Ανικανοποίητους μας άφησε η λίστα Λαγκάρντ…

        

«ΚΑΛΑ, αυτή ήταν η λίστα που παρέδωσε η κ. Λαγκάρντ; Χωρίς ονόματα πολιτικών; Ειλικρινά απογοητεύτηκα»…Αυτή ήταν η αντίδραση μιας φίλης, λίγο μετά το ξεφύλλισμα του HOT DOG που τη δημοσίευσε…Περίμενε όπως όλοι ονόματα πολιτικών; «Όχι μου είπε, δεν περίμενα μόνο ονόματα πολιτικών…Περίμενα να δω τα ονόματα από εκείνα τα λαμόγια που «έφαγαν» το δημόσιο χρήμα…Όλους αυτούς τους «γκλαμουράτους» που κυκλοφορούσαν με τα τζιπ…Αυτούς που εκπροσωπούσαν την Ελλάδα της αρπαχτής»…

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι όλοι είχαμε φτιάξει στο μυαλό μας μια εικόνα για την περιβόητη λίστα. Συνήθως, δια της εις άτοπον απαγωγής: για να την «κρύβουν» θα είναι υψηλά ιστάμενα πρόσωπα…Και καθώς στην Ελλάδα όποιος έχει πολλά χρήματα είναι εξ υπαρχής ύποπτος, η λαϊκή κουλτούρα διαμόρφωνε εξισώσεις: όποιος εμφανίζεται στη λίστα είναι εκ προοιμίου φοροφυγάς, ύποπτος «ξεπλύματος», λαμόγιο ή κλέφτης…Αλλοιώς, γιατί να τα βγάλει στην Ελβετία;

Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ωστόσο, δεν οφείλεται στο ότι απουσιάζουν ονόματα πολιτικών…Οφείλεται στο ότι τη διαβάζουμε και την ξαναδιαβάζουμε και δεν βρίσκουμε παρά ελάχιστα ονόματα γνωστών. Έχοντας προφανώς, συνδυάσει τον πλούτο με την επίδειξη, απορούμε που δεν υπάρχουν στην λίστα άτομα, τις φωτογραφίες των οποίων συναντούσαμε στις κοσμικές στήλες των ιλουστρασιόν περιοδικών…Ξεχνώντας βεβαίως, ότι τέτοια έπαρση αρμόζει μόνο σε νεόπλουτους ή απλούς επιδειξίες που ηδονίζονται όχι απολαμβάνοντας μια πλούσια ζωή, αλλά εκθέτοντάς την σ’ εκείνους που δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν…Υπάρχουν όμως, προφανώς πλούσιοι που δεν έχουν ανάγκη να βομβαρδίσουν με λουλούδια τον τραγουδιστή στα μπουζούκια για να επιδειχθούν…Που δεν συχνάζουν στη γνωστή παραλία της Μυκόνου…

ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ «γνωστοί» λοιπόν…Άρα: έκαναν τόση προσπάθεια οι πολιτικοί μας να αποκρύψουν μια λίστα, η δημοσιοποίηση της οποίας δεν απειλούσε κανέναν απ’ αυτούς που υποθέταμε; Η θεωρία της συνομωσίας εδώ στήνει κανονικό πάρτυ…Με την ευθύνη των πολιτικών βεβαίως, που χειριζόμενοι τόσο άκομψα την υπόθεση της λίστας, έκαναν τη φαντασία μας να οργιάσει…Ενώ, αν έκαναν από τη πρώτη στιγμή αυτό που έπρεπε, η περίφημη λίστα θα είχε σήμερα τον χαρακτήρα ενός ελάχιστης σημασίας υπηρεσιακού εγγράφου…

ΝΑΙ λοιπόν, υπάρχουν πλούσιοι έλληνες πέραν αυτών που γνωρίζαμε, είναι το (αφελές;) συμπέρασμα από τη δημοσιοποίηση της λίστας. Επιχειρηματίες, επιστήμονες (γιατροί, δικηγόροι, αρχιτέκτονες), καλλιτέχνες, εφοπλιστές, έμποροι…Άλλοι απ’ αυτούς φοροφυγάδες, άλλοι ίσως τίμιοι φορολογούμενοι και άλλοι με προτίμηση απλώς στις τράπεζες του εξωτερικού, πράγμα που δεν είναι τιμωρητέο…Είναι οι μόνοι;

