Το συνηθίσαμε και αυτό;

         ΣΥΖΗΤΟΥΣΕ χθες η συντροφιά που μαζεύεται κάθε Κυριακή πρωί, για καφέ, για (τι άλλο;) το πολλαπλό τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι… Ώσπου, ανάμεσα σε απόψεις για τον «θρίαμβο του τρόμου» («είχα προγραμματίσει ταξίδι στο Λονδίνο για δουλειά και τώρα το σκέφτομαι  αν πρέπει να πάω» είπε ένας φίλος επιχειρηματίας) και  προβληματισμούς για το επικίνδυνο της διασποράς «ανθρώπινων εκρηκτικών μηχανισμών» (« είμαστε σίγουροι για τους πρόσφυγες που έρχονται στην Ελλάδα; Και πώς ξέρουμε πως κάποιος απ’ αυτούς δεν θα μπει ζωσμένος εκρηκτικά στο Μέγαρο Μουσικής, την ώρα που δίνει συναυλία η Φιλαρμονική του Ισραήλ;»), ήρθε η ώρα του απολογισμού των έως σήμερα τρομοκρατικών χτυπημάτων….

...ΚΙ ΕΚΕΙ διαπιστώθηκε ότι όλα τα μέλη της συντροφιάς κρατούσαν ζωντανές στη μνήμη τους τις εικόνες του βομβαρδισμού των Δίδυμων Πύργων, τον Σεπτέμβριο του 2001… Αλλά είχαν σχεδόν ξεχάσει λεπτομέρειες από το χτύπημα στο Charlie Ebdo και έκαναν προσπάθειες να ανασύρουν εικόνες από παρελθόντα τρομοκρατικά χτυπήματα: «Η Μαδρίτη; Τι έγινε στη Μαδρίτη; Α, ναι στο τρένο ή μάλλον στον σιδηροδρομικό σταθμό… Ναι, ναι… Πολλοί νεκροί, καλά λες!... Το είχα εντελώς ξεχάσει»!...

ΑΥΤΟ είναι το αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων την τελευταία δεκαπενταετία τρομοκρατικών χτυπημάτων: θυμόμαστε το εναρκτήριο και το πλέον πρόσφατο!... Τα υπόλοιπα ήταν τόσα και συνέβησαν με τόσο μεγάλη συχνότητα το ένα μετά το άλλο, που τα ξεχάσαμε… Ακόμα και το εντελώς πρόσφατο της Τουρκίας, λίγες ημέρες πριν το προχθεσινό, στην κορύφωση της προεκλογικής περιόδου της γειτονικής χώρας!...

ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ άραγε και τα τρομοκρατικά χτυπήματα; Έγιναν στοιχείο της καθημερινότητας μας; Προφανώς… Όσοι δεν τα βιώσαμε ως θύματα, αυτόπτες μάρτυρες, συγγενείς πρωταγωνιστών ή πολίτες βαλλόμενης χώρας, αλλά ως απλοί τηλεθεατές βιώνουμε κάθε νέο χτύπημα ως μια ακόμη εντυπωσιακή είδηση, ο απόηχος της οποίας μέλλει να σβήσει με το που θα έρθει η είδηση για το επόμενο χτύπημα…

ΈΧΟΥΝ δίκαιο όσοι θεωρούν ότι η παγκόσμια   κοινότητα νοιώθει πως βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση… Ο πολίτης παρακολουθεί τις μάχες αυτού του ιδιότυπου πολέμου, μέσα από την τηλεόραση, όπως τα γυναικόπαιδα μάθαιναν  νέα για την εξέλιξη  του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, μέσα από τα πολεμικά ανακοινωθέντα… Τα ερωτήματα ήταν και τότε και τώρα τα  ίδια: τι κατάληξη θα έχει αυτό το πράγμα; Κινδυνεύουμε  κι εμείς; Θα μας χτυπήσει μια μέρα ο πόλεμος την πόρτα;

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, απαντήσεις δεν υπάρχουν … Παρά μόνο  η αγωνία του αύριο…