Ο Παπούλιας, ο Σόϊμπλε κι οι εκλογές…

ΚΑΛΑ τα είπε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στους δανειστές μας. Άλλωστε, ήταν ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος να ψέξει εκείνους που μας «ψήνουν το ψάρι στα χείλη» για να μας δανείσουν…Ο ίδιος ο κ. Παπούλιας ως γνωστόν, υπήρξε υπόδειγμα δανειστού: έδωσε τα δανεικά στον Ανδρέα Παπανδρέου για να κτίσει το περίφημο «κωλόσπιτο» χωρίς ποτέ να τον πιέσει να του τα επιστρέψει!…Αν παραδειγματίζονταν από τον ίδιο οι δανειστές μας, θα αποκτούσε και πάλι ουσιαστικό περιεχόμενο η έννοια της αλληλεγγύης…Και προφανώς, θα έμπαιναν οι βάσεις για τη δημιουργία μιας καλύτερης κοινωνίας…
ΕΚΕΙ που διαφωνώ με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι στην αντίδρασή του κατά του κ. Σόϊμπλε, επειδή ο γερμανός υπουργός Οικονομικών θέλησε να μας συστήσει (με άκομψο τρόπο) ν’ αποφύγουμε τις εκλογές…Δεν θα διαφωνήσω βεβαίως, ως προς την υπενθύμιση του κ. Παπούλια ότι ο ελληνικός λαός και το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα πρέπει να αποφασίζουν για το πότε θα πρέπει να γίνονται οι εκλογές στη χώρα μας…Πλην όμως, η σύσταση Σόϊμπλε νομίζω ότι δεν στόχευε στο να αμφισβητήσει το δικαίωμά μας ν’ αποφασίζουμε μόνοι μας για το πότε θα κάνουμε εκλογές…Την επιφύλαξη του για το κατά πόσο μπορεί να συμβάλλει η εκλογική διαδικασία στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης ήθελε να διατυπώσει…Έχοντας προφανώς, επαρκή πληροφόρηση για το πώς λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα στις προεκλογικές – και όχι μόνο - περιόδους…
ΕΔΩ και τέσσερις τουλάχιστον μήνες (από την 27η Οκτωβρίου) τα κόμματα της αντιπολίτευσης (της Ν.Δ. συμπεριλαμβανομένης) ζητούν με τόση ένταση εκλογές, που σχεδόν έχουν πείσει τον ελληνικό λαό ότι η μόνη λύση για την έξοδο από την κρίση είναι αυτές…Άλλοι για να ανατραπεί η πολιτική που «βαθαίνει» την κρίση…Άλλοι για να τιμωρηθούν αυτοί που μας έφτασαν έως εδώ…Άλλοι γιατί έχουν να προτείνουν ένα άλλο μείγμα πολιτικής…Κι άλλοι γιατί η σημερινή Βουλή δεν εκπροσωπεί την κοινωνία, όπως άλλωστε δείχνουν κι οι δημοσκοπήσεις…
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, η χώρα είναι υπό κατάρρευση, αυτό το ομολογούν όλοι…Αναρωτιέται κανείς λοιπόν, τι κάνει τόσους πολλούς πολιτικούς (που ο λαός τους αντιμετωπίζει στο σύνολο τους, είτε με δυσπιστία, είτε με χλεύη) να πιστεύουν ότι η διαχείριση μιας τέτοιας κρίσεως είναι η ευκαιρία τους…Τον κίνδυνο να καταρρεύσει στα χέρια τους η χώρα, δεν τον αντιλαμβάνονται άραγε; Ή, θεωρούν ότι αφού έτσι κι αλλιώς εκεί θα καταλήξουμε, καλό θα είναι να έχουν την ευκαιρία να βάλουν το χεράκι τους κι αυτοί;