ΑΥΤΟ είναι το ερώτημα που τροφοδοτεί και πάλι τη φαντασία μας…Προφανώς και δεν είναι οι μόνοι…Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, τόσο πολλοί που τεκμηριώνουν την άποψη ότι η Ελλάδα είναι μια πτωχή χώρα με πολλούς πλούσιους πολίτες…Με φοροδιαφυγή που ξεπερνάει το 50% (και στην οποία δεν επιδίδονται οι πλούσιοι μόνο, αλλά όλοι μας), με ποσοστό ιδιοκατοίκησης 85% και ποσοστό ιδιοκτητών δεύτερης κατοικίας 50%, λογικό δεν είναι 10 -20.000 ή και 50.000 μεγαλοκαταθέτες να παίζουν στο Τσάμπιονς Λήγκ του τραπεζικού συστήματος;

ΟΜΩΣ, το θέμα μας δεν είναι να εκτονωθεί ο κοινωνικός φθόνος με τη διαπόμπευση προσώπων…Το θέμα μας είναι να γεμίσουν τα κρατικά ταμεία με τη φορολόγηση όσων αποδειχθεί ότι φοροδιέφυγαν…Γι’ αυτό δυστυχώς, δεν δείχνει να νοιάζεται κανείς…Κι αν νοιάζεται, το ενδιαφέρον του περνάει σε δεύτερη μοίρα…Μετά το κουτσομπολιό και  τη διαπόμπευση…Αν και η διαπόμπευση στη χώρα της αφελούς προσέγγισης κάθε εξέλιξης, έχει σχετική αξία: ο Γιώργος Τράγκας π.χ. ένας από τους ελάχιστους γνωστούς της περιβόητης λίστας πήρε με μαεστρία την αρνητική δημοσιότητα και τη μετέτρεψε σε θετική, αυτοπαρουσιαζόμενος ως θύμα των μυστικών υπηρεσιών που θέλησαν να τον εκθέσουν επειδή κάνει…«αντίσταση» κατά των Γερμανών…Ένας «Μανώλης Γλέζος» της δεξιάς δηλαδή, που μπήκε στο στόχαστρο των ξένων κέντρων και του «κατεστημένου» για τον αντιστασιακό του αγώνα…Σας θυμίζω ότι πριν τον Τράγκα τα ξένα κέντρα και το (διεθνές ή ντόπιο) …κατεστημένο είχαν στοχοποιήσει με ανάλογες κατηγορίες τον Ανδρέα Παπανδρέου (που απλώς, είχε δανειστεί από τους συντρόφους του για να φτιάξει ένα «κωλόσπιτο»), τον Αριστοτέλη Παυλίδη (που διεσύρθη αναιτίως και απεδόθη πανηγυρικώς πάλλευκος στην κοινωνία με 151 νεοδημοκρατικές ψήφους), τον Άκη Τσοχατζόπουλο (που μάζευε σπίτια για να αποδείξει προφανώς πόσο κακό είναι το καπιταλιστικό σύστημα και να το εκθέσει στη συνέχεια), τον Βύρωνα Πολύδωρα (που διόρισε μόνο τη μια κόρη του, ενώ θα μπορούσε να διορίσει και τις δύο) και όσους έλληνες πολιτικούς ή δημόσια πρόσωπα είδαν τον ουρανό να πέφτει στο κεφάλι τους, όταν βγήκαν τ’ άπλυτά τους στη φόρα…

ΕΛΛΑΣ το μεγαλείο σου!...      

