωνιζομένων» είναι ορατό πλέον στις δημοσκοπήσεις: όπου ο βαθμός ικανοποίησης της κοινωνίας από τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης σημειώνει κάθε μήνα κατακόρυφη πτώση!....

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Ποιος θα απελευθερώσει το «κλειστό» επάγγελμα του πρωθυπουργού;

ΣΥΜΦΩΝΑ με το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel τρεις οικογένειες τα τελευταία πενήντα χρόνια κουμαντάρουν την Ελλάδα: οι οικογένειες Παπανδρέου, Καραμανλή και Μητσοτάκη…Το άρθρο του έγκυρου περιοδικού αναφέρεται στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας μας και δημοσιεύθηκε την ημέρα ακριβώς που ο υπουργός Μεταφορών Γιάννης Ραγκούσης ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά την απελευθέρωση του κλειστού επαγγέλματος του ταξιτζή…Όπως ήταν φυσικό οι «ταρίφες» κατέβασαν τη σημαία και βγήκαν στους δρόμους κορνάροντας και διατρανώνοντας το «όχι στην βίαιη απελευθέρωση του επαγγέλματος»…
ΚΑΘΕ επαγγελματική ομάδα που σέβεται τον εαυτό της αμύνεται των αλλαγών που έρχονται να ανατρέψουν το «βόλεμα» της…Των ταξιτζήδων προηγήθηκαν οι φαρμακοποιοί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί, οι συμβολαιογράφοι, οι φορτηγατζήδες…Ξέρουν πολύ καλά ότι μόνον ο αγώνας θα αποτρέψει την απελευθέρωση των επαγγελμάτων τους… Η θεωρία του πολιτικού κόστος γαρ, που ενίοτε ξεπερνά και τις εντολές της τρόικας…Η πίστη των περισσοτέρων από εμάς άλλωστε, στα «κλειστά» επαγγέλματα δεν σταματά στο δικό μας επάγγελμα, ξεπερνά τα όρια της ιδιοτέλειας και συνεπώς ο αγώνας μας κάθε άλλο παρά συντεχνιακός είναι…Είναι ιδεολογικός αγώνας και ιδού το γιατί…
ΤΟ ΠΛΕΟΝ «ΚΛΕΙΣΤΟ» επάγγελμα σ’ αυτή τη χώρα, σύμφωνα και με το άρθρο της Spiegel, είναι το επάγγελμα του πρωθυπουργού: αν δεν λέγεσαι Παπανδρέου ή Καραμανλής δεν μπορεί να το ασκήσεις! Αν λέγεσαι Μητσοτάκης, Σαμαράς ή Σημίτης κάνεις απλώς τα «ρεπό» των μελών των δύο ονομαστών πολιτικών οικογενειών του τόπου, μέχρι να μεγαλώσουν και να φθάσουν σε ηλικία εξουσίας τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους ή τα ανίψια τους…Ο αγώνας για τη διατήρηση των δικαιωμάτων των δύο οικογενειών στο «κλειστό» επάγγελμα του πρωθυπουργού δεν είναι ένας αγώνας που γίνεται ερήμην της κοινωνίας: χιλιάδες πολίτες σ’ αυτή τη χώρα από το 1974 και μετά πήγαν ελεύθερα και δημοκρατικά και τους ψήφισαν με φανατισμό όταν αναμετρούνταν μεταξύ τους…Θα πείτε: γιατί «με φανατισμό;»…Γιατί ακόμη κι όταν εξέλειπε ο φανατισμός ανάμεσα στους οπαδούς των δύο μεγάλων παρατάξεων της χώρας, στις εσωκομματικές δηλαδή, εκλογές, φανατικά οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες στις διαδικασίες συνήθιζαν να ψηφίζουν υπέρ των προνομίων της μίας ή της άλλης οικογένειας για να μην απειληθούν από τους αμφισβητίες τους: τον Σουφλιά, τον Ευαγ. Βενιζέλο, τον Έβερτ κ.λ.π.
ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ συνεπώς που «ξοδεύει» όσες δημοκρατικές διαδικασίες τις έχουν προσφερθεί για να διαιωνίζει την παρουσία των δυο πολιτικών οικογενειών στην πολιτική ζωή του τόπου με αιτιολογικό ότι τα «ονόματα εγγυώνται», κάθε άλλο παρά προοδευτική θα μπορούσε να είναι στην αποδοχή των νέων συνθηκών που δημιουργεί η εξέλιξη…Τα φοβικά της σύνδρομα δεν θα της επιτρέψουν ποτέ να δει με «ανοιχτό μυαλό» τις εξελίξεις στην αγορά εργασίας και να απελευθερώσει επαγγέλματα που διαδραματίζουν πολύ μικρότερο ρόλο στη ζωή της σε σχέση με αυτό του πρωθυπουργού…
ΞΕΡΩ την ένσταση: το να είσαι πρωθυπουργός δεν είναι επάγγελμα…Πράγματι είναι ο αντίλογος, αλλά ποιος ορκίζεται ότι στην Ελλάδα τουλάχιστον δεν έχει επαγγελματικά χαρακτηριστικά;

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Κόντρα στα υπαρξιακά αδιέξοδα…