ΣΕ ΚΑΘΕ περίπτωση, είναι ο αντίλογος, ο ελληνικός λαός είναι εκείνος που πρέπει να αποφασίσει σε ποιους θα εμπιστευτεί την κρίση…Κι είναι αλήθεια ότι, αυτούς που την χειρίζονται σήμερα δεν τους έχει καμιά εμπιστοσύνη…Ο ίδιος λαός όμως, στη συντριπτική του πλειοψηφία διατείνεται ότι έχει πειστεί πως αφ’ ότου υπογράφηκε το μνημόνιο «όποια κυβέρνηση και αν εκλεγεί, την πολιτική του μνημονίου θα αναγκασθεί να εφαρμόσει»…Συνεπώς; Ποια είναι η προσδοκία από τις εκλογές;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο ερώτημα αυτό είναι μάλλον σύνθετη, καθότι άλλη η προσδοκία των πολιτικών κι άλλη των πολιτών. Τολμώ πάντως να φανταστώ τι θα συμβεί: οι περισσότεροι θα προσέλθουν στην κάλπη για να τιμωρήσουν «αυτούς που μας έφτασαν ως εδώ»…Η τιμωρία αυτή θα εκδηλωθεί με ποικίλους τρόπους: άλλοι θα την εκδηλώσουν με την αποχή…Άλλοι με το λευκό…Άλλοι ψηφίζοντας εκείνον που θεωρούν ότι έβλαψε λιγότερο τον τόπο…Κι άλλοι εμμένοντας στις βεβαιότητές τους για την αξία του κόμματος που ψήφισαν και στις προηγούμενες εκλογές…
Η ΟΡΓΗ κι ο θυμός όλων πάντως, είναι τόσο μεγάλος που δεν μας προδιαθέτει για καλά πράγματα…Όταν πας οργισμένος ή θυμωμένος στην κάλπη, αποκλείεται να ψηφίσεις για να βρεθεί λύση…Το πιθανότερο είναι να ψηφίσεις για να εκδικηθείς!...Κι όταν ψηφίζεις μόνο για να εκδικηθείς, ελάχιστα νοιάζεσαι για το ποιος θα βγει κερδισμένος από αυτή του στην επιλογή…Τι γίνεται μετά;
ΜΕΤΑ, αφού εσύ έχεις εκτονώσει την οργή στην κάλπη, αναλαμβάνει να διαχειριστεί την κρίση εκείνος που ΔΕΝ επέλεξες και ανήκει στο ίδιο καταρρέον πολιτικό σύστημα…Θα τον εμπιστευτείς; Προφανώς όχι…Οπότε από την πρώτη εβδομάδα της νέας κυβέρνησης θα λες «μια από τα ίδια κι αυτός» και θ’ ακούς εκείνους που τον αντιπολιτεύονται να σε σιγοντάρουν, ισχυριζόμενοι ότι παραπλανήθηκες…Εν τω μεταξύ, η κρίση δεν θα περιμένει ούτε να «ενημερωθούν» οι νέοι υπουργοί, ούτε να τους εμπιστευθείς εκ των υστέρων εσύ…Αν το καλοσκεφθείς τότε, μπορεί ν’ αναγκασθείς και να ομολογήσεις ότι δεν είχε και τόσο άδικο ο Σόϊμπλε…

Καν’ το όπως ο ΠΑΟΚ…

ΤΟ ΔΙΛΛΗΜΑ που ετέθη στους πολιτικούς αρχηγούς που στηρίζουν την κυβέρνηση από τον πρωθυπουργό ήταν σαφές: υποταγή στην συνταγή των οικονομικών θυσιών ή χρεοκοπία…«Υποχρεωτική πορεία προς τα δεξιά» λέγεται αυτό στη γλώσσα του κώδικα οδικής κυκλοφορίας και το μόνο που μπορείς να ευχηθείς σαν μπεις σ’ αυτό το δρόμο είναι να μην είναι αδιέξοδος…
ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΝΟΝΤΑΙ καθημερινά πολλά επιχειρήματα ως προς το αν τα συνεχή «κουρέματα» (μισθών, συντάξεων, υπηρεσιών, θέσεων εργασίας κ.λ.π.) αποβαίνουν αποτελεσματικά…Κακώς…Το γνωρίζαμε όλοι πριν έρθει η κρίση, πριν έρθει το ΔΝΤ και πριν έρθει η τρόϊκα στην Ελλάδα, ότι το κράτος μας ήταν τόσο large που όφειλε χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις ν’ αρχίσει πολύ πριν τα «κουρέματα»… Δυστυχώς, δεν επικράτησαν αυτές οι λογικές όταν έπρεπε και φθάσαμε στο σήμερα που μας επιβάλλεται βιαίως, αντί να τις έχουμε μόνοι μας προκρίνει…