Κάποιοι μας θέλουν διαρκώς απελπισμένους…

             ΠΡΕΠΕΙ να έχεις ζήσει από κοντά την αγωνία ενός καρκινοπαθούς για να καταλάβεις την αξία των καλών ειδήσεων. Ακόμη κι αν είσαι δημοσιογράφος, εξ εκείνων που αποδέχονται τον αφορισμό των βρετανών mediaνθρώπων «good news, no news», ότι δηλαδή, «οι καλές ειδήσεις, δεν είναι ειδήσεις»…

Ο ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗΣ που δίνει τη μάχη του με την «επάρατο», κάθε φορά που διαβάζει το αγγελτήριο ενός μάλλον «αφύσικου» θανάτου (νέου πχ σε ηλικία ανθρώπου) στην ειδική στήλη της εφημερίδας, αναρωτιέται αν ο ίδιος θα είναι ο επόμενος… Η πρώτη ερώτηση που έρχεται στα χείλη του είναι «από τι πέθανε αυτός;» κι όταν μαθαίνει ότι πέθανε από αυτό που εξ αρχής υπέθεσε, τον καρκίνο δηλαδή, κατεδαφίζεται ψυχολογικά… Το ίδιο συμβαίνει κι όταν ακούει στην τηλεόραση ότι πέθανε κάποιος τραγουδιστής ή ηθοποιός από καρκίνο: νοιώθει ότι δεν αξίζει να συνεχίσει να δίνει τη μάχη του κατά της αρρώστιας και μπαίνει στη λογική «έρχεται και η δική μου σειρά»… Η ψυχολογία του απελπισμένου είναι η χειρότερη, λένε οι γιατροί… Οδηγεί κατ’ ευθείαν στο θάνατο!..

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, αν, με κάποιον τρόπο, ο ίδιος ο καρκινοπαθής είχε τη δυνατότητα να πληροφορείται καθημερινά πόσοι ομοιοπαθείς μ’ αυτόν αγωνίζονται κατά του καρκίνου και τον νικούν, πιθανότατα η ψυχολογία του δεν θα ήταν «ψυχολογία ετοιμοθάνατου», αλλά ανθρώπου που διεκδικεί ένα happy end στην περιπέτεια που τον βρήκε… Αλλά, δυστυχώς, οι καλές ειδήσεις δεν δημοσιεύονται: πρέπει να πεθάνεις για να γίνει γνωστό ότι προσβλήθηκες από τον καρκίνο… Αν ζήσεις, θα το μάθει μόνο ο στενός σου περίγυρος και θα στερηθούν τη δυνατότητα να αποκτήσουν ελπίδα και να αισιοδοξήσουν όσοι δίνουν μάχη με την ίδια ασθένεια…

ΓΙΑΤΙ τα γράφω όλα αυτά; Για να αξιολογήσουμε τη διαφορά ανάμεσα στις «καλές» και τις «κακές» ειδήσεις… Όχι μόνο σε θέματα υγείας του ανθρώπου, αλλά και υγείας της οικονομίας που επηρεάζει άμεσα και την υγεία του ανθρώπου… Εξηγούμαι:

ΕΠΙ ΤΡΙΑ χρόνια τώρα (από τον Οκτώβριο του 2009) ακούμε δυσάρεστες ειδήσεις για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, γαρνιρισμένες με δηλητηριώδη σχόλια από την πλευρά των ΜΜΕ όλου του κόσμου και εκείνων στην βοήθεια των οποίων ποντάρουμε… Τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης έχουν καταντήσει ο δείκτης της ψυχικής μας υγείας με τη «μαυρίλα» που εκπέμπουν όλο αυτό το διάστημα… Το κοινό – και δικαίως – «χρεώνει» στους δημοσιογράφους την αρνητική ψυχολογία που παράγει ο τρόπος που επιλέγουν για να το ενημερώσουν….

…ΚΙ ΕΝΩ θα περίμενε κανείς, ότι με το που άρχισαν οι πρώτες καλές ειδήσεις και τα πρώτα θετικά σχόλια (για την αναμενόμενη επιμήκυνση, για την «ανάσα» της παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για την αποκατάσταση της επικοινωνίας της ηγεσίας μας με την Ευρώπη, για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, για τη μάχη που αναγνωρίζεται από τους ξένους ότι δίνει ο ελληνικός λαός), ένας άνεμος αισιοδοξίας θα «διέτρεχε» τον δημόσιο διάλογο, όλοι και πάλι επικεντρώνουν στα «δύσκολα» και απειλούν με τα «χειρότερα που έρχονται», λες και το κάνουν συνειδητά για να ψαλλιδίσουν κάθε ελπίδα αναστροφής του αρνητικού κλίματος και να μειώσουν κάθε απόπειρα θετικής σκέψης!..