ΣΤΑ ΜΕΣΑ της δεκαετίας του εβδομήντα βρέθηκα στην Ιταλία για σπουδές…Ήταν δύο χρόνια αφ’ ότου είχε πέσει η χούντα στην Ελλάδα και το ένοιωθες ότι πολλοί από τους έλληνες φοιτητές που είχαν ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της επταετίας στην Ιταλία, έψαχναν να βρουν τον ρυθμό τους…Αντίθετοι στο καθεστώς των συνταγματαρχών οι περισσότεροι εξ αυτών, είχαν βάλει σε δεύτερη μοίρα τις σπουδές τους, λειτουργώντας ολ’ αυτά τα χρόνια περισσότερο ως αντιστασιακοί και λιγότερο ως φοιτητές…Ήταν λοιπόν η ώρα κάποιοι να εντατικοποιήσουν το διάβασμα για να καλύψουν τον χαμένο χρόνο και κάποιοι άλλοι να αποφασίσουν αν πλέον η πολιτική θάταν το μέλλον τους…
ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ αυτό σταυροδρόμι, ο καθένας το πήρε διαφορετικά: άλλοι «ξανάγιναν» φοιτητές και με εντατική δουλειά πήραν το πτυχίο, άλλοι γύρισαν άπραγοι στην Ελλάδα ή έμειναν στην Ιταλία για να δουλέψουν και άλλοι μπήκαν στην πολιτική κι αργότερα έγιναν βουλευτές κι υπουργοί, μάλιστα μερικοί εξ αυτών μας κυβερνούν ακόμα…Υπήρξαν και κάποιοι όμως, που λόγω της θητείας τους στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (γιατί το ΚΚΕ είχε εν τω μεταξύ νομιμοποιηθεί) βίωσαν ένα αδιέξοδο: θέσεις στην πολιτική ζωή δεν υπήρχαν γι αυτούς, τα αμφιθέατρα στα οποία είχαν ως τότε πρωταγωνιστικό ρόλο άρχισαν να φθίνουν, η δε σχέση τους με την αγορά εργασίας ήταν προβληματική για ιδεολογικούς λόγους…Το μόνο που ήξεραν να κάνουν καλά ήταν να αγωνίζονται κατά της χούντας και καθώς χούντα δεν υπήρχε πλέον, έπρεπε να ανακαλύψουν έναν τρόπο ώστε να καλύψουν το κενό και να αντιμετωπίσουν το υπαρξιακό τους πρόβλημα…Η «κατασκευή» που έκαναν λοιπόν στο μυαλό τους συνοψίζονταν στο περίφημο «η χούντα συνεχίζεται με πολιτικά μέσα κι εμείς συνεχίζουμε τον αγώνα για να την ανατρέψουμε»…Μια «κατασκευή» που κράτησε αρκετούς εξ αυτών ομήρους μιας εμμονής στην αντίσταση για πολλά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση…Πιθανότατα ως την εξάρθρωση της 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, καθώς το βιογραφικό του Γιωτόπουλου π.χ. ταιριάζει στην «ιταλική περιπέτεια» που περιέγραψα, με τη διαφορά ότι εξελίχθηκε στην Γαλλία της ίδιας πάντως χρονικής περιόδου…
ΓΙΑΤΙ ξαφνικά τα θυμήθηκα ολ’ αυτά; Γιατί τον τελευταίο καιρό γίνεται από πολλές πλευρές η ίδια εμφατική αναφορά στον όρο «χούντα»: η «χούντα» που μας έφερε η τρόικα, η «χούντα» που μας κυβερνάει, η «χούντα» που μας έδεσε χειροπόδαρα, η «χούντα» που ψήφισε το μεσοπρόθεσμο, η «χούντα» που δεν δίνει την πλατεία στον Μίκη, η «χούντα» που (υποτίθεται ότι) κυνηγάει τον Λαζόπουλο, η «χούντα» που κρύβει την αλήθεια από τον λαό και λοιπά και λοιπά…
ΔΕΝ ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΑΙ ότι ζούμε σε μια από τις καλύτερες δημοκρατίες του κόσμου, αλλά η κατάχρηση που κάνουμε στον όρο «χούντα» αδικεί την κρίση μας…Θυμίζει δε, τους άλλοτε αντιστασιακούς φοιτητές της Ιταλίας σε τούτο: είναι η «κατασκευή» που επιτρέπει στους «μπαχαλάκηδες» να ρημάζουν την Αθήνα και την Αριστερά να ενδιαφέρεται για τις δήθεν «ειδικές σχέσεις» τους με την Αστυνομία…Που νομιμοποιεί κάθε είδους διαμαρτυρία (ακόμη και της πιο ακραίας μορφής) ως λογική αφού υποτίθεται ότι απευθύνεται σε ένα ανελεύθερο καθεστώς…Μέχρι κι ο κ. Σαμαράς προχθές μίλησε για «παρακράτος»!…Προφανώς, πείστηκε κι ο ίδιος ότι ζει μια νέα «χούντα» και όταν κοιτάζεται στον «καθρέφτη» πιστεύει πως ο ίδιος εκπροσωπεί τη νέα μεταπολίτευση!...
ΑΥΤΗ είναι κι η μόνη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην «κατασκευή» που κάλυπτε το υπαρξιακό αδιέξοδο των φοιτητών της δεκαετίας του εβδομήντα στην Ιταλία και στη σημερινή: τότε αφορούσε μια μικρή μειοψηφία των φοιτητών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς…Σήμερα αφορά ένα τεράστιο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας…Αυτό κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσει: ήδη η συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας τείνει να δικαιώσει τους εξτρεμισμούς των εξαρθρωθεισών άλλοτε «επαναστατικών οργανώσεων»…Τα γιαούρτια, τα νερά και οι προπηλακισμοί του πολιτικού προσωπικού (ξυλοδαρμός Χατζηδάκη κ.λ.π.) που τυγχάνουν μάλιστα της αποδοχής ενός ευρέος τμήματος της κοινωνίας, είναι μόνο η αρχή. Ας ελπίσουμε ότι η «κατασκευή» που έκαναν κάποιοι στο μυαλό τους δεν θα έχει χειρότερες συνέπειες…