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κοινωνία πορεύεται πάντως, διχασμένη προς το «μοιραίο»: ένα μεγάλο τμήμα της επικεντρώνει την κριτική της στο «βιαίως» και αντιδρά στα μέτρα που αποφασίζουν άλλοι, οργιζόμενη για το μέλλον που της επιφυλάσσουν οι δανειστές…Κι ένα μικρότερο τμήμα της ίδιας της κοινωνίας θεωρεί ότι, αφού η θυσία δημιουργεί ελπίδες για επιβίωση είναι χρήσιμη…Είναι το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που θεωρεί ότι δεν πρέπει να είμαστε αγανακτισμένοι και οργισμένοι γι’ αυτό που μας συμβαίνει σήμερα, αλλά για όλα εκείνα που μας οδήγησαν στο σήμερα: τη γαλαντομία με δανεικά που ξεκίνησε την δεκαετία του 1980 και δεν στάθηκε δυνατό να τιθασευτεί ούτε ακόμη κι όταν το χρέος απειλούσε τη συνέχεια του κράτους…
ΠΡΙΝ από δύο εβδομάδες στη θέση της πολιτικής μας ηγεσίας βρέθηκε η διοίκηση του ΠΑΟΚ…Μετά από δύο – τρεις καταγγελίες ξένων και ελλήνων ποδοσφαιριστών ότι δεν έχουν πληρωθεί δεδουλευμένα παρελθόντων ετών, η ΟΥΕΦΑ κάλεσε τον τότε πρόεδρο της ομάδας της Θεσσαλονίκης Θοδωρή Ζαγοράκη και του διαμήνυσε ότι η ομάδα του θα εκδιωχθεί από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις όσο δεν θα εγγυάται μια υγιή οικονομική σχέση με τους ποδοσφαιριστές της…Μπροστά στον κίνδυνο να ξεχάσει οριστικά την Ευρώπη, η διοίκηση του ΠΑΟΚ και μη έχοντας τη δυνατότητα να καταβάλλει τις οφειλές της άμεσα, έκανε μια κίνηση «καλής θελήσεως»: έδιωξε από την ομάδα στα καλά του καθουμένου τους δύο περισσότερο ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές της ομάδας, τον χιλιανό Κοντρέρας και τον πορτογάλο Βεϊρίνια και διεμήνυσε στην ΟΥΕΦΑ ότι άρχισε τις κινήσεις οικονομικής εξυγίανσης της ομάδας απαλλασσόμενη από τα πλέον «κοστοβόρα» συμβόλαια ποδοσφαιριστών της…Η ΟΥΕΦΑ αποδέχτηκε ότι ο ΠΑΟΚ εφαρμόζει ήδη ένα δικό του «μνημόνιο» για την έξοδο από την κρίση και έδωσε προσωρινό πιστοποιητικό συμμετοχής της ομάδας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις…Ο δε κόσμος του ΠΑΟΚ προτίμησε να αποχαιρετίσει με δάκρυα στα μάτια δύο από τους πιο αγαπημένους του παίκτες, προκειμένου να σωθεί η ομάδα…
ΟΙ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ δεν διαφέρουν: αν η Ελλάδα είχε κάνει εδώ και δύο χρόνια ένα – δύο βήματα καλής θελήσεως, θυσιάζοντας στον βωμό της εξυγίανσης της οικονομίας έναν – δύο π.χ. οργανισμούς που παράγουν χρέος, μπορεί να μην φθάναμε ούτε στην υπερφορολόγηση που μας «γονάτισε» ως κοινωνία, ούτε στο νέο μνημόνιο…Προτιμήσαμε να μη κάνουμε τίποτα απ’ ότι μας πρότειναν: ούτε ιδιωτικοποιήσεις, ούτε λιγότερο κράτος, ούτε απελευθέρωση επαγγελμάτων, ούτε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, ούτε συγχωνεύσεις οργανισμών…Στο τέλος επιλέξαμε την υπερφορολόγηση για να χρηματοδοτούμε ό,τι αρνούμασταν να περιορίσουμε…Δυστυχώς, οι πολιτικοί μας αποδείχθηκαν λιγότερο σοφοί από τη διοίκηση του ΠΑΟΚ…Αλλά κι εμείς περισσότερο κακομαθημένοι από τους οπαδούς του Δικεφάλου…Έπρεπε να σκεφθούμε: «μπορείς να συντηρείς έναν Βεϊρίνια, όταν χρωστάς της Μιχαλούς;»…