ΟΧΙ, δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να ξαναρχίσουμε το πάρτι… Ούτε να υποδεχθούμε με τη συνήθη νεοελληνική υπερβολή τα καλά νέα… Άλλωστε, παρά τα «καλά νέα» οι δυσκολίες συνεχίζονται και θα συνεχιστούν για πολύ ακόμα… Υπάρχει όμως μια αχτίδα φωτός!.. Μια υποψία αρχής του τέλους της αβεβαιότητας!.. Ας την υποδεχτούμε, ελπίζοντας!.. Συγκρατημένα έστω…

ΔΙΟΤΙ, δεν μπορεί τώρα που οι ξένοι αναγνωρίζουν ότι τουλάχιστον «προσπαθούμε», να αντιμετωπίζουμε τις δηλώσεις τους σαν χειρότερες ή (περισσότερο ύποπτες) από τότε που μας «μαστίγωναν» καθημερινά!.. Ούτε να βλέπουμε την απόπειρα αντιμετώπισης  της κρίσης ως ευρωπαϊκού προβλήματος, ως κακή εξέλιξη …

ΞΕΡΩ ότι χαλάει τα σχέδια κάποιων, το να ξαναβρούμε ξαφνικά ελπίδα…Κάποιοι μας θέλουν απελπισμένους… Γιατί οι απελπισμένοι «καλύπτονται» με τον καταγγελτικό λόγο και μόνο κι έτσι δεν έχουν απαιτήσεις σχεδίων διακυβέρνησης… Δύο κορώνες κατά των καναλαρχών, δύο κατά του πολιτικού κατεστημένου και δύο κατά των διεθνών κέντρων που έκαναν «πειραματόζωο» την Ελλάδα και όλοι νοιώθουν ικανοποιημένοι!.. Αριστεροί και Δεξιοί!.. Το δύσκολο όμως είναι να σχεδιάσεις το «μετά»… Κι αυτό δεν είναι διαδικασία εκτόνωσης, αλλά διατύπωσης βιώσιμης πρότασης… Δύσκολη δουλειά!

ΓΙΑ ΝΑ επανέλθω στον καρκινοπαθή: η λύση στο πρόβλημα του δεν είναι να καταγγέλλει το τσιγάρο που του κατέστρεψε τους πνεύμονες… Ούτε να τον αντιπολιτεύονται οι συγγενείς του, γιατί δεν τους άκουσε όταν του έλεγαν να «το κόψει»… Η λύση είναι να το παλέψει, ακόμη κι αν η θεραπεία είναι επώδυνη και του στερεί τα ωραία του μαλλιά και πολλά άλλα πράγματα… Αλλά, για σκεφθείτε ακόμη και την ώρα που δίνει τη μάχη του στο θάλαμο της εντατικής, να του υπενθυμίζουν συνεχώς διάφοροι δήθεν κοπτόμενοι για το καλό του, πόσοι πέθαναν δίνοντας την ίδια μάχη;  

Το ύψος της αποζημίωσης του απολυμένου είναι το πρόβλημα;

ΚΑΘΩΣ, κατά την επίσημη στατιστική αρχή, κάθε μήνα προστίθενται 30.000 άνεργοι στους ήδη υφιστάμενους και η τρικομματική κυβέρνηση κινδυνεύει να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη για το θέμα της αποζημίωσης των «προς απόλυσιν», αναρωτιέμαι: η απάντηση στο πρόβλημα των αθρόων απολύσεων, είναι το πόσο καιρό πριν θα ειδοποιήσει ο εργοδότης τον εργαζόμενο και πόση θα είναι η αποζημίωση του;

ΟΧΙ βέβαια…Αν ήταν αυτό το πρόβλημα, οι πάνω από 1.000.000 απολυμένοι της τελευταίας διετίας θα έπρεπε να νοιώθουν …τυχεροί! Πρώτον, γιατί αυτούς τους ειδοποίησαν έγκαιρα και δεύτερον, γιατί πήραν καλή αποζημίωση…Αλλά, πιστέψτε με, δεν νοιώθουν…Πρώτον, γιατί πολλοί απ’ αυτούς θα εύχονταν να είχαν δουλειά που να πληρώνεται έστω και με «μισθό Βουλγαρίας» και δεύτερον γιατί, μόνον οι δύο στους δέκα έλαβαν σοβαρή αποζημίωση: οι οκτώ στους δέκα είτε έλαβαν ασήμαντο χρηματικό ποσό ως αποζημίωση γιατί είχαν ελάχιστη προϋπηρεσία, είτε (κι αυτοί είναι οι συντριπτικά περισσότεροι) δεν πήραν καμιά αποζημίωση, γιατί απλούστατα η επιχείρηση στην οποία δούλευαν πτώχευσε…

ΣΥΝΕΠΩΣ, η συζήτηση για το χρόνο ειδοποίησης του απολυμένου και το ύψος του ποσού της αποζημίωσής του, αφορά ελάχιστους εργαζόμενους και ελάχιστες επιχειρήσεις. Αφορά τους εργαζόμενους που δουλεύουν για πάνω από μια δεκαετία στην ίδια επιχείρηση και τις επιχειρήσεις που δεν μετήλθαν διαφόρων τερτιπίων για να παρακάμψουν την (κατά γενική ομολογία) πλέον «φιλεργατική» νομοθεσία της Ευρώπης που ισχύει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Τα τερτίπια αυτά ελαχιστοποιούν ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους που δυνητικά θα μπορούσαν να διεκδικήσουν αποζημίωση: συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μειωμένα ωράρια, «μαύρα» κ.λ.π.

Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ωστόσο, είναι έντονη παρά το ότι δείχνει να αφορά σχεδόν κανένα. Η ΔΗΜΑΡ εμμένει σε κάτι που μπορεί να αφορά ελάχιστους, πλην όμως δημιουργεί ευρύτερο προβληματισμό ως προς τους στόχους της τρόικας: ποιον δημοσιονομικό στόχο, σου λέει, καλείται να εξυπηρετήσει η κατάργηση του χρόνου προειδοποίησης, ώστε οι εργοδότες να απολύουν γρήγορα, εύκολα και φτηνά;

ΠΙΘΑΝΟΛΟΓΩ ότι κανέναν δημοσιονομικό στόχο δεν εξυπηρετεί…Αν επιμένει σ’ αυτό η τρόικα, υποθέτω ότι το  κάνει για να δημιουργήσει ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον…Ζήτημα που επίσης ελάχιστους αφορά, γιατί δε νομίζω πως υπήρξε ενδιαφερόμενος να επενδύσει στην Ελλάδα που αποθαρρύνθηκε μόλις σκέφθηκε ότι αν χρειαστεί ν’ απολύσει εργαζομένους μετά από δέκα χρόνια, θα καταβάλει μεγάλη αποζημίωση!...Αν υπάρχει τέτοιος επενδυτής απλώς δεν μίλησε ποτέ με τους ανθρώπους της «αγοράς» για να μάθει τους δικούς της νόμους…

ΑΝΤΙ λοιπόν, η αντιπαράθεση να γίνεται στο χώρο του «φαντασιακού» θάταν προτιμότερο να μεταφερθεί στην καθημερινότητα…Κι η ζοφερή καθημερινότητα έχει προ πολλού «ξεπεράσει» τα «πρέπει» που ορίζουν οι νόμοι…Δυστυχώς, ό,τι είχε «κτιστεί» μέσω των αγώνων των εργαζομένων τα προηγούμενα χρόνια, «γκρεμίζεται»…Δεν χωράει αμφιβολία ότι είχε τις υπερβολές του…Ο τρόπος με τον οποίο «γκρεμίζεται», δυστυχώς οδηγεί στο αντίθετο άκρο: σε εργαζόμενους εντελώς απροστάτευτους…Πριν όμως, αποφασίσουμε να συζητήσουμε για την προστασία των εργαζόμενων, πρέπει να φροντίσουμε να υπάρχουν εργαζόμενοι…Και επ’ αυτού του ζητήματος δεν είδα να γίνεται καμιά συζήτηση